http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Kiila/ Islaja / Ville Leinonen

Finse pracht met gemengd succes op zoek naar duidelijke structuren.
04 april 2006, Recyclart, Brussel (B)

Tekst: Hans van der Linden

Publicatiedatum: 08 april 2006

Onlangs verscheen Summer Ad Smiles of Finland, een intrigerende compilatie die naar aanleiding van het tienjarige bestaan van het Finse Fonal het levenslicht zag. Labelbaas Sami Sänpäkkilä voerde het afgelopen decennium een eigenzinnige koers en het onafhankelijke label biedt nog steeds een forum aan Finse muzikanten van divers pluimage die zich niet vastpinnen op één enkele muziekstijl.

Sänpäkkilä trok met een kleine Fonal-showcase langs de Europese podia. Naast met Islaja en zijn eigen Kiila treedt hij op de meeste plaatsen ook op onder zijn alterego Es, maar in het voormalige Brusselse treinstation Recyclart week die band ten voordele van Ville Leinonen. Misschien heeft dit iets te maken met het feit dat Sänpäkkilä binnenkort als Es met Supersilent op het podium van het courtisanefestival in Gent staat.

Ville Leinonen [foto links], heeft de eer om deze avond te openen. De jonge Fin gaat als een vrolijke troubadour gezwind te werk en schudt het ene liedje na het andere uit zijn mouw. Hierbij valt op dat ’s mans ten gehore gebrachte oeuvre opvallend gewoon is in het licht van het doorsnee Fonal-aanbod. Leinonen beperkt zich niet tot zijn eigen materiaal en waagt zich met gematigd succes eveneens aan flarden Jacques Brel en Julio Iglesias.

Als Islaja [foto onder], op melodica bijgestaan door de bassist van Kiila, de eerste tonen op haar fluitje blaast, wordt de sfeer meteen gezet. De op folk gebaseerde psychedelica die haar platen Meritie en Palaa Aurinkoon kenmerkt, roept sprookjesachtige beelden op die je onbewust meevoeren naar pastorale landschappen waar het aangenaam toeven is. De Finse schone heeft vanavond echter een verrassing in petto. Vanaf het tweede nummer gordt ze een gitaar om en nadat haar kompaan hetzelfde ritueel volbracht heeft, vermengt het tweetal melodieuze bas- en gitaarlijnen met intrigerende - soms tweestemmige - Finse gezangen.

Tijdens het laatste nummer wordt er zelfs een drummer opgevoerd. Twee zelfs, want de sporadische percussie van de drummer van Kiila wordt versterkt door de activiteiten van ‘Bunny’. Het pluchen diertje krijgt zowaar een plaats vooraan op het podium, vanwaar het het ritme aangeeft waarop de fluitjes en de stemmen vrolijk heen en weer dansen. Het toevoegen van een duidelijke structuur legt Islaja geen windeieren, het laat haar zelfs toe een knappe set op te bouwen die het beste in haar naar boven haalt en waarmee ze voor het hoogtepunt van de avond tekent.

Ook het zeskoppige Kiila [foto boven] experimenteert met structuren, maar brengt het er minder goed vanaf. Met de nadruk op banjo, gitaar en viool levert de band een set af die wel nog refereert aan hun vorige passage een paar jaar geleden, maar de fragiele akoestische pracht moet toch wat wijken voor een meer - soms naar country verwijzende - songgerichte aanpak. Misschien was het feit dat ze ditmaal het harmonium in Finland gelaten hadden, de doorslaggevende factor?

In ieder geval bleek de band op zoek te zijn naar een nieuw geluid. Naast de vele nieuwe nummers passeerden er ook enkele stukken die een paar jaar geleden al te horen waren op Silmät Sulkaset, het laatste werkstuk waarmee Kiila de wereld verblijdde. Ook die nummers worden echter in het nieuwe keurslijf gegoten en roepen zo een gevoel van heimwee naar de originele versies op. Dit blijkt nog eens duidelijk tijdens het afsluitende, door Sänpäkkilä gezongen ‘Pysähtyneet Planeetat’. Verandering is dus toch niet altijd zo goed.