• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Josh Rouse

Flashback naar de seventies.
17 september 2003, Paradiso, Amsterdam (NL)

Tekst: Alexis Vos

Beeld: Marjolein den Hartog

Publicatiedatum: 25 september 2003

Een goed bewaard geheim is Josh Rouse nog steeds. De rootsy pop die deze singer-songwriter sinds '98 op albums laat horen zijn van een kwalitatief hoog niveau, maar het ontbrak hem steeds aan dat ene nummer dat alle ogen op hem zouden vestigen. Hoewel het er op zijn tweede album Home toch wel in leek te zitten met singles als '100m Backstroke', 'Laughter' en 'Directions'.
Die laatste twee nummers waren ook te horen in respectievelijk de serie Dawson's Creek en Cameron Crowe's Vanilla Sky. En dat zegt wat, om in deze door hun muziekkeuze hooggeprezen titels gebruikt te worden. Hoewel het hem een steuntje in de rug heeft gegeven, kon hij toch niet de stap maken die Pete Yorn en Ryan Adams in Amerika wel hebben gezet. Wat dat betreft zit Rouse in hetzelfde schuitje als stijlgenoot Michael Penn. Geen wonder dan ook dat ze beiden vaak te vinden en te horen zijn in het fameuze Café Largo in Los Angeles, waar je op zomaar een avond Aimee Mann, Elliott Smith of een Pete Yorn het podiumpje kan zien betreden. En het is ook wel enigszins logisch, want de muziek van Rouse zal net als bovenstaande artiesten geen bergen verzetten. Simpele liedjes met gevoelige teksten en lekkere melodieën. Niks mis mee dus, hoe vaak men het ook nog zal horen en maken.

Rouse kende dit stramien nu ook wel en besloot zijn vierde album te noemen naar het jaar waaruit hij zijn muzikale inspiratie putte: 1972. Dus krijgen we nu speelse muziek in de stijl van Carole King, Fleetwood Mac, Al Green en Jackson Browne. Hoewel het een lichtvoetig album is geworden, zijn de arrangementen uiterst nauwkeurig en ook op het podium heeft Rouse een gedecideerde begeleidingsband meegenomen. Fijne geluiden worden er uit het samplekeyboard gehaald en alles wordt keurig gespeeld. Toeval is het dus niet dat er ook een Steely Dan-cover wordt gedaan, want de muzikale omlijsting heeft daar veel van weg. De bovenzaal van Paradiso was voor de helft gevuld, maar was net zo luidruchtig in hun applaus als een volle zaal dat kan zijn. Best gek. Een innemende performer is Rouse niet. Hij zegt weinig en van enige overgave is ook weinig bespeuren. Toch maakt de psycho-blik in zijn ogen wat goed en geeft het een leuk contrast met de kleurrijke pakken uit de jaren zeventig die de band aan heeft.

Rouse schreef al eens een nummer getiteld 'Marvin Gaye' en op 'Feeling No Pain' kon hij zich zonder gitaar even wanen als zijn held, en hij perste er zowaar wat hoge noten uit. Ook de nieuwe single 'Love Vibration' heeft zo'n lekkere soul groove en het feelgood-gevoel ervan kreeg het publiek zelfs aan het dansen, wat men tot het einde van de avond vol hield. Tijdens de toegift was Rouse echter weer even de vertrouwde singer-songwriter die alleen met gitaar het mooie 'Flair' ten gehore bracht. Toen hij daarna wéér werd teruggeroepen verontschuldigde hij zich dat ze niet meer nummers hadden ingestudeerd en konden ze met moeite toch nog een liedje vinden.
"Speel dan nog wat meer solodingetjes" denk je dan, maar Rouse zit zo niet in elkaar. En daar ligt misschien het manco van de man uit Nebraska. Hij gaat vakkundig en uiterst bekwaam te werk terwijl voor spontaniteit weinig ruimte is. Zijn serieusheid zorgt er dan wel weer voor dat alles om de muziek draait en uiteindelijk gaat het daar toch om.

http://www.kindamuzik.net/live/josh-rouse/josh-rouse/4068/
Meer Josh Rouse op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/josh-rouse