• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Johnny Hoes: ´N Lach en ´N Traan Show

Potpourri van schnabbelaars, kroegzangers en braderieartiesten.
28 november 2005, Vredenburg, Utrecht (NL)

Tekst: Maurice Dielemans

Beeld: Jelmer de Haas

Publicatiedatum: 01 december 2005

Het is moeilijk over de 88-jarige Johnny Hoes [foto rechts] te spreken zonder hem de koning van de smartlap te noemen. De ontelbare meezingers, carnavalskrakers, levensliederen en andere Nederlandstalige liedjes van zijn hand maken onlosmakelijk een deel uit van de Nederlandse cultuur.
Medio jaren zestig, toen Johnny Hoes met de legendarische Met ´n Lach en ´n Traan-show door het land reisde en veel publiek trok, werd het levensliederenspektakel door de critici volledig afgebrand.

In bepaalde kringen rust natuurlijk nog steeds een taboe op het laagdrempelige Nederlandse lied, maar als men het ´camp´ noemt en vooral niet serieus neemt, dan is er doorgaans niet veel mis mee. We hadden al de beruchte Foxtrot-tent en later Het Grote Concert des Leven op Lowlands, dat een succesvol vervolg kreeg in de Heineken Music Hall. De verering van Johnny Hoes en daarmee van de onvervalste smartlap krijgt met de langverwachte terugkeer van de ´N Lach en ´N Traan-show een nieuw hoofdstuk.

Op een maandagavond in november zakken we af naar de Utrechtse binnenstad om uit te zoeken of er werkelijk oprechtheid schuilgaat achter het volksvermaak of men slechts uit is op goedkoop effectbejag. We schuiven aan bij één van de peperdure vip-tafeltjes, doen ons te goed aan schalen vol borrelnootjes, olijven op prikkertjes en komkommers met paté, en drinken witte wijn en bier uit glas, terwijl vlak achter ons de luidruchtige bourgeoisie een polonaise loopt, wegwerpaanstekers en plastic bekertjes de lucht in gaan, en een flink verouderde Chiel Montagne de zaal op zijn bekende wijze toespreekt.
De taferelen die we zien, kennen we eigenlijk alleen van bedenkelijke televisieprogramma´s van de TROS, zoals Voor Alle Fans en Op Volle Toeren. Het goedkope decor en de oranje ballonnen lijken zo uit een televisiestudio in Almere te komen.

In de foyer lopen we ontelbare schnabbelartiesten tegen het lijf. We herkennen ze gemakkelijk aan opvallende, smaakloze kleding en commerciële glimlach. Een enkeling staat in de rij om op de foto te gaan met Koos Alberts, maar het waren toch vooral de artiesten die in de rij stonden om door ons, of iemand van de roddelbladenpers, te worden vereeuwigd. We zijn beland op een vreemde plek, een wereld waar lang niet alles wat blinkt goud is en waar wereldfaam slechts een onvervulde droomwens is voor velen. De vele opgedofte dames op leeftijd lijken zonder uitzondering op Rachel, de vrouw van André Hazes. Het beeld dat wij van hen hebben blijkt echt te kloppen: goudkleurige brilmonturen, zonnebankbruine huiden, bontkragen en tijgerpakjes. Hoewel we de Volendam-jeugd wel bij de bar tegenkomen, blijft het jongere festivalpubliek achterwege.

We hebben goede herinneringen aan het Concert des Levens op Lowlands, koesteren onze cd´s van de Zangeres Zonder Naam en hebben veel respect voor Johnny Hoes, maar in Utrecht blijft de beloofde feestpret uit. Het is enerzijds te eenvoudig om de misselijkmakende rij artiesten tot de grond af te branden, maar anderzijds wordt er ook wel erg weinig aan gedaan om het tenminste als ´camp´ te kunnen verslijten. In Vredenburg is de potpourri van vrolijke schnabbelaars, kroegzangers en braderieartiesten absolute ernst en gemaakt feestgevoel. Er hoeft iemand maar een meezingrefrein in te zetten, of er staat een karavaan van oude vrouwen op om schouder aan schouder door het concertgebouw te schuifelen. Al bij de eerste artiest, ene Rik Hoogland, gaat het dak er af. Er zit duidelijk een luchtje aan, want de playbackende begeleidingsband en deze kermiszanger doen nauwelijks moeite om een beetje leven in de levensliederen te stoppen.

Arie Passchier is een oud mannetje dat in zijn dagelijkse kloffie oogt als een havenarbeider. In de weekeinden zingt hij bekende nummers als ‘De Dievenwagen’ en ‘Kleine Vogel’ in het café om de hoek. Voor de verandering geeft hij vanavond een kort optreden in Vredenburg. Hij zwaait wat met zijn handen en krijgt binnen de kortste keren de zaal aan het meebrullen. Alsof iemand op een knop drukt, stopt het feestgedruis bij de laatste noten van de geluidsband. Als Arne Jansen voor de miljoenste keer ‘Meisjes met Rode Haren’ de zaal in kotst, wordt het startsein voor een nieuwe bierronde gegeven, maar het schema van de avond is strak en we krijgen amper tijd om de nasmaak van Montagnes mededeling dat Patty Brard als vervanger van Ellen ten Damme komt optreden weg te spoelen.

Voor je het weet wordt Koos Alberts [foto links] het podium opgerold en wordt er nog een roestig blik volksentertainers opengetrokken, zoals stoeipoes Elz Bakker, Martin van Doorn, Hans Kaay en de flinke Lesley, een André Hazes-imitator van de ergste soort. Lesley moet nog wel werken aan de timing in ‘Bloed, Zweet en Tranen’, maar een kniesoor die daar op let. Voordat Marianne Weber een bos bloemen in ontvangst neemt en de eerste helft van het concert afsluit, steelt onze Belgische vriend Eddy Wally [foto rechtsonder] nog even snel de show in wit kostuum en met felroze zonnebril. Hij zingt ‘Zeven Rode Rozen’ en ‘Shanghai’ met een glimlach die even breed is als het podium. We hebben precies 25 minuten om bij te komen van de eerste ronde.

De tweede helft van het ruim vier uur durende spektakel is meer van hetzelfde, al bemoeit de oude Johnny Hoes zich nu met enkele duetten en krijgt Marianne Weber een gouden plaat uitgereikt. De vijftienjarige Thomas Berge heeft een hysterische groep meidenfans meegenomen, die helemaal uit hun dak gaan als de blonde god en de koning van de smartlap de sentimentele draak ‘Jantjes Gitaar’ zingen. Aan de oprechtheid van Hoes twijfelen we niet en Thomas zou heel goed de nieuwe Jantje Smit kunnen worden, maar toch... Rachid, de Marokkaanse Frans Bauer, is een ander product van Johnny Hoes uit het schnabbelcircuit. Het is onnodig om te melden dat we niet erg onder de indruk zijn, dan horen we nog liever Jacques Herb en zijn grijsgedraaide ‘Manuela’, of vrachtwagenchauffeur Henk Wijngaard met ‘Met de Vlam in de Pijp’.

Dat de achttien optredende artiesten weinig om het lijf hebben, spreekt bijna voor zich, maar als aankleding van de ´N Lach en ´N Traan-show, die een metamorfose ondergaat en voortaan niét op een maandagavond wordt georganiseerd, kunnen we op zich wel waardering opbrengen voor Johnny Hoes als koning van de camp. Dat de show niet uitverkocht was en ´gewoon´ hetzelfde TROS-publiek trok, roept natuurlijk een gevoel van twijfel op. We denken dan ook niet dat de wederopstanding van Nederlandse folkloremuziek in deze opzet een lang leven is beschoren.

http://www.kindamuzik.net/live/johnny-hoes/johnny-hoes-n-lach-en-n-traan-show/11350/
Meer Johnny Hoes op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/johnny-hoes