Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Vanavond begint John Cale met de intrigerende song 'The Endless Plain of Fortune' van de plaat Paris 1919. Met dit beroemde album uit het goede jaar 1973 balanceert de Engelsman roekeloos op de grens van pop en klassiek. Een integrale uitvoering van dit meesterwerk, zoals recent op het Spaanse festival Primavera Sound, zit er tijdens deze koele zomeravond in Breda helaas niet in. Er is geen plaats voor een paar violisten in de kleine zaal van de Mezz, laat staan voor een heel orkest.
Je zou denken dat Cale, die zijn carrière ongeveer een halve eeuw geleden als avant-gardemuzikant begon, een kleine setting zou aangrijpen om de meer experimentele kant van zijn oeuvre aan bod te laten komen. Niets is minder waar. Ook met slechts een drummer en gitarist in de achterhoede kiest de veelzijdige, 70-jarige muzikant voor werk dat het publiek wellicht iets meer aanspreekt. In korte broek, afwisselend achter keyboard en op akoestische gitaar, brengt hij 'hits' als 'Cable Hogue' en 'Amsterdam', evenals een nog altijd ijzingwekkende uitvoering van 'Heartbreak Hotel', zoals dit op zijn lp Slow Dazzle staat.
Binnenkort verschijnt van het voormalig lid van The Velvet Underground een verse ep, (Extra Playful). Wat vanavond opvalt, is dat een enkel nieuw nummer vrijwel even vertrouwd klinkt als het oude repertoire. Tot zover de pluspunten. Een goede entertainer zal Cale echter nooit worden. Alsof hij de laatste trein moet halen, zo werkt hij zich als Broer Konijn door de setlist heen. Een toegift zit er niet in. Zonder er veel woorden aan vuil te maken, keert hij een opgewarmde zaal de rug toe.
http://www.kindamuzik.net/live/john-cale/john-cale-8640/21889/
Meer John Cale op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/john-cale
Deel dit artikel: