http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Jim White / Jon Auer

Mannen en hun gitaren.
01 november 2007, Het Paard, Den Haag

Tekst: Maurice Dielemans

Publicatiedatum: 02 november 2007

Jon Auer en Jim White. Twee mannen met gitaren, die een dikke vierduizend kilometers hebben afgelegd om een liedje te mogen zingen en een verhaal te vertellen. Twee mannen die eveneens hun sporen lang en breed verdiend hebben in de wereld van alt. country en popmuziek.

Met Ken Stringfellow maakt Jon Auer deel uit van The Posies en het latere, gereanimeerde Big Star. Zijn solo-optreden van vanavond past naar eigen zeggen meer in het straatje van een bard als Leonard Cohen, zoals ook zijn verfrommelde pak en stropdas enigszins laten zien. Meteen wordt ook duidelijk dat Auer niet alleen een groot zanger is als het om emotie gaat, maar ook een enorme kletskous is. Niet zelden duren zijn warrige verhalen over pissende bandleden, alcoholverslaafde vriendinnetjes en de band Krezip langer dan de uitgeklede songs die hij van zijn soloalbum en echtscheidingsplaat Songs from the Year of Our Demise speelt.

Hoewel het met zijn ellenlange anekdotes tussen de veelal droevige songs door soms anders is gesteld, weet hij met spaarzame klanken uit een kastanjebruine elektrische gitaar en een alleszins betoverende zangstem de aandacht van het publiek te winnen. Een wat melige medley met klassieke popnummers aan het einde van zijn show rekent vervolgens weer in één klap af met zijn serieuze kant en de stilte van vanavond.

Met Jim White (foto's), die met honkbalpet en in een geel zwemvest het podium opkomt, is de rust weer terug. Slechts bijgestaan door een gitarist, basspelende gast met dreadlocks en onzichtbare drummer zweeft de goedgeluimde vertegenwoordiger van hedendaagse americana op een tapijt van adembenemende plattelandssongs en meer stedelijke geluiden, zoals hiphop. Jim White weet de drumcomputer zodanig naar zijn hand te zetten dat in vrijwel al zijn minimalistische nummers zijn betoverende stem naar de voorgrond schuift.

Zeker is dat Jim White in Het Paard meer indruk maakt dan op zijn laatste platen, waarop de essentie vaak door productionele bijzaken ondersneeuwt. In Den Haag laten Jim White en zijn twee begeleiders horen dat het ook mogelijk is om er op los te experimenteren zonder dat eigenzinnige nummers als 'That Girl from Brownsville, Texas' en 'Still Waters' aan kracht inboeten. Integendeel, Jim White laat zelfs het barpersoneel niet zonder een brok in de keel de tent verlaten.

Foto uit het KindaMuzik archief, door Jelmer de Haas.