http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Jeff Mills

Wilde tikken in een ijzig koude flow.
04 februari 2011, Melkweg, Amsterdam

Tekst: Gijs Mulder

Publicatiedatum: 06 februari 2011

Door een wat ongelukkige planning voor de liefhebber van ouderwetse house en techno uit de VS, staan op vrijdag 4 februari zowel Larry Heard en Metro Area in Paradiso, als Jeff Mills en Sandwell District in de Melkweg. Zodra de onmogelijke keuze na veel wikken en wegen gemaakt is en het stevige werk de voorkeur gekregen heeft, blijken de boeiende namen in het Electric Deluxe-programma van de Melkweg uitgesmeerd over een spannende zes uur.

De twijfelachtige eer is aan Brendon Moeller om vanaf 23.00 uur als Echologist de spits in The Max af te bijten. Zoals meer bij dergelijke pure clubavonden stroomt het publiek nog maar mondjesmaat toe. Omdat de Amerikaanse producer veel impressies maar weinig stroomlijn loslaat op zijn toehoorders, is het een komen en gaan van afwachtende gezichten. Moellers liveset is ongepolijst op een gedurfde manier, maar simpelweg te onevenwichtig om in de juiste gemoedstoestand te geraken, met gehaaste flarden van geluid tot gevolg. Anders dan zijn knappe laatste release op Delsin, mist zijn optreden een – zij het abstract – referentiekader, zoals groot geprojecteerde beelden hadden kunnen zijn. Deze hadden zijn vaak welgevormde klanken een vastere plaats in de tijd kunnen toekennen. Als Speedy J zich later bij hem voegt, wordt het materiaal rechtlijniger en vooral clubfähiger voor het publiek dat inmiddels gestaag is blijven toestromen.

Intussen draait Sandwell District in de personen van Regis en Function een harde en puntige set in de Oude Zaal. Met veel stootkracht en ruwe energie schotelen de heren zwaarwegend beukwerk voor, dat telkens net robuust blijft zonder plat te worden. Maar voor degenen die voor Jeff Mills zijn gekomen – en dat zijn er nogal wat – is hun werk van korte duur, want om 2.00 uur staat Detroits grootmeester van de futuristische hogesnelheidstechno klaar. En die weet zijn status niet veel later volledig waar te maken met zijn koude en messcherpe ijspegels van geluid. Algauw lijkt Mills al het voorgaande op de avond flink in de schaduw te zetten met een set die snel uitmondt in een ware uitputtingsslag – zij het waanzinnig meeslepend en overdonderend. Wild om zich heen slaande tikken en piepen, die de geluidsbegeleiding van een landing op Mars hadden kunnen zijn, domineren zijn duizelingwekkende performance. Daarin is ook plaats voor het kille minimalisme van Basic Channel en Robert Hood. 'Minus', de klassieker van laatstgenoemde producer is een duidelijke indicatie van Mills' bedoelingen. Drie uur lang blijft het besef groeien van de intenties van de man die al meer dan twintig jaar de scepter zwaait over Detroits muziekvlaktes.

Het knappe van Jeff Mills is dat hij je met één reguliere dj-set direct in zijn eigen muziek kan zuigen, terwijl deze thuis vaak zo afstandelijk aanvoelt. Door zijn eigen productiestijl zelfs door middel van andermans platen in de juiste context te plaatsen, maakt hij zijn reputatie gegrond. Daarmee drukt hij zodanig zijn stempel op de avond, dat alles wat hem voorging misschien wat in de vergetelheid zal raken. Het is een van die zeldzame sets die niet alleen op het moment zelf waarde hebben, maar ook in de toekomst, bij de interpretatie van vele van zijn platen.

Foto door Angie Linder (cc) genomen @ The Works, Detroit Michigan, oktober 2010.