• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Greg Trooper / Jay Farrar

Energieke Trooper en levensloze Farrar.
16 december 2003, Paradiso, Amsterdam (NL)

Tekst: Maurice Dielemans

Publicatiedatum: 18 december 2003

Werkelijk niet te geloven dat een totaal overbodige Nederlandse veteranenband als De Dijk vijfmaal in een uitverkocht Paradiso speelt, en Jay Farrar en Greg Trooper met heel veel moeite een halve bovenzaal gevuld krijgen.

Nauwelijks ontsnapt aan de feestende meute in de benedenzaal krijgen wij stipt om tien uur te maken met de uiterst breekbare americana-liedjes van Greg Trooper. De geluidsman probeert het kabaal van het benedenbandje en het meezingende volk te stelpen met een sweater in de deuropening. Trooper, die alleen op het podium staat, stoort zich er nauwelijks aan. Hij speelt wat nummers van de laatste en uitstekende plaat, Floating, en maakt grapjes over zijn nieuwe begeleidingsband, De Dijk. Ondanks het brave feestgedruis van de luidruchtige buren is het opvallend hoe aandachtig er wordt geluisterd naar de kampvuurverhaaltjes van de man met akoestische gitaar.

Zo te horen duurt de populaire show van De Dijk akelig lang, maar tot aan het afsluitende en up-temponummer ‘Trampoline’ van het voorgaande album, Straight Down Rain getiteld, is de interactie tussen de energieke singer-songwriter uit New Jersey en die paar anderen in de kleine poptempelzaal bijna perfect te noemen. Het is zowel de eenvoud van de arbeidersliedjes als de uitstraling van de sympathieke antipopster waarmee een intieme en spannende sfeer wordt gecreëerd. ‘Muhammad Ali (The Meaning of Christmas)’ en ‘Hummingbird’ klinken feilloos.

Al die tijd verbazen wij ons over de uitstalling van onbenutte muziekinstrumenten op de bühne. Het drumstel staat er ongebruikt en wat troosteloos bij. Greg Trooper stapt in z’n uppie het podium af, om ruimte te maken voor de voormalige zanger van Uncle Tupelo en Son Volt. Het is erg laat en een enkele verdwaalde Dijk-fan kijkt toe hoe ‘onze held’, Jay Farrar, de gitaar in handen neemt en eveneens in z’n eentje van start gaat. Twee nummers later voegt begeleider Mark Spencer zich aan de eenmansband van Jay Farrar toe.

En verdwaalde Dijk-fan of Greg Trooper-fan, maar dit is toch wel eventjes totaal iets anders. De mensenschuwe Jay Farrar oogt moe en mompelt zo nu en dan een dankjewel tussen de depressieve songs door. “Hey, how are you doing”, zegt Jay Farrar, en het lijkt wel alsof zijn handen trillen. Een van de grondleggers van de americana-stroming staat hier bijna onopgemerkt en stokstijf voor een mannetje of honderd te zingen. En hoewel Farrar aardig zijn best doet om ons met zelfmoordneigingen de koude winternacht in te sturen, zit er weinig vaart in ‘het spektakel’.

De verlossing komt van een sterk staaltje werk op de mondharmonica, de degelijke begeleiding van Mark Spencer en een paar sterke nummers, alhoewel het nergens beter klinkt dan op de plaat. De stem van Farrar blijkt ook iets minder sterk.

De songkeuze is niet bijster interessant. De meeste nummers (‘Voodoo Candle’, ‘Barstow’ en ‘Damn Shame’) lijken afkomstig van het vorige album, Sebastopol, en van Terroir Blues. Het meest frustrerende was toch wel de keuze van Jay Farrar om enkele briljantjes van Terroir Blues, waaronder ‘California’, stomweg niet te spelen.

Oké, Greg Trooper was verreweg de beste van twee. Dat Jay Farrar geen sterallures had, stond de interactie met het publiek natuurlijk niet in de weg, zoals bij Greg Trooper het geval was. Maar bij de levenloze Jay Farrar sloeg de introverte houding helaas om in saaiheid. Vooral voor de argeloze toeschouwer, die onbekend was met het materiaal van de alt. countryrocker was de set een regelrechte martelgang, een genadeloze aaneenschakeling van trage en deprimerende songs. Ook voor de doorgewinterde Farrar-adept was het een moeilijk zit, zo kunnen wij u vertellen. En toch, toen Jay Farrar en Mark Spencer zich met enige tegenzin door de verplichte toegift worstelden, schemerde er toch iets van die Jay Farrar-genialiteit door, waardoor men, met onder meer de song ‘Tear-Stained Eye’, toch het goede gevoel kreeg dat het ging om een pionier van het genre. Het waren die twee songs van Son Volt waarmee werd afgesloten.

http://www.kindamuzik.net/live/jay-farrar/greg-trooper-jay-farrar/4820/
Meer Jay Farrar op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/jay-farrar