• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Jarvis Cocker

Dezelfde britpopkoning, andere dienaren.
07 juni 2009, Paradiso, Amsterdam

Tekst: Jeroen Houben

Beeld: Peter

Publicatiedatum: 08 juni 2009

Jarvis Cocker was er vroeg bij. In 1978 richtte hij op vijftienjarige leeftijd de band Pulp op. Het duurde tot midden jaren negentig voordat de groep in een stroomversnelling kwam, en met hits als 'Common People' en 'Disco 2000' als een van de grotere britpopbands werd erkend. De band is nooit echt gestopt, maar in 2006 verscheen Cockers eerste soloalbum, simpelweg Jarvis genaamd. Onlangs volgde de opvolger Further Complications.

Als een soort Robin Hood komt Jarvis het podium van Paradiso opgelopen. De inmiddels 45-jarige songwriter heeft er een sport van gemaakt om alle eetwaren die zich in zijn kleedkamer bevinden edelmoedig af te staan aan zijn publiek. Liet hij twee jaar geleden nog wat marsen en twixen uit zijn mouw glijden, dit keer trakteert hij op een trosje druiven en worden er pakweg veertig koude blikjes bier - rechtstreeks uit de backstagekoelkast - uitgedeeld.

Waar Jarvis aan het begin van zijn solocarrière toch nog vooral dat joch van Pulp was, worstelt hij zich nu, ondanks die iconische jampotglazen, langzaam maar zeker los van zijn verleden. De jeans en sneakers hebben plaatsgemaakt voor een chique colbert met passende broek en door die leren plateaulaarzen paradeert hij helemaal prinsheerlijk over het podium.

De liedjes van het nieuwe album verschillen in arrangement niet veel van het vorige: melodisch en zeker tekstueel zijn er flarden Pulp te herkennen. Al worden solonummers als 'Black Magic' en 'Fat Children' al meegezongen als ware evergreens. Toch, wat Pulp juist zo opvallend maakte waren de kitscherige viooltjes en foute synthesizerdeuntjes. Solo zijn de arrangementen van Jarvis' liedjes een stuk minder eigenzinnig. Het is rechttoe rechtaan gitaarrock die het sprankelende charisma van de zanger eigenlijk iets tekortdoet.

Want charisma is er zeker. Niemand geeft beter gestalte aan het credo "white men can't dance" dan Jarvis. Zijn maffe, houterige moves zijn al jarenlang een gimmick die nog altijd niet is uitgewerkt. Er wordt wat afgesprongen, gedanst en gegrapt. En daar moet dit optreden het dan ook vooral van hebben, want veel meer showelementen zijn er niet. De achtergrondband houdt zich angstvallig ver op de achtergrond en heeft geen enkele affiniteit met de zanger, die zijn aandacht dan ook louter onder zijn toeschouwers verdeelt. Het contrast tussen een groepje musicerend meubilair en een energieke frontman toont dat Jarvis zijn draai als soloartiest nog altijd niet helemaal heeft gevonden.

http://www.kindamuzik.net/live/jarvis-cocker/jarvis-cocker/18732/
Meer Jarvis Cocker op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/jarvis-cocker