• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

James Brown & the Soul Generals

Een Soul Revue die fundamenteel niet veranderd is sinds de jaren vijftig.
26 november 2003, Heineken Music Hall, Amsterdam (NL)

Tekst: Tim den Heijer

Publicatiedatum: 27 november 2003

Sommige recensies zijn bij voorbaat kansloos. Neem nou James Brown gisteravond. De paar duizend man die erbij waren in de uitverkochte Heineken Music Hall weten wat ze hebben gezien en gehoord. De rest van de wereld zal het nooit geloven. Die zullen zeggen dat de Godfather of Soul inmiddels de zeventig gepasseerd is. Dat de HMH geen Apollo is, begeleidingsband The Soul Generals geen JB's zijn en dat 2004 geen 1970 is. Wat natuurlijk allemaal waar is. Dus als Brown in een gitzwart glimpak met bijbehorend kapsel het podium op stapt, zijn we klaar voor een avondje vergane glorie. Maar dan, maar dan!

Ach, klik toch weg, je gaat het toch niet geloven. Maar als je het echt wilt weten: dan trekt Mister Dynamite zijn scheur open. Loepzuiver, strak als een metronoom en met het niet te imiteren timbre dat we ons hele leven al kennen. Goed, denken we, een paar goed gekozen uithalen, dat redt-'ie nog wel. Maar daarna zal het wel weer inzakken. We hebben het tenslotte over een bejaarde die het grootste deel van het vorige decennium achter de tralies heeft doorgebracht. Maar ook in de komende anderhalf uur is Mister Please Please op geen misser te betrappen. In moordend tempo komen de klassiekers langs: 'Ain't it Funky Now', 'Doin' it to Death', 'I Feel Good (I Got You)', 'Try Me', 'Soul Power', 'Get on the Good Foot'... Zo af en toe laat Brown de zang over aan een achtergrond zanger(es) om achter de Hammond even op adem te komen, maar als hij de microfoon weer pakt is elke noot raak.

Hoogtepunten zijn (uiteraard) een uitgesponnen 'Sex Machine' en een prachtig (geloof het of niet) 'It's A Man's, Man's, Man's World'. The Soul Generals zijn vanavond goed op dreef en spelen vooral veel strakker dan we van ze gewend zijn. Wat een genot om de twee bassisten, twee drummers, percussionist, drie gitaristen, drie blazers en vier achtergrondvocalisten exact tegelijk te horen losbarsten in 'Gimme Some More' van de JB's! Maar niet lang, want één welgemikt 'ungh' van de Hardest Working Man in Showbusiness en we zitten midden in 'Mother Popcorn'. Brown weet wat z'n publiek wil horen: de meest recente nummers in de set zijn 'Living in America' (midden jaren tachtig) en 'Get up Offa That Thing' (eind jaren zeventig). Van de nieuwe CD The Next Step wordt geen noot gespeeld.

Soul Brother Number One zet in plaats daarvan een Soul Revue neer die fundamenteel niet veranderd is sinds de jaren vijftig. De hele band strak in het pak, zijn trouwe lakei die de glittercape om zijn schouders komt slaan, achtergrondzangeressen die zó uit the finest little whorehouse in Atlanta, GA weggeplukt lijken... Af en toe waagt de Man Met De Meeste Bijnamen In De Muziekwereld zich zelfs nog aan een dansje. Het is feest, vanavond. Maar uiteindelijk overheerst de dankbaarheid voor de verpletterende muzikale gave die nog altijd huist in dat rare, foute, ouwe mannetje met z'n opgetatoeëerde wenkbrauwen. Of je 't nou gelooft of niet.

http://www.kindamuzik.net/live/james-brown/james-brown-the-soul-generals/4673/
Meer James Brown op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/james-brown