http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Jambinai

Indrukwekkende verweving van klassiek en modern.
07 december 2014, Vera, Groningen

Tekst: André Rozendaal

Publicatiedatum: 08 december 2014

Voor het eerst in de lange concerthistorie van Vera staat er een band uit Zuid-Korea op het podium. Jambinai bestaat uit drie voormalige kunstacademiestudenten die uit Hongdae komen, een kunstenaarswijk van Seoul. Sinds 2009 combineren ze postrock, postmetal en freejazz met traditionele instrumenten uit hun vaderland, zoals de haegum, een viool met twee zijden snaren, de komungo, een soort sitar van ruim anderhalve meter lang, en de se piri, een fluit gemaakt van riet.

Jambinai stoft oude instrumenten af in een meer moderne setting met behulp van drums, basgitaar, elektrische gitaar en een laptop waaruit beats, samples en loops tevoorschijn komen. Met de nederigheid die veel Aziaten typeert, betreedt het drietal het podium. Geen woord tot het publiek, slechts bescheiden knikjes. De meeste aandacht trekt Eun Young Kim, die in kleermakerszit haar komungo met een tussen wijs- en middelvinger gestoken bamboestokje bespeelt. Zo produceert ze even minimalistische als mysterieuze ritmes.

Jambinai Ilwoo Lee heeft zijn elektrische gitaar op schoot om zo eveneens de se piri en de laptop te kunnen bedienen. Hij wisselt schimmige gitaaraanslagen af met etherisch gefluit en spaarzame beats. Bomi Kim lijkt al vroeg in een trance te verkeren door de stemmige geluiden die ze met haar haegum maakt aan te vullen met triangel en glockenspiel. Gedurende de eerste composities blijven drumstel en basgitaar onaangeroerd, zodat een mystiek soort ambientmuziek ontstaat. De bandleden doen vrij statisch en bijna ingetogen hun ding. Toch maakt het bespelen van niet-alledaagse instrumenten het concert visueel aantrekkelijk.

Net wanneer je denkt dat drum- en basgeluiden voor de rest van het optreden uit een laptop komen, betreden twee extra bandleden - een drummer en een bassist - het podium. En meteen barst de hel los met een postrockstorm in de lijn van Godspeed You Black Emperor! en Mono. Het aanvankelijk zo rustig spelende en zittende trio gaat ineens ook lichamelijk los met heftig hoofdknikken en een schuddende romp. De hard-zachtdynamiek buit Jambinai in de rustmomenten uit met etherische, tekstloze vocalen en sfeervolle, louterende tonen van de klassieke instrumenten.

Maar het sterke punt van Jambinai zijn de geluidsuitbarstingen. Op zulke momenten verkent de band muzikale grenzen door op indrukwekkende wijze traditionele met moderne klanken te verweven. Hoogtepunt is het afsluitende nummer, met een hoofdrol voor de melancholieke lijnen van de tweesnarige viool. De melodie ervan ijlt nog lang na in je hoofd. Jambinai geeft een fraai en origineel optreden.

Jambinai Foto's van Vera huisfotograaf Mischa Veenema