• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Jack Rose / Ignatz / Islaja / ROT

(K-r-a-a-k)³ zet het jaar in met een zeer geslaagd mini-festival.
13 januari 2007, Bunker, Brussel

Tekst: Vincent Romain

Beeld: Hans van der Linden

Publicatiedatum: 15 januari 2007

Bij binnenkomst in Bunker, een zaal die zijn naam allerminst gestolen heeft, zit het Belgische vijftal ROT op de grond tussen wat een weelde aan instrumenten, speelgoed en prullaria lijkt. Spijtig dan ook dat die weelde zich niet vertaalt in spannende muziek.

Ze zetten strijkstokken op gitaren, speelgoedgitaartjes, aftandese platendraaiers, kortegolfradio’s en wat nog in om een ambientlandschap te creëren dat maar blijft aanmodderen. Een toeschouwer spreekt daarna van een intro die vijftig minuten bleef duren. De nagel op de kop. Spijtig dat een groep die ook internationaal scoort dit vanavond allerminst waarmaakt.

Vanaf het moment dat Islaja [foto links] het podium betreedt volgen de hoogtepunten zich op. Ze begint haar optreden met niet meer dan haar prachtige breebkare stem ondersteund door een bassist en weet vanaf het eerste moment de aandacht vast te houden. Even daarna neemt ze ook de gitaar ter hand, loopt haar eigen stem via een effectenpedaal en zet een dromerige psychedelische blues in.

Het aantal instrumenten zwelt aan per nummer. Even later komen er nog vier muzikanten bij (waaronder Jan van Avarus en Sami van Es) en tegen het einde van het optreden wordt er zowaar in ware Velvet Undergroundtraditie vrij gerockt en gepopt. Het afsluitend nummer is zelfs pure rammelende en kletterende rock-‘n-rollopwinding. Als er iets is wat Islaja niet kan, moet het waarschijnlijk nog uitgevonden worden.

De kwaliteitscurve blijft op dezelfde hoogte met Belgische trots Ignatz [foto rechtsbeneden]. Met niet meer dan een akoestische gitaar en wat effecten houdt hij het ondertussen talrijk toegestroomde publiek in de ban. Op die gitaar speelt hij stevige minimale rockriffs die door toevoeging van allerlei noise en feedback steeds luider gaan klinken.

Ondertussen roept Ignatz in een zelf samengesteld fascinerend taaltje, schijnbaar magische formules prevelend, ingebeelde goden aan. De spanning is te snijden, zodanig zelfs dat Ignatz zelf erdoor bevangen raakt. Want na twee uitgesponnen intense nummers houdt hij het voor gezien, hij heeft overduidelijk diep genoeg in zijn ziel getast. Een kort optreden maar gevaarlijk dicht tegen het sublieme aan.

Daarna betreedt de man waar iedereen uiteindelijk voor gekomen is het podium. Ook Jack Rose [foto rechtsboven], de hedendaagse opvolger van Amerikaanse helden als John Fahey, Robbie Basho en Sandy Bull, heeft niet meer dan een gitaar nodig. Maar dan letterlijk. Rose is namelijk, net als bovengenoemde heren, ondertussen een legende van de fingerpickin’ style.

Wat hij uit die gitaar haalt is fenomenaal. Hij bespeelt zijn gitaar zittend op zijn knieën, zonder enige effecten, tenzij hij die nodig heeft voor dat beetje feedback om zijn gitaargeluid wat voller te laten klinken.

Hij begint met het onsterfelijke 'Kensington Blues' en vanaf dat moment is het publiek bijna een uur in de ban van wat deze man met zijn gitaren (hij heeft ook nog een tweede exemplaar met grotere klankkast bij zich) kan. Rose speelt heel wat minder luid dan de andere acts van deze avond en gedurende zijn optreden kan je een speld horen vallen.

Bluegrass- en bluesriffs creëren een betoverende sfeer en na elk nummer weerklinkt een enorm applaus. Vooral het prachtige tien minuten durende 'Calais to Dover' is een belevenis. Na nog een bisnummer (waar het publiek zelfs niet om hoeft te vragen, zo goed voelt Rose zich van de enthousiaste respons) is het afgelopen.

Dan heeft Jack Rose bewezen dat hij één van de grootste levende muzikanten is. Een waarlijk geniale afsluiter van een prachtige avond.

http://www.kindamuzik.net/live/jack-rose/jack-rose-ignatz-islaja-rot/14705/
Meer Jack Rose op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/jack-rose