• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

In Flames / Sepultura

Sepultura overmeestert populaire Zweden
21 maart 2006, Effenaar, Eindhoven

Tekst: Rik Annema

Beeld: Tim van Veen

Publicatiedatum: 24 maart 2006

Wie zou er headlinen vanavond? Dat vroeg zo'n beetje iedereen, die in de enorme rij voor de Effenaar stond te wachten, zich af. Zelfs uit het affiche kon je niet echt wijzer worden. De promo-foto van Sepultura prijkte trots op de voorgrond, terwijl het logo van In Flames weer de boventoon voerde. Men kon geen duidelijke keuze maken.

Enigzins logisch natuurlijk. Sepultura was begin jaren negentig een van de grootste bands in metalland, en ook daarbuiten scoorde de band goed. Platina albums, grote tours en een aaneenschakeling van creatieve hoogtepunten. Een status waar In Flames nog niet van heeft mogen proeven. Sepultura zakte echter, na het vertrek van Max Cavalera eind 1996, weg in een diep, diep dal. Een dal waar ze pas na de release van hun album Roorback in 2003 langzaam uitkropen. Op dat album had de band voor het eerst weer een identiteit die niet op de ziel van Cavalera rustte. In Flames heeft voor de buitenstaander eigenlijk geen dieptepunten gekend en is per album een treetje op de populariteitsladder gestegen. Veel fans kwamen dan ook speciaal voor deze Zweden naar Eindhoven.

Sepultura moest daarom openen, en deed dat met volle overtuiging. De Spartaanse uitvoeringen van klassiekers als 'Refuse/Resist', 'Arise' en 'Roots' klonken heftig en gestript van alle opsmuk. Sepultura klinkt werkelijk beter als de band met één gitarist staat te spelen. De nummers waarin Derrick Green de gitaar erbij pakte waren namelijk een stuk modderiger. Het laatste album Dante XXI is duidelijk in deze gestripte methode geschreven, waardoor het live een verwoestend hardcoregevoel meekrijgt. Geweldig ook om te zien hoe Green zich heeft ontwikkeld tot een ontzettend toffe en sympathieke frontman. Hij heeft oprecht plezier in het spelen en schud de handjes van vele jonge fans in de voorste linies. Intiem zou je het bijna kunnen noemen. De laatste twee platen bewezen al dat de band best zonder Max kan, maar op het podium staan deze heren helemaal hun mannetje. Sepultura is duidelijk aan een tweede opmars bezig, en dat is dik verdiend.

Dan In Flames. Waar het podium bij Sepultura net als hun muziek een Spartaanse uitstraling had, hebben de Zweedse trashers het omgekeerde gedaan. Fluorescerende lichtbronnen die zo hard in het rond draaien dat je je op een grote kermis waant. Meer vuurwerk dan op het gemiddelde oud en nieuwfeest en vlammen waarvan je de warmte tot achter in de zaal voelt. In Flames is populair, dat is vanaf de opening direct duidelijk. Er wordt gesprongen en meegezongen. Zelfs tijdens de oude nummers van albums als Lunar Strain en Colony kan het jonge, hossende publiek meekomen. Maar was het optreden ook goed?

De poppenkast die zich op het podium afspeelde was best vermakelijk, maar de muzikale omlijsting liet duidelijk te wensen over. Zo was de zang van frontman Anders Friden slecht en vaak onverstaanbaar. Op plaat halen ze met zijn stem al de nodige trucjes uit om er wat leuks van te maken, maar live valt hij echt door de mand. Ook kon ik mij niet aan de indruk onttrekken dat er tijdens de refreinen behoorlijk wat zangsporen digitaal meeliepen. Het gitaartandem Strömblad/Gelotte deed zijn werk degelijk. De dubbele gitaarlijnen waar de band bekend om staat werden strak en soepel uitgevoerd. Ook drummer Daniel Svensson speelde strak en zorgde voor een aantal verwoestende grooves. Maar waar bij Sepultura de gretigheid en het plezier de boventoon voerde, zag In Flames er opgebrand en lusteloos uit. De band leek er geen zin in te hebben vanavond. Een formeel bedankje kon er vaak maar net af, om nog maar te zwijgen over het ontzettend plichtmatige praatje over Sepultura. Jammer.

http://www.kindamuzik.net/live/in-flames/naar-de-kermis-met-in-flames/12336/
Meer In Flames op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/in-flames