• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Hate Eternal / Dying Fetus / Deeds of Flesh / Prejudice

Een avondje vol met blastbeats, gitaargeweld en grunts.
08 januari 2003, Effenaar, Eindhoven (NL)

Tekst: Maurice van der Heijden

Publicatiedatum: 13 januari 2004

Donderdagavond: vier bands op het affiche, alle vier opererend in het brute deathmetal genre. Aangekomen in de Effenaar blijkt dat Severe Torture, om bij mij onbekende reden, niet speelt. Het Belgische Prejudice blijkt als vervanger aangesteld te zijn.

En zij zijn dan ook de eerste band die ik bezig zie in de Effenaar. Voor een onbekende band zeker niet verkeerd. Ze spelen redelijke technische brute metal met een snuifje trash. De band blijft het hele optreden boeien omdat ze afwisselend te werk gaan. Mid-tempo stukken worden gecombineerd met technisch gitaarwerk en wat sneller werk. Alleen alle invloeden vertalen naar echte songs wil nog niet echt lukken. Maar dat is een kwestie van tijd want de band laat horen dat men op de goede weg is.

Up next is het deathmetaltrio Deeds of Flesh. Zij opteren voor brutale deathmetal zonder franje. Oftewel: waarom moeilijk doen als het makkelijk kan. Het erg goed op elkaar ingespeelde drietal laat zien dat brutale deathmetal nog steeds erg interessant kan klinken. Met behulp van een erg goed geluid komen de nummers ook nog eens erg bruut de zaal en de band maakt in een half uur duidelijk dat men zeker boven de middelmaat komt in het genre.

Van boven de middelmaat over naar een topper in het genre. Dying Fetus dus. Wat zij laten horen in drie kwartier is werkelijk geniaal. Deze band snapt het spelletje helemaal. Welk spelletje denkt u? Nou het kunstje om brute deathmetal een set lang interessant te houden. De ingrediënten daar voor zijn: technische gitaargefreak, snelle grindstukken, midtempo geweld, moshparts en incidenteel een hardcoreriff. En dit alles vertalen in pakkende songs. En dit vergeten de meeste bands in het genre.

Maar Dying Fetus dus niet. Het is werkelijk genieten met de combinatie van oud en nieuw werk. Ik hoor o.a. ‘One Shot, One Kill, het sterke ‘Opium for the Masses’, ‘Skullfuck’ en ‘Killing on Adrenaline’ voorbijkomen. Nergens in de set treedt verslapping van de aandacht op, want daar weet de band, slim als ze zijn, je wel voor te behoeden. En dan heb ik het nog niet eens gehad over de afwisseling van grunts van de pitbull op zang en de gitarist.

Probeer dat maar eens te overtreffen als Hate Eternal zijnde. En waar ik bang voor was, gebeurt ook: het lukt ze niet. De aandacht verslapt tijdens de set. Dit komt vooral door het eenvormige geluid van de drie heren. Het is de hele set snelheid wat de klok slaat. Erg sterk uitgevoerd maar het blijft jammer genoeg niet hangen. Daar kunnen de af en toe opduikende ziekelijk riffs en woeste podiumpresentatie van bandleider Erik Rutan ook niks meer aan veranderen.

Ondanks bovenstaande kritiek moet ik het drietal toch credits geven voor het erg strakke spel. Drumbeest Derek Roddy, naar verluidt blastend met één voet, laat met zijn spel alle concurrentie achter zich en ook de verbetenheid waarmee Erik Rutan tekeer gaat op zijn gitaar mag niet onvermeld blijven. Op cd is Hate Eternal een sterke band, maar live dus erg eendimensionaal.

http://www.kindamuzik.net/live/hate-eternal/hate-eternal-dying-fetus-deeds-of-flesh-prejudice/4943/
Meer Hate Eternal op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/hate-eternal