http://www.kindamuzik.net
ernaast
Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Audiobot & Ultra Eczema presenteren: Hard Gaan
Harde noise, harde drones en harde freerock.
06 oktober 2006, WORM, Rotterdam
Tekst: Joris Heemskerk
Publicatiedatum: 10 oktober 2006
"Hollands applaus!", scandeert Ultra Eczema braniemaker Dennis Tyfus als het eerste deel van de set van Ben Reynolds en John W. Fail ten einde komt. Het kleine publiek start een gemeend, maar nogal lauw applaus in. Vanavond is de eerste van twee Hard Gaan avonden, gepresenteerd door twee van de spannendste Belgische labels, Audiobot en Ultra Eczema.
Het oude VOC pand dat WORM huisvest, is de ideale plek voor een gebeuren als dit en de sfeer die de oude muren uitademen past perfect bij een met experiment besmeurd festival als Hard Gaan. De setting klopt, nu de muziek nog en als het gelegenheidsduo van John W. Fail en Ben Reynolds op stoom komt, lijkt ook dat wel goed te komen. Reynolds’ ruimtelijke gitaarspel gecombineerd met zijn zweverige, psychedelische vocalen en de opzwepende drones van W. Fail zetten een mistige, spirituele toon die zo uit een psychedelisch Japan van de Taj Mahal Travellers overgehevend lijkt te zijn.
Die diepe sferen weet de Belgische noise-deerne Orphan Fairytale niet geheel vast te houden. Met belletjes, midi-keyboard en tal van effecten creëert ze de ene speelse loop na de andere, maar het wordt pas fascinerend als ze het agressiever aanpakt en steeds verder richting hardere noise schuifelt. Iets dat je Mark Durgan alias Putrefier niet hoeft te vertellen. De Engelsman seint voorovergebukt over zijn effectenpedalen een stroom aan harde, volvette noisescapes door de zaal die boeien zonder al te diepe indruk te maken.
Het cinematische onderdeel van Hard Gaan, verzorgt door cineast Ludo Mich, is op zijn zachtst gezegd een spraakmakend intermezzo van de avond. Dit wordt gevormd door een bijzondere, zeg maar gerust uitdagende versie van Lysistrata, een komisch anti-oorlogs theaterstuk uit 411 voor Christus, origineel geschreven door Aristophanes en door Mich naar een vrije (lees: obscene/perverse) vorm vertaald. Bijzonder vermakelijk als je wel houdt van een verlepte tiet en een slappe pik op zijn tijd.
Hoog tijd voor een hoogtepunt dus, vanavond overduidelijk afkomstig van het Schotse Taurpis Tula. Een heetgebakerde mengeling van avantjazz, drones en noise met David Keenan op saxofoon, Alex Neilson achter de drums, Heather Leigh Murray op lapsteel en engelenzang en voor de gelegenheid met effectenmaniak Cassis Cornuta aan de zijkant, steevast smalend als hij weer een helse drone loslaat. Improvisatie is een breekbaar goedje, maar hoe dit kwartet de twee gespeelde episodes opbouwt, met in de hoofdrol het sterk door Paul Flaherty geïnspireerde superintense saxofoonspel van Keenan, is bijzonder indrukwekkend en verrassend.
Jammer genoeg is Can’t (Jessica Rylan) [foto links] iets minder indrukwekkend. Gekleed in haar typische bibliothecaresse outfit wisselt ze intieme, akoestische gitaarliedjes af met heftig vervormde vocale stukken. Wederom is het meest fascinerende gedeelte een abrupte uitval van beestachtige vocalen, die door haar zelfgeknutselde synthesizers nog helser de zaal ingeslingerd worden. De interactie met het publiek en haar meisjesachtige speelsheid mogen dan charmant zijn, het zorgt er helaas wel voor dat er totaal geen sprake van spanning is en dat kon de afsluiter van een mooie avond als deze best gebruiken.
http://www.kindamuzik.net/live/hard-gaan/audiobot-ultra-eczema-presenteren-hard-gaan/14116/
Meer Hard Gaan op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/hard-gaan
Deel dit artikel: