• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Guy Garvey / Steve Mason

Guy Garvey zorgt voor groots muzikaal vermaak.
29 november 2015, Paradiso, Amsterdam

Tekst: Jaks Schuit

Publicatiedatum: 30 november 2015

Een stoel, een tafel, een gitaar en een microfoon. Meer heeft Steve Mason niet nodig om de grote zaal van Paradiso te vermaken. Mason is vooral bekend van zijn deelname aan Beta Band. Hij schreef mee aan zo ongeveer alle composities van deze Engelse groep. Beta Band maakte tot 2004 experimentele muziek. Solo mijdt Mason progressieve muziek en hij warmt de bezoekers op met een half uur rustige folkrock.

De lichten in Paradiso worden gedimd, zachte muziek maakt van de grote zaal een nachtclub. Op bas en drums wordt 'Three Bells' geopend met een uitgesponnen, jazzy intro. Muzikanten komen het podium op en gespen een gitaar om, pakken de drumsticks of zetten het blaasinstrument aan de mond. Applaus klinkt waarna de groep het nummer afmaakt en de toon zet voor een prachtige avond.

Guy Garvey is bij velen bekend als de zanger van Elbow. Courting the Squall is het soloalbum dat hij al tien jaar wilde maken. Het album werd gemaakt in een periode dat Elbow vrijaf had. In Paradiso neemt Garvey de tijd om te vertellen hoe het met de overige leden van zijn groep gaat. "Is anything wrong with Elbow? No, they are all fine", is de boodschap. Zo wordt elke pauze gebruikt om de aanwezigen persoonlijk toe te spreken. Garvey is een vermakelijk en uitstekend gastheer.

Na een optreden in Berlijn, een dag eerder, is het concert in Paradiso het tweede optreden van de groep. In 'Harder Edges' is Garvey tijdens het eerste couplet de tekst kwijt. Binnen twintig seconden krijgt hij een mobiel uit het publiek aangereikt met op het scherm de tekst. Voor 'Yesterday' is er eerst een amusant verhaal over seks en de katholieke opvoeding. Na ruim een half uur is er een intermezzo. Op het podium blijven Garvey en Jobson achter. 'Just Cause I'm Dead' en 'Holiday' zijn twee composities van Jobson. Tot vermaak van het publiek zingen de twee de humoristische nummers van de gitarist. 'Belly of the Whale' en 'Broken Bottle and Chandeliers' sluiten het optreden af. Voor de laatste song vraagt Garvey het publiek mee te neuriën. Het publiek doet niet alleen vocaal mee, er wordt ook ritmisch met de vingers geknipt. De groep en het publiek beëindigen samen het laatste nummer. Gastheer Garvey wil dat iedereen meedoet aan het kippenvelmoment.

Na langdurig applaus begint het publiek weer te zingen, er wordt opnieuw met de vingers geknipt en de groep krijgt op een fantastische manier de vraag om door te gaan. 'I Don't Want to Set the World on Fire', een nummer van The Ink Spots uit 1941, is de eerste toegift. Garvey staat met twee gitaristen op het podium en ze brengen de cover op een vermakelijke manier. "We've played them all", zegt Garvey daarna. Dus wordt voor de tweede maal 'Angela’s Eyes' ingezet. De openingstrack van het album is de perfecte afsluiter van een avond groots muzikaal vermaak.

Foto Guy Garvey uit het KindaMuzik-archief door Charlona Teerlink

http://www.kindamuzik.net/live/guy-garvey/guy-garvey-steve-mason/26381/
Meer Guy Garvey op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/guy-garvey