http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Guillemots / Mullhouse

Vreemde vogels.
11 juni 2006, Rotown, Rotterdam (NL)

Tekst: Peter Bartlema

Publicatiedatum: 14 juni 2006

Er heerst enige opwinding rond Guillemots. Dongen eerder al aan het thuisfront wat platenmaatschappijen naar de gunsten van het multi-instrumentale en -nationale viertal met Londen als uitvalsbasis, ook hier konden de optredens (najaar 2005 op London Calling in Amsterdam en afgelopen voorjaar tijdens het Rotterdamse Motel Mozaïque-festival) van de band op de nodige bijval rekenen. Dat gegons niet per se leidt tot volle zalen, blijkt vanavond uit het aantal bezoekers. Dat is, zoals bij het Guillemots-concert in de Amsterdamse Melkweg van de dag ervoor, aan de magere kant.

Even lijkt het erop dat de thuisblijvers niet helemaal ongelijk hebben als voorprogramma Mullhouse uit het hoge noorden de aanwezigen een tamelijk ongeïnspireerd klinkende set voorschotelt vol smoezelige nachtclubrock met verwijzingen naar Nick Cave en Tom Waits. Contact maken met het publiek lijkt daarbij iets te veel gevraagd voor de Friese Groningers, hoewel staren naar de vloer misschien meer inspiratie oplevert.

Van een heel andere orde is de opkomst van Guillemots [foto's]. Geheel gehuld in rood zit voorman Fyfe Dangerfield (né: Hutchins) bij aanvang als een kerkorganist in trance achter zijn keyboards. Wanneer even later de rest van de band in een soort processie al lawaaimakend naar het podium wandelt, is dat eigenlijk niets minder dan een religieuze ervaring.
Minder sacraal zijn de barokke popliedjes vol zwierige keyboardpartijen, zoals de single 'Trains to Brazil', die het viertal tijdens de eerste helft van het optreden uitvoert. Niet ontmoedigd door de lage opkomst, weet Dangerfield het Rotterdamse publiek al snel voor zich te winnen door in het Nederlands te bedanken voor het applaus, waarbij de aanwezigen mogen kiezen tussen 'bedankt' of 'dank je wel'.

Dat het bij Guillemots niet alleen gaat om het behagen van het publiek, blijkt gaandeweg het optreden. Dangerfield, de Braziliaanse gitarist MC Lord Magrao (met een verleden in noisebands), drummer Rican Caol (afkomstig uit de Schotse folkscene) en de Canadese (contra-)bassiste Aristazabel Hawkes (met Aziatisch bloed en een jazzachtergrond) verwerken steeds meer gekte in hun kunstzinnige, kaleidoscopische songs.

Niet alleen die songs zijn onconventioneel. Tegen het einde van het optreden pakt Dangerfield immers een draagbaar keyboard en hij gaat daarmee tussen het publiek staan om zonder microfoon een lied aan te heffen. Dat zien we Guillemots voorlopig nog niet doen in pakweg de Gelredome of de Heineken Music Hall. Dat het hier gaat om een bijzondere band met een grote toekomst voor zich, spreekt dus niet alleen uit de opvallende naam, die verwijst naar een vooral in Schotland voorkomende vogelsoort. Wie had het daar over vreemde vogels?