• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Grasnapolsky 2014

Avontuurlijke muziek en een spannende boswandeling.
15 februari 2014, Radio Kootwijk

Tekst: Jeannine Brand

Beeld: Bart van den Hoogenhoff

Publicatiedatum: 19 februari 2014

Vier jaar na de eerste editie in het Stayokayhotel in Bunnik is het eindelijk tijd voor een tweede editie van het Grasnapolskyfestival. En wel op een van de mooiste locaties die ons land rijk is: Radio Kootwijk. Architect Julius Luthmann liet zich inspireren door de sfinxs. Het kolossale gebouw dat opdoemt aan het einde van de lange weg, heeft inderdaad net als een sfinxs iets dreigends mysterieus. Dit weekend biedt het gebouw onderdak aan een van de meest avontuurlijke en intieme festivals van Nederland: Grasnapolsky. Lang en breed uitverkocht, slechts 750 bezoekers zijn de gelukkige bezitter van een kaartje.

ZATERDAG
Bij binnenkomst wandelen bezoekers beneden door de gangen, op verkenningstocht langs een trui waar twee mensen in passen, een fotobioscoop en een postzegelpostkantoortje. Een trap leidt naar de zenderzaal, waar de grotere bands zijn geprogrammeerd. Presentator Michael Schaap, alias De Hokjesman, gehuld in een zwart pak met felrode Pumaschoenen, heet de bezoekers welkom. Achter de coulissen vertelt hij dat hij speciaal voor dit soort opredens tien pakken en veertien paar Pumaschoenen bestelde, omdat ze in de aanbieding waren en hij zo nooit meer hoeft na te denken over wat hij aan doet. "En ik kan mijn kleur schoenen aan mijn humeur aanpassen", lacht hij.

Wooden Saints [foto's hierboven] bijt het spits af en past maar net op het podium. Twee drumstellen, een trombone, xylofoon, een trompet en tien muzikanten. Toch heerst er geen chaos en klinken ze niet als een bigband met een volgeplamuurde sound. Er is genoeg ruimte voor subtiliteit en dat is met zo'n overvolle bezetting knap. De bandleden zijn volledig op elkaar ingespeeld en ze wisselen de meer breekbare nummers af met uptempo nummers waarbij ze het publiek manen mee te dansen. Zangeres Tessa springt vrolijk op het podium en zegt dat ze nog nooit zo'n mooi uitzicht heeft gehad tijdens een optreden. Een dynamisch geheel, mede omdat de mannelijke bandleden vocaliste Tessa afwisselen en het stemgeluid van zanger Arjen de Bock mooi en warm is. Een bijzonder verrassend en aanstekelijk optreden dat ook later op de avond niet had misstaan.

Misschien daarom valt een uur later het optreden van de uit Dresden afkomstige indiefolkband Garda [foto hierboven] een beetje in het niet. De zeskoppige band is gereduceerd tot zanger/gitarist Kai en drummer Ronny. Op hun albums klinken ze sfeervol en doen ze zelfs denken aan The National, met mooi gearrangeerde strijk- en blazerspartijen. Uitgekleed tot tweetal blijft er helaas niet genoeg over om een uur lang te blijven boeien.

In Annex is het dringen voor Wonder [foto hieronder]. Gitarist Patrick Schaafstal schrijft samen met frontvrouw Marije de Vries gelaagde dromerige songs en voorziet deze van strakke spanningsbogen. Hun muziek houdt het midden tussen Feist, Radiohead en The xx. Marije zingt knap beheerst en wordt daarbij ondersteund door de soulvolle stem van achtergrondzangeres Masha Schenkel. Heel even zakt het optreden in, maar met het nummer 'Great Expectations' sluit de band krachtig af.

Tijd om een kijkje te nemen in de Watertoren, een van de meest bijzondere festivallocaties. Helaas gaat dit niet zonder slag of stoot. Deze biedt ruimte aan slechts 25 personen en laten er nu meer mensen zijn die Bjarke en Man from the South willen zien. Drommen bezoekers verzamelen zich rond de kaartjesverkoopster, maar zelfs twee keer een half uur voor aanvang verschijnen, biedt geen garantie.

Driemaal is echter scheepsrecht en Man from the South is de gedane moeite ruimschoots waard. Op de website staat hij met baard, vervaarlijke blik in zijn ogen, Raspoetin met gitaar, maar de Brabander Paul van Hulten (van het inmiddels ter ziele gegane duo Woody & Paul), is sympathiek en soms bijna verlegen. Zijn liedjes zijn mooie kleine verhaaltjes over niet al te vrolijke onderwerpen. Zijn nieuwe album verschijnt dan ook pas in oktober. "Ik zou mijn eigen muziek ook niet in de zomer willen horen", lacht hij. Maar met zo'n stem en zo'n muziek mag het altijd herfst blijven. De intensiteit waarmee hij zijn liedjes ten gehore brengt, doet denken aan Woven Handszanger Dave Eugene Edwards, zijn muziek aan Jamie N Commons, maar het geluid van Van Hulten is genoeg eigen om geen vergelijkingen te hoeven maken. Je moet nog even wachten, maar kijk uit naar dat nieuwe album in oktober!

Voor degenen die hem in de Watertoren moesten missen, treedt zanger Bjarke [foto hieronder] nog een keer op hoog op het balkonpodium. Met zijn bergschoenen, houthakkersblouse en van een wijnkist gemaakte gitaar zou hij niet misstaan bij een kampvuur. Die kampvuursfeer ademen ook zijn eerlijke americanafolkliedjes. Helaas moet hij zijn optreden voortijdig afbreken, omdat volgens de organisatie het podium niet berekend is op zoveel mensen. Maar als iedereen weer aan de rand van het podium gaat staan, kan het kampvuur weer aan en speelt hij ongestoord verder.

Headliner van de zaterdagavond is Moss. Zanger Marien Dorleijn kondigt een primeur aan: ze gaan vooral nummers spelen van hun nieuwe plaat We Both Know the Rest Is Noise die pas volgende week uitkomt. En liefhebbers kunnen de plaat alvast kopen bij de merchandise. Helaas overtuigt hun optreden toch niet helemaal, de liedjes zijn een beetje veel van hetzelfde en het geluid is verre van om naar huis over te schrijven. Maar het enthousiasme waarmee Moss de nieuwe nummers ten gehore brengt, maakt veel goed.

De bezoekers dansen nog tot elf uur door op de soundscapegeluiden van Weval. Het duo Harm Coolen en Merijn Scholte Albers verdiende duidelijk zijn sporen in de filmindustrie, maar weet het publiek wel degelijk tot dansen te bewegen. De overnachters sluiten de dag af met een boswandeling naar het bungalowpark onder begeleiding van een boswachter. "Misschien zien we wel wild", zegt hij bij aanvang. Geen dier te bekennen, maar spannend en avontuurlijk is de tocht wel. Tot in de laatste uurtjes feesten de diehardsfestivalgangers door in het zwembad op de deuntjes van dj Nuno Dos Santos.

ZONDAG
Het is nog rustig als een bebrilde jongeman het podium betreedt om 13:00. De meeste festivalgangers verkeren vast nog in een diepe slaap. Hij speelt onder andere als gitarist in het ensemble van The Bony King of Nowhere en is coproducer van Love Like Birds, maar vandaag staat Gertjan van Hellemond als zijn alterego Douglas Firs op het podium, slechts begeleid door toetsenist (en broer) Sem. Een mooie mix van oude nummers en nog niet uitgebracht materiaal die het midden houdt tussen folk, country en roots.

De band Klaralven beleeft in Annex haar livedebuut. Hun naam ontleenden ze aan de langste rivier van Zweden, maar ze komen toch echt uit Nederland. Het project werd vorig jaar opgericht door Mossdrummer Finn Kruijning en zangeres Leine, bijgestaan door drummer Wubbo Siegers (Novack) en Jlete Heringa (o.a. Most Unpleasant Men en Eefje de Visser. De uitbundigere nummers doen denken aan Austra en The Knife, mede door de soms ijle uithalen van Leine en de duidelijk aanwezige synthesizers. Hun rustigere nummers verraden invloeden van bands als Sigur Rós en met haar dromerige en mysterieuze stemgeluid voert zangeres Leine je mee over desolate en verlaten koude vlaktes.

Intussen staat op het zenderpodium Town of Saints [foto hierboven] klaar. Deze band komt uit het noorden van het land en van de wereld met Groningers Harmen Ridderbos op gitaar en zang, Sietse Ros op drum en helemaal uit Finland violiste Heta Salkolahti, aangevuld met gastspeler Ryan Thomas Carpenter uit Amerika. Ze maken van de mooie locatie gebruik om opnames te maken voor hun nieuwe clip. Ze zetten een opzwepende set van vrolijke folkmuziek neer, aangezwengeld door de aanstekelijk enthousiaste vioolpartijen van Salkolahti, op het podium met haar vuurrode haar een springerige Pippi Langkous. Het publiek danst vrolijk mee en uit diens enthousiasme is af te leiden dat de band best nog wat langer had mogen spelen.

Aan alle goede dingen komt een einde, ook aan Grasnapolsky 2014. De heren van Most Unpleasant Men geven op het balkon een voorproefje van hun optreden later die avond op het vakantiepark en het collectief Bewilder, onder leiding van GEM-zanger Maurits Westerik, sluit de avond af.

Enkele kritiekpuntjes: twee bijzondere locaties zijn leuk, maar als er deze slechts ruimte bieden aan 25 mensen is dit toch een beetje jammer voor de mensen die speciaal naar Grasnapolsky afreisden om deze artiesten te zien. En banken, meer banken, van al dat staan krijg je zere benen. Maar dit neemt niet weg dat degenen die er niet waren, een bijzondere ervaring hebben gemist. Grasnapolsky smaakt naar meer en maakt benieuwd naar een volgende editie.

Foto Town of Saints van Jeannine Brand

http://www.kindamuzik.net/live/grasnapolsky/grasnapolsky-2014/24728/
Meer Grasnapolsky op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/grasnapolsky