• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Grand Magus / Bullet / Vanderbuyst / Steelwing / Skull Fist

Metal als feestmuziek.
15 januari 2012, 013, Tilburg

Tekst: Martÿn ter Haar

Beeld: Niels Vinck

Publicatiedatum: 18 januari 2012

Als een reizend metalcircus met een line-up van een bandje of vijf, zes langskomt, dan is het vaak slim om de eerste helft van het programma te laten schieten. Een avondmaaltijd van een hoger niveau dan een snel naar binnen gepropte bak patat geeft namelijk negen van de tien keer meer voldoening dan het aanschouwen van de kleine krabbers onder op de bill. Uitzonderingen moeten er echter zijn, en dus blijkt het deze keer zeer verstandig om stipt om 17:00 in de Kleine Zaal van 013 te staan.

Niet dat Skull Fist nu ooit de boeken in zal gaan als een band van groot belang maar de fun-factor blijkt enorm. De Canadezen gooien de hele metalgeschiedenis van de eerste helft van de jaren tachtig door elkaar en komen uit op een NWOBHM/speed metal/Van Halen-potpourri die niet uitblinkt in nummers die blijven hangen, maar wel in ADHD-energie, foute poses en virtuoos shredden. Als uitsmijter neemt de ene gitarist de andere op de schouders voor een gestapelde twinsolo.

Het Zweedse Steelwing is wat minder ironisch retro dan Skull Fist, hoewel zeker ook niet bloedserieus. Anno 2012 draagt niemand bloedserieus nog spandex en dat doen zowel de bassist als zanger van Steelwing wél. De zanger heeft er ook nog een pilotenjasje met gouden kettingen dat uit de erfenis van Michael Jackson lijkt te komen bij aan. Hij laat verder graag horen dat hij zijn hoge noten nog allemaal haalt. Muzikaal is Steelwing zeer schatplichtig aan Iron Maiden; voor sommige galopperende passages zou Steve Harris geld kunnen vragen. Net als bij Skull Fist ontbreken bij Steelwing ook de echte topliedjes.

Vergeleken met de voorgangers zijn Vanderbuyst (onderstaande foto) maar een stel droogkloten. Het Nederlandse trio is dan ook meer van het leer van de late jaren zeventig dan van de daaropvolgende periode van fluorescerend spandex waar de voorgangers zich op baseerden. Het gebrek aan camp en show wordt gecompenseerd door nummers die net een slag beter zijn dankzij Willem Verbuyst. Solo's bij Skull Fist en Steelwing zijn een notenbrij die vooral draait om technisch machtsvertoon, die van Verbuyst zien er simpeler uit, maar ze hebben wel melodielijnen die blijven hangen. Jammer genoeg geldt dat niet voor de vlakke zang van Jochem Jonkman, die toch vooral een bassist blijft die de vocalen erbij doet.

Wie dacht met Steelwing en Skull Fist wel het toppunt qua Spinal Tapfactor te hebben gehad, komt bedrogen uit, want er is ook nog Bullet (onderste foto). Ten eerste is het dé meest onoriginele band ter wereld. Waar je van Steelwing nog kan zeggen dat ze 'schatplichtig' zijn aan Iron Maiden, daar heeft Bullet muzikaal werkelijk alles gejat van AC/DC. De zanger is André Hazes met een krullenmat en een van de gitaristen is gewoon Nigel 'This One Goes to 11' Tufnel. Om het helemaal af te maken hebben de Zweden een net te klein logo van gloeilampen, waarvan er uiteraard een paar het niet doen of een veel lager wattage hebben dan de omringende.

Maar goed: AC/DC is om een reden de populairste rockband ter wereld; die groove is niet te weerstaan en die refreinen boren zich in je kop. Als je die stijl heel dicht weet te benaderen, je speelt heel goed en er valt ook nog enorm om te lachen, dan heb je gewoon een winnende formule (zie ook: Airbourne, maar Bullet is leuker). Daarmee is het optreden van de Zweden het hoogtepunt van de avond.

Headliner Grand Magus (bovenste foto) laat het namelijk een beetje liggen. Kwalitatief zijn ze zonder twijfel de beste band van het stel. Waar de overige vier bands over een paar jaar waarschijnlijk vergeten zijn, daar heeft Grand Magus met Iron Will al een semiklassieker op zijn naam staan. Eén van de belangrijkste redenen daarvoor is het machtige stemgeluid van JB, een zanger in de beste Ronnie James Dio/David Coverdale-hardrocktraditie. In 013 zit juist die zang echter veel te laag in de mix. Verder lijkt het feit dat hij de zanger en de enige gitarist is, hem te beperken in de intensiteit en concentratie die hij in de zang kan leggen. Hij klinkt nog steeds als een klok maar het echte Vikingstrijdergevoel knalt er niet uit. Combineer dat met een wat serieuzere/saaiere presentatie vergeleken met de voorgaande bands en het klasseverschil tussen headliner en openers is verdwenen. Metal als feestmuziek wint het van metal als geëlektrificeerde strijdliederen.

http://www.kindamuzik.net/live/grand-magus/grand-magus-bullet-vanderbuyst-steelwing-skull-fist/22476/
Meer Grand Magus op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/grand-magus