• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Good Riddance / A Wilhelm Scream / The Flatliners

Good Riddance schittert als er hoop gloort.
22 augustus 2012, Melkweg, Amsterdam

Tekst: Ruud van Esch

Publicatiedatum: 24 augustus 2012

Omdat er nog een dancefeestje volgt na het concert, trappen The Flatliners stipt op het aangekondigde tijdstip van acht uur af. Een soepele show wisselt prototypische punkrock af met een toefje ska, net zoals Rancid dat begin deze maand deed in de Melkweg. De nummers van Rancid beklijven echter een stuk beter en daarom komt Chris Cresswells opmerking "You're the quietest group of people ever, what did we do?" niet helemaal uit de lucht vallen. The Flatliners komen van dezelfde lopende band als honderden andere punkrockbands, waardoor ze onderscheidend vermogen ontberen.

Hoe anders is dat bij A Wilhelm Scream. Zanger Nuno Pereira vervulde al een klein gastrolletje bij The Flatliners, maar hij voelt zich bij zijn virtuoze band pas echt als een vis in het water. A Wilhelm Scream is net zo verfrissend als Death by Stereo was op zijn eerste drie albums. Het punkrockfundament staat op zijn grondvesten te schudden van alle thrashriffs en twinpartijen die in razend tempo voorbij denderen. De ritmesectie is al even verbluffend door een keihard meppende, eendenretestrakke drummer en een bassist die de tapping-technieken van Eddie van Halen op vier dikke snaren toepast. Met veel souplesse stuurt het vijftal vol gas door ritmische haarspeldbochten die samen een goed afgerond circuit vormen.

Wanneer Good Riddance [foto] halverwege de jaren nul merkt dat zijn populariteit tanende is, trekt men de stekker eruit voordat fans de kans krijgen om af te haken. Vijf jaar later terugkomen in de originele bezetting heeft dan zo zijn voordelen. De Melkweg is lekker gevuld en het is vanaf 'Weight of the World' goed te merken dat de band nog steeds veel mensen na aan het hart ligt. Handen in de lucht, kelen open en voetjes van de vloer.

Good Riddance is een van de weinige bands die de agressieve hardcore met melodieuze punkrock versmelt tot een lange rits aanstekelijke hits. Te veel om in één show van vijf kwartier te verwerken. 'Fertile Fields', 'Darkest Days', 'Waste', 'Mother Superior' en 'A Credit to His Gender' geven gestalte aan een voorbeeldig huwelijk tussen het nostalgische gitaarspel van Luke Pabich en de gouden vocalen van Russ Rankin.

Dat niet de frontman maar bassist Chuck Platt tussen de nummers door voor een vrolijke noot zorgt, is niets nieuws. Op Groezrock leek Rankin evenmin in zijn humeur. Heeft de verbittering in teksten over dierenrechten, spirituele armoede, discriminatie en de algehele staat van Amerika zijn tol geëist? Het is moeilijk voor te stellen, want Good Riddance is op zijn sterkst als er hoop gloort aan de horizon. 'The Last Believer' en afsluiter 'Libertine' zijn daarvoor het sluitende bewijs. Muziek kan het hart en het hoofd positief veranderen, daarin verklaart Rankin nog altijd te geloven.

Foto uit het KindaMuzik archief door Niels Vinck

http://www.kindamuzik.net/live/good-riddance/good-riddance-a-wilhelm-scream-the-flatliners/23151/
Meer Good Riddance op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/good-riddance