• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

George Clinton feat. Bernie Worrell

Aanstekelijke virtuositeit.
13 juli 2005, Ancienne Belgique, Brussel (B)

Tekst: Nico van den Borre

Beeld: Mina van Elewyck

Publicatiedatum: 17 juli 2005

De glitterpimp met de lange neus, de baby-in-luiers- met-witte-gympies, het straathoertje, de in het leder gestoken discocowboy, de streetkid met de baseballpet... het circus dat George Clinton naar Brussel had meegebracht trad met bijzonder veel attitude en geloofwaardigheid in de voetsporen van het legendarische Parliament en Funkadelic uit de jaren zeventig. Bootsy Collins was er niet bij, maar Dr. Funkenstein had wel oudgediende Bernie Worrell overhaald om zijn nieuwe plaat te komen promoten. Het was misschien allemaal wat minder avant-garde dan in de glorieperiode, maar de groove die zijn - wij doen maar een schatting - twintigkoppige band neerzette, herleidde de vetste hiphop en r&b van Snoop Dogg en De La Soul tot vulgair knip, plak –en jatwerk. Wij zien alleen zijn discipel Prince even muzikaal funken als Clinton dat doet, en dat alleen mits het lopen op de tippen van zijn tenen (no pun intended).

Elke menselijke schakel in de bijwijlen potsierlijke podiumongein bleek namelijk ofwel over een magistrale stem te beschikken, ofwel een begenadigd muzikant te zijn. Het meer dan drie uur durende (!) optreden was één lange funkmantra waarin plaats was voor ellenlange solopartijen van het hele instrumentarium. De moeiteloze virtuositeit waarmee dit gebeurde was zo overweldigend dat het publiek zich volledig overgaf aan dwingende geboden als ‘Get up off the dancefloor’ en ‘Bounce to this’.

Clinton, zelf in een schitterend geel trainingspak, had zoveel vertrouwen in zijn band dat hij pas na een uur (!) op het podium verscheen. De man toonde zich een uitermate sympathiek orkestleider die de graag overliet aan zijn voetvolk, en zich niet te min voelde om een jointje te delen met de eerste rij.

De bleekscheet bedroomfunker in ons vond dat het optreden gerust een uurtje minder lang had mogen duren, dat Clinton zijn funk soms ietsje te psychedelisch kruidde en nèt iets te lang rekte, maar dat werd ook telkens weer goedgemaakt door die onverwoestbare groove en de ontelbare briljante franjes er omheen: de oneindige strakke baslijnen, de magnifieke gitaar– en keyboardsolo’s, de krachttoeren van de vocalisten... Een persoonlijk hoogtepunt beleefden wij toen de violiste perfect Hendrix herinterpreteerde door haar instrument te oversturen en door een wah-pedaal te halen. Kippenvel meneer! En ondertussen natuurlijk ten pas en ten onpas “We want the funk!” scanderen. Buitengewoon straf.

http://www.kindamuzik.net/live/george-clinton-the-p-funk-allstars/george-clinton-feat-bernie-worrell/10086/
Meer George Clinton & Parliament / Funkadelic op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/george-clinton-the-p-funk-allstars