Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Er is weinig veranderd sinds de laatste keer dat Fred Eaglesmith in Nederland was. De Canadese boer draagt dezelfde witte cowboyhoed tot over zijn oren. Intussen heeft het paarsharige meisje van de merchandise zich omhoog gewerkt tot drumster, is Willie P. Bennett, ook wel de Willie Nelson van Canada genoemd, er ook weer bij en is de kleine zaal van Het Paard goed gevuld.
Op de hoes van zijn elpee Hobo's Taunt heeft Willie P. Bennett nog een weelderige haardos, maar ondertussen is daar niet veel meer van over. De oude man in bretels opent de avond met nostalgische countryliedjes, die toch precies datgene doen wat men van een voorprogramma verwacht. Bennetts opwarmertje is kortom minder geestig en minder gedreven dan de hoofdact, maar past wel erg goed bij de levenssongs van Fred Eaglesmith. Bennett speelt ook in de miniband van Eaglesmith en daar komen zijn mondharmonicasolo's eigenlijk veel beter tot hun recht.
Fred Eaglesmith opent met 'I Like Trains'. De hele avond blijft de kroegsfeer aanwezig. Als mannen onder elkaar vertelt een gortdroge Eaglesmith de ene na de andere grap. De zaal ligt dubbel, maar het Haagse publiek is ook niet op zijn mondje gevallen.
Eaglesmith zegt het zelf ook: zijn songs zijn mannensongs.
De enige smet op de avond is dan ook de sterke afwezigheid van vrouwen, die waarschijnlijk niet erg worden aangetrokken tot stoere liedjes over trucks, geweren en tractoren.
Traditiegetrouw sluit Eaglesmith de avond af met een sololiedje, deze keer van zijn recente langspeler Dusty, en is het weer mooi geweest. Fred Eaglesmith blijft een publieksfavoriet, maar wel eentje voor echte mannen, die bier drinken, sigaren roken en hun maaltijd bij de Febo halen.
http://www.kindamuzik.net/live/fred-eaglesmith/fred-eaglesmith-willie-p-bennett/11399/
Meer Fred Eaglesmith op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/fred-eaglesmith
Deel dit artikel: