Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Op de tweede dag van Fortarock is de hitte in het Goffertpark nog verzengender dan op de eerste, en als het festival rond het middaguur aanvangt, verkiezen veel bezoekers dan ook de schaduw van het tentpodium boven het open terrein. Daar schieten de blije geiten van Havok uit de startblokken met een potje neothrash in de beste Exodustraditie. Pete Webber wordt voorgesteld als lead drummer en hij neemt ook daadwerkelijk het voortouw met zijn strakke, opzwepende spel. Ook het riffwerk is bovengemiddeld sterk bij Havok, dat met gemak drie kwartier blijft boeien, zonder dat er echt veel nieuws onder de zon is.
Op het hoofdpodium hebben Architects beduidend meer moeite om de aandacht van het publiek vast te houden. De Engelse band is een gevestigde naam in de metalcore, maar onderscheidt zich zowel op muzikaal gebied als qua presentatie niet noemenswaardig van de concurrentie. De moderne variant van het genre die Architects spelen, is daarbij ook gewoon wat al te zwaar op de hand op deze prominente plek zo vroeg op de dag. Alleen het Cockney accent in de aankondigingen van zanger Sam Carter - "Tha's bollocks, oi know you can do be'ah!" - geeft onbedoeld nog wat reden tot vrolijkheid.
Aan vrolijkheid uiteraard geen gebrek bij Suicidal Tendencies, de pioniers als het gaat om het combineren van metal en hardcore. Er mag dan veel te doen zijn over de later op de dag spelende dansmariekes van Babymetal, Mike Muir en zijn bende kunnen er ook wat van. De traditionele opener, 'You Can't Bring Me Down', wordt met allerlei kolderieke fratsen en de bekende monologen van Muir opgerekt tot ruim tien minuten, en dat gaat gedurende de greatest-hits-show net zolang door tot uiteindelijk iedereen toch weer gewoon voor de bijl gaat. 'ST' is al jaren een vermakelijke parodie op zichzelf, maar wat extra attentie is vandaag wel geboden, want sinds kort heeft de band ex-Slayerdrummer Dave Lombardo in de gelederen. Zijn uit duizenden herkenbare spel is een traktatie op zich, al laat het zich toch niet overal even goed inpassen in de typische Suicidalstijl. Als Muir een nummer aankondigt met "War! War!" hoop je tegen beter weten in dan toch ook even dat hij 'War Ensemble' bedoelt in plaats van 'War Inside My Head'.
In de tent is dan inmiddels het 'circusprogramma' van start gegaan, waarbij het podium vanaf nu exclusief gereserveerd is voor bands met extravagante kostuums en dikke lagen schmink. Dicht geplamuurd is ook de symfonische death metal van het Italiaanse Fleshgod Apocalypse. Dat presteert naar omstandigheden lang zo slecht nog niet, maar speelt nu eenmaal volstrekt ongeschikte festivalmuziek, die veel te complex is om langdurig enthousiasme op te roepen. De Zweedse blackmetalveteranen van Dark Funeral doen ook aan drukke, extreme muziek, maar maken door een goede geluidsmix en bijna sympathieke presentatie wél een prima beurt. Het mag binnen het genre dan niet veel meer dan een solide middenmoter zijn, voor een festival als Fortarock is het een ideale keus.
Bovendien is ook de enige echte rockster uit de black metal nog present in Nijmegen. Met zijn gelijknamige band heeft Abbath inmiddels zijn draai gevonden na zijn vertrek uit Immortal, en doet hij gewoon nog steeds waar hij het allerbeste in is: vuurspugen, gekke bekken trekken en gitaar spelen als een malle. Live is het altijd allemaal wat slordiger dan op plaat bij de Noorse publiekslieveling, en in het begin werkt ook het gitaargeluid niet mee. Na een in character clowneske discussie met zijn roadie komt dat al snel in orde en is het ook meteen raak met four-to-the-floor-stamper 'Winterbane' van de eerste Abbathplaat. Verder is het ook vandaag toch vooral weer Immortal wat de klok slaat, met een afsluitende glansrol voor een trits nummers van Sons of Northern Darkness. Want hoe goed het nieuwe materiaal van Abbath ook is, een monument als 'Tyrants' zit er vooralsnog niet tussen.
Als het op Vikingstrijdliederen aankomt, is Abbath al een tijdje in populariteit voorbijgestreefd door Amon Amarth, dat op Fortarock inmiddels gepromoveerd is naar het hoofdpodium. Met het nieuwe album Jomsviking op zak bewijzen de Zweden vandaag wederom dat hun succesformule nog steeds werkt als een tierelier. Want een formule is het, de melodieuze mid-tempo death metal met op gezette tijden een meeschreeuwmomentje; alles klopt, maar niets verrast. Daarmee staat Amon Amarth een beetje symbool voor het huidige Fortarock: een gezellig festival voor jong en oud met veel recht-door-het-midden metal en heavy rock van hoog niveau.
Muzikaal is Megadeth oneindig veel opwindender dan Amon Amarth, maar op het podium leggen Dave Mustaine en zijn huurlingen - vandaag mag Soilworkdrummer Dirk Verbeuren plaatsnemen op de kruk - het ruimschoots af tegen de Zweedse volksmenners. Opener 'Hangar 18' behoort tot het mooiste dat de metal ooit heeft voortgebracht, en het recentste album, Dystopia, is Megadeths beste sinds mensenheugenis. Mustaine toont zich echter de vleesgeworden plichtmatigheid, en dat voor een man die toch ooit de luis in de pels van het genre was. Megadeths lage plaats op de bill heeft weliswaar een nobele organisatorische reden (geen overlap met de show van King Diamond), op basis van het gebodene mag het tevens een geluk bij een ongeluk worden genoemd.
Het contrast met Babymetal kan bijna niet groter. De tent puilt ver van tevoren al uit voor de controversiële act die hard op weg is de wereld te veroveren met zijn explosieve mengsel van J-pop en extreme metal. Het dit jaar verschenen tweede album, Metal Resistance, is de gimmick voorbij en biedt popmetal op het allerhoogste niveau voor wie daar voor openstaat. Gezien de hysterische taferelen op de voorste rijen - waar langharige bomen van kerels met deathmetalshirts niet alleen de Japanse teksten maar zelfs de choreografie van de drie zangeressen uit hun hoofd blijken te kennen - lijken de mogelijkheden onbegrensd. De show is uiteraard tot in de puntjes verzorgd, met een razend strakke liveband en een vlekkeloze uitvoering van de op-en-top gedresseerde dametjes. Er zijn wat al te lange instrumentale intermezzo's en een nummer als 'Meta Taro' komt wel echt gevaarlijk dicht in de buurt van een sinterklaasliedje op z'n Laibachs, maar bij bonafide hits als 'Gimme Chocolate!!', 'Karate' en 'Metal Resistance' verdampt iedere vorm van kritiek of cynisme. Opwindender wordt het niet meer dit weekend, en van Babymetal zijn we voorlopig nog niet af.
King Diamond weet ondanks een viervoudige bypassoperatie ook maar niet van ophouden, en wie vanavond getuige is van de prachtige integrale uitvoering van zijn klassieke plaat Abigail kan de Deense legende geen ongelijk geven. De exquise progressieve speed metal transporteert het publiek voor een uurtje naar 1987, of, als de datering van het conceptalbum wordt aangehouden, 1777. De podiumaankleding en toneelstukjes zijn uiteraard ook afgestemd op de 'oude-mensen-in-een-eng-huis'-thematiek waar King Diamond al zijn hele carrière op teert. Maar de show wordt toch vooral gestolen door de muziek, met hoofdrollen voor meestergitarist Andy Larocque en natuurlijk King zelf, wiens befaamde kopstem nog volledig intact lijkt. Met ook nog een bonushalfuurtje aan andere krakers, waaronder een tweetal Mercyful Fatenummers, wordt de oude garde op zijn wenken bediend.
Het slotakkoord op Fortarock is ook van Deense makelij, al is het dan misschien niet per se van dynamiet. De mix van punk, rock-'n-roll en metal waar Volbeat groot mee is geworden, klinkt in de praktijk een stuk gezelliger en vrijblijvender dan op papier. Pakkende liedjes schrijven kan frontman Michael Poulsen zeker, maar hij heeft bij lange na niet het charisma van een Bruce Dickinson of Till Lindemann dat nodig is om een festivalweide van voor tot achter in te pakken. Hij heeft toch meer weg van Danny Vera, zo toont ook het grote videoscherm onverbiddelijk. Veel maakt het niet meer uit: het publiek vermaakt zich uitstekend met het opmaken van de laatste muntjes op de vrolijke tonen van covers van 'Ring of Fire' en 'I Only Wanna Be with You'.
Het zonder meer sympathieke Volbeat is hoe je het ook wendt of keert met afstand de minst aansprekende hoofdact sinds het festival in het Goffertpark plaatsvindt, zeker voor de harde kern van metalfans. Die zal zich er bij moeten neerleggen dat Fortarock na acht jaar toch echt een ander soort feestje is geworden, waarbij het terrein mede bevolkt wordt door ouders en hun kinderen, en andere bezoekers die het verschil tussen death en black metal misschien niet exact kunnen duiden.
Dat is zeker niet per definitie een diskwalificatie. Zo is er geen enkel ander Nederlands metalfestival dat op dusdanig probleemloze wijze een podium zou kunnen bieden aan een band als Babymetal, dat nota bene een regelrechte sensatie blijkt. Met Gojira had Fortarock op de eerste festivaldag ook nog eens de meest prominente metalband van het moment in huis. De rest van de line-up was weliswaar wat minder spannend, maar kwalitatief toch zeker ruim voldoende te noemen. Liefhebbers van het extremere werk uit Nijmegen en omstreken kunnen zich bovendien in november melden in Doornroosje, bij het veelbelovende nieuwe festival Soulcrusher.
http://www.kindamuzik.net/live/fortarock/fortarock-2016-zondag/26751/
Meer Fortarock op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/fortarock
Deel dit artikel: