• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Fortarock 2012

Te weinig decibellen, te weinig avontuur.
02 juni 2012, Park Brakkestein, Nijmegen

Tekst: Ruud van Esch, Thijs Gouwerok, Martÿn ter Haar en Joris Peterse

Beeld: Niels Vinck

Publicatiedatum: 05 juni 2012

Traditioneel heeft Fortarock een stevige openingsact om de boel wakker te schudden en dit jaar is dat met Benighted niet anders. Het Franse vijftal - dat eerder dit voorjaar ook op Neurotic Deathfest mocht aftrappen - laat er geen gras over groeien met een lekker fel potje deathgrind, waarin supersonische gravity blasts worden afgewisseld met wat meer groovende passages.

Daar overheen pigsquealt de koddige, blootsvoetse zanger Julien Truchan er op los. Zijn presentatie houdt het midden tussen Frank Mullen (Suffocation) en Dennis Schreurs (Severe Torture), en is dus dik voor elkaar. Wel valt bij Benighted meteen al het magere geluid in de tent op; met name de gitaren komen er wel erg bekaaid vanaf. (TG)

De IJslandse band Sólstafir ontleedt zijn naam aan het IJslandse woord voor wolkenstralen. Als contradictie, want de muziek ademt een kille, melancholische atmosfeer uit. Maar vandaag niet. Zodra de band begint te spelen, breekt het zonnetje namelijk pas echt door, wat de muziek overigens niet ten goede komt.

De IJslanders proberen er desondanks het beste van te maken met een setlist die veel ruimte laat voor het laatste album Svartir Sandar, maar laten hier en daar toch een steekje vallen. Ze hebben bovendien het podiumgeluid ook niet echt mee, waarmee zich een trend begint af te tekenen. In tegenstelling tot de zon, lukt het Sólstafir daarom niet om het publiek warm te spelen. Jammer, want de band heeft meerdere malen laten zien dit wél in z'n mars te hebben. Ook het prachtige afsluitende nummer 'Goddes of the Ages' kan hier ook geen verandering in brengen (JP).

In de tent is het vervolgens weer death metal wat de klok slaat, al speelt het op de kop af 25 jaar oude Asphyx in tegenstelling tot Benighted nadrukkelijk de oldschoolvariant. De doomdeathveteranen onder leiding van Martin van Drunen kunnen als enige Nederlandse band op de bill uiteraard op een warm onthaal rekenen. Vooral het met een Slayer-citaat opgeleukte 'Deathhammer' - het titelnummer van het onlangs verschenen album - is in korte tijd uitgegroeid tot een ware publieksfavoriet.

Sowieso wordt het nieuwe materiaal even goed ontvangen als het oude werk, wat nog maar eens aangeeft hoe uitstekend de reünie van Ashpyx heeft uitgepakt. Van Drunen is innemend als altijd, maar door het ontbreken van de cruciale monstergitaarsound kan het optreden niet kan tippen aan Asphyx' verpletterende show op Neurotic Deathfest, of eerdere Nederdeathtriomfen op Fortarock van God Dethroned en Hail Of Bullets. (TG)

Devin Townsend doet er zoals gewoonlijk alles aan om de spot te drijven met alle metalclichés. De progressieve metal van zijn Devin Townsend Project mag dan te veel kitsch bevatten voor ieders smaak, er is geen ontkomen aan het charisma van de frontman. Tot twee maal toe benadrukt hij foutjes in zijn spel luidkeels in de microfoon en hij kan maar niet genoeg benadrukken hoe goed hij in z'n vel zit sinds hij gestopt is met alcohol en drugs. "You guys want death metal? I'm too fucking happy to be death metal, I'm on stage, baby!"

Tussen alle traditionele metalreuzen krijgt de band het veld met gemak gevuld. Als hij het publiek twee keer vraagt "Are you with us?!", wordt daar de derde keer aan toegevoegd "One more time because it feels incredibly masculine!" Het deel van het publiek dat niet uit de voeten kan met de nerdmetal van Devin Townsend Project, valt alsnog voor de persoonlijkheid van de frontman.

Toen de tsunami van 2004 een tragisch en abrupt einde maakte aan het succesverhaal van Nasum, was het boek nog niet helemaal gesloten. En dus doet de band een afscheidstour, nadrukkelijk geen reünietour. Aan Keijo Niinimaa, frontman van Rotten Sound, de dappere taak om de plek van de overleden Mieszko Talarcyk in te nemen. Sinds Rotten Sound de laatste jaren in topvorm is, was er geen betere keuze mogelijk geweest. Niinimaa heeft meer dan genoeg kwaliteiten als frontman en als zanger om van deze show een gedenkwaardig afscheid te maken.

De setlist is er een die het goed doet in een festivaltent, balancerend tussen de kenmerkende blastbeats en de krachtige, trage grooves waar de band zo goed in is. Afgezien van wat haperingen door een mankement met het basdrumpedaal loopt de show op rolletjes. Nasum is zelfs de eerste band, en zo later blijkt ook enige, die een ware storm van geluid over het publiek jaagt. Alle twijfels over het nut of bestaansrecht voor deze tour worden met de grond gelijk gemaakt. Het afscheid is laat maar waardig. (RvE)

Metalheads zijn wel wat gewend als het gaat om over the top presentatie, maar velen gaat het blije-eikelsgehalte bij Trivium toch echt een stapje te ver. Het is al weer bijna tien jaar geleden dat het kwartet rond zanger-gitarist Matt Heafy werd beschouwd als next big thing in de New Wave of American Heavy Metal, maar anno 2012 staat het inmiddels wat vergeten Trivium nog steeds op het podium met een veel te overdreven, all American jongehondenenthousiasme. Daar komt nog bij dat het bandgeluid wel heel erg gelikt is en weinig dynamiek kent.

Toch speelt Trivium nog steeds een razend knappe combinatie van rock, postgrunge, thrash en metalcore en betere meerstemmige zang is er in de (min of meer) extreme metal simpelweg niet te vinden. Het zonnetje en het zowaar redelijke veldgeluid doen de rest, en zo krijgt Trivium het voorste, voornamelijk vrouwelijke deel van het publiek uiteindelijk toch aardig aan het springen. (TG)

Dé smaakmaker van Fortarock 2012 is Steel Panther. Alle ingrediënten voor een weergaloos optreden zijn dan ook aanwezig: gretig publiek, prima geluid, een fijne setlist, een enthousiaste band afgemaakt met een flinke scheut humor. Enig smetje is de onderschatting van de organisatie om de band op het kleinere podium in de tent te plaatsen, met als gevolg dat het tot ver buiten de tent volloopt.

De perverse glam metal wordt uitgevoerd zoals je zou verwachten. De bandleden zijn opgedost als de grote genregenoten uit de jaren tachtig en hebben een flinke hoeveelheid smerige grappen en synchroonpasjes ingestudeerd. Het publiek lust er pap van en zingt bij nummers als 'Community Property' en 'Asian Hooker' harder dan zanger Michael Starr zelf. Het levert het publiek de verkondiging 'het beste Nederlandse publiek waar ze ooit voor gespeeld hebben op'. En dat is heus niet alleen omdat ze voor het eerst op Nederlandse bodem spelen. (JP)

Anthrax heeft een tijdje terug artistiek de handdoek in de ring gegooid en gaat schaamteloos voor de nostalgiepunten. Voor de vorm worden nog wel wat nummers van het laatste album Worship Music gespeeld, maar verder zijn het alleen maar oude hits, met een zware oververtegenwoordiging van Among the Living. Zelfs een verrassende deep cut van de klassieke albums paste niet in de setlist.

Die hits blijken bewijzen wel weer echt enorme hits te zijn, met een zeker voor een metalband ongekend hoge meezingfactor. Gevoed door het enthousiasme van het publiek doet Anthrax zelf ook nog eens zijn best. Wel is het geluid weer zeer matig. (MtH)

Met Koloss is Meshuggah weer enigszins teruggekeerd naar de wat meer organische stijl uit de beginperiode van de band. Het album blijkt ook zijn weerslag te hebben op de podiumverrichtingen van de Zweden. In plaats van de gebruikelijke, nogal machinale show lijkt Meshuggah zijn swing te hebben hervonden. Het geeft de band veel van zijn oorspronkelijke glans terug. Ondanks het schrijnende gebrek aan volume bruist het optreden van het begin tot het einde met een gevarieerde setlist. (RvE)

Machine Head laat opvallend genoeg grootste hit 'Davidian' van de setlist af. Dat kan, maar dan moet er wel wat tegenover staan. Ook op Fortarock blijkt echter maar weer eens dat Machine Head vooral een heel degelijke middenmoter is met een chronisch gebrek aan eigen smoel en echte superriffs of hooks. Hetzelfde geldt voor het erna spelende Lamb Of God, dat als pluspunten wel een veel meer energieke en agressieve uitstraling en het wat minder slechte geluid in de tent meeheeft. (MtH)

Het absurd lage volume dat de hele dag roet in het eten gooit blijkt geen kwestie van een headliner die de laatste tien extra decibel voor zichzelf wil houden. Ook Slayer moet het doen met een kinderachtig laag geluidsniveau. Het resultaat is een show die geen plek in de geschiedenisboeken verdient. Immers, als er niet voldoende herrie van het podium afkomt, is ook het kenmerkende geschreeuw van songtitels door Slayer-devoten pijnlijk timide. En dat terwijl het veld al de hele dag staat te wachten op een show die je van je sokken blaast.

Interessant is het wel om te zien hoe Gary Holt zijn rol als invaller voor Jeff Haneman vervult. Met de riffs heeft hij uiteraard weinig problemen, maar als partner voor Kerry King voor de gierende tremolo-solo's kan niemand Hanneman vervangen. Daarvoor is het tandem King-Hanneman te goed op elkaar ingespeeld en te uniek. Geen ander duo soleert zo belachelijk.

Zelfs 'War Ensemble', 'Dead Skin Mask' en 'Angel Of Death' kunnen het optreden niet redden, hoewel Slayer daar zelf weinig aan kan doen. (RvE)

Het geeft te denken dat opgelegde geluidsbeperkingen Fortarock parten heeft gespeeld. Metal is bij uitstek muziek die je live moet kunnen voelen en daar hoort nu eenmaal volume bij. Hoe sfeervol Park Brakkenstein ook is als festivallocatie, een plek waar geen rekening gehouden hoeft te worden met een maximum van 98 decibel verdient volgend jaar de voorkeur. Ook de programmering kan wel wat meer uitgesproken bands als Nasum en Steel Panther gebruiken in plaats van even degelijke als gezichtsloze Amerikaanse acts als Trivium en Lamb Of God. (RvE & MtH).

http://www.kindamuzik.net/live/fortarock/fortarock-2012/22958/
Meer Fortarock op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/fortarock