http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Fortarock 2010

Metalfestival nieuwe stijl: kleinschalig, geen hoofdact, veel kwaliteit.
03 juli 2010, Park Brakkenstein, Nijmegen

Tekst: Ruud van Esch en Thijs Gouwerok

Beeld: Niels Vinck

Publicatiedatum: 06 juli 2010

Na de succesvolle eerste editie van vorig jaar vindt in Nijmegen voor de tweede keer het metalfestival Fortarock plaats, opnieuw met een line-up die zo veranderlijk is als het weer. De onvermijdelijke rij bij de ingang van het rond het middaguur nog zonovergoten Park Brakkenstein oogt imposant, maar lost gelukkig vrij snel op.

Zodoende staat Textures voor een goedgevulde tent te spelen. Het maakt de vuurdoop van nieuwe zanger Daniël de Jongh er niet makkelijker op. Vergeleken bij zijn voorganger zijn De Jonghs verschijning en stemgeluid stukken rauwer. Dat zorgt voor extra pit in het bandgeluid, dat de afgelopen jaren juist alleen maar cleaner is gaan klinken. Hoewel de podiumpresentatie van de nieuwe frontman niet altijd even dynamisch is, verloopt zijn introductie vlekkeloos. Dat kan van de muzikanten niet altijd gezegd worden. Tegen zijn gewoonte in laat Textures hier en daar wat steken vallen. (RvE)

Ex Deo [foto hierboven] verzorgt de eerste kennismaking met het hoofdpodium, waar de zon genadeloos vrij spel heeft op het publiek. De opzet van het podium en het veld doet dit jaar wel erg bescheiden, om niet te zeggen krap aan, maar door de misschien toch wat tegenvallende opkomst levert het geen problemen op. De midtempo death metal met Romeinse Rijk-thematiek van Ex Deo zit, al naar gelang de luisterinstelling én de hittebestendigheid van de toehoorder, ergens tussen saai, monotoon en hypnotiserend in. Na een half uur is het net mooi geweest en kan er bovendien geconcludeerd worden dat het veldgeluid in tegenstelling tot vorig jaar, toen het wegens klachten uit de omgeving vaak veel te zacht stond afgesteld, vandaag dik in orde is. (TG)

Als er wat dat betreft nog klachten zijn gelden die deze keer vooral voor het tentpodium. Het kolossale geluid waarmee Hail of Bullets [foto hieronder] het begrip oorlog vertaalt naar muziek is een onmisbaar onderdeel van het bandconcept. Op de denderende drums na is er echter weinig van te merken. Het gitaargeluid van Stephan Gebedi klinkt als een zwerm bijen, waar een bommenwerper gewenst is. Maar goed dat Martin van Drunen de show breed grijnzend aanvoert. Zo wordt 'Warsaw Rising', een loodzwaar nummer over de slag bij Warschau, doodleuk aangekondigd met opmerkingen over het lekkere zonnetje.

Uitgerekend Decapitated, toch niet de meest overzichtelijke muziek ter wereld, bewijst op het grote podium hoe een goed geluid het verschil kan maken. Hoe snel er ook geblast wordt door nieuwe drummer Kerim 'Krimh' Lechner, het geluid blijft kraakhelder. De Polen spelen gruwelijk snel en strak, maar weten bovenal een menselijke groove in hun muziek te leggen. Een groot verschil met de landgenoten van Behemoth, die er even later op het tentpodium alles aan doen om zo machinaal mogelijk te klinken. Vanaf de eerste seconden walst de band het publiek omver. Een effectieve, maar weinig dynamische modus operandi waarmee de groep steeds meer succes weet te oogsten. (RvE)

Watain [foto hieronder] zorgt met sardonisch genoegen voor het broodnodige tegenwicht aan alle zomerse jolijt in Brakkenstein. "The fun ends here!", schreeuwt zanger Erik Danielsson, om vervolgens met een welgemikt litertje bloed richting publiek het startschot te geven voor 'Devil's Blood'. Vooral in het intense tweede deel van de show stijgt de live tot kwintet uitgebreide band tot grote hoogten; zo weet met name het ijzingwekkend mooie 'Total Funeral' van de laatste plaat zelfs in deze onnatuurlijke setting nog een klassieke Mayhemvibe op te roepen. Al is uiteraard lang niet iedereen in staat of bereid om mentaal de knop om te zetten en mee te gaan in de alle-clichés-in-het-kwadraat black metal van de Zweden die, zoals het een goede rock-'n-rollband betaamt, knap balanceren op het slappe koord tussen uitgekookte circusact en oprecht bezeten duivelskunstenarij.

Het andere relatieve buitenbeentje op het festival, het toch meer in Roadburn- en zelfs indierockkringen populaire Baroness [foto hieronder], houdt zich ook uitstekend staande met een zinderende set van classicrockjams, waarbij - om de intenties duidelijk te maken - zelfs nog even wordt geciteerd uit Jimi Hendrix' 'Machine Gun'. Op de samenzang van John Baizley en Peter Adams, die live nog wel eens een zwak punt vormt, valt vandaag bar weinig aan te merken, en dat terwijl de twee heren ondertussen ook nog eens gitaarduels uitvechten alsof hun leven ervan afhangt. De verzengende hitte speelt de broeierige, intense en licht psychedelische sludge natuurlijk prachtig in de kaart. Het kwartet uit Georgia, dat ervoor zorgt dat in zekere zin ook de jaren zeventig vertegenwoordigd zijn op dit festival voor alle leeftijden, zal vandaag zowaar nog wat nieuwe fans hebben gewonnen ook.

Ensiferum kan daarentegen weinig potten breken. De Vikingmetal van de Finnen is behoorlijk dichtgesmeerd met drukke folk- en deathmetalriedels en de nationale 'delicatesse' cheesy keyboards, en laat daardoor dynamisch nogal wat te wensen over. Ondanks de fraaie uitdossingen oogt de band vrij serieus en Ensiferum slaagt er dan ook niet in om een echt lekkere over-the-top Vikingshow neer te zetten. Bij het tentpodium wordt ondertussen wel een feestje gebouwd voor het WK-scherm, waar de uiteraard ook weer aanwezige Duitse bezoekers de zojuist geboekte overwinning op Argentinië kunnen vieren; aan alles is gedacht op Fortarock. (TG)

Fear Factory liet onlangs in de Melkweg zien dat het ook in de nieuwe bezetting zijn industriële geluid met gemak overeind houdt. Het aantrekken van drumfenomeen Gene Hoglan blijkt een slimme zet te zijn geweest. Het is een lust voor het oog hoe de kolos schijnbaar achteloos zijn salvo's afvuurt. De gespeelde set bewaart het best voor het laatst. Fear Factory opent nieuwe nummers, zet halverwege een tandje bij met 'Edge Crusher' en triomfeert uiteindelijk met 'Replica', de hit waar een stampvolle tent om zit te smachten.

De verzengende hitte maakt in de loop van de dag plaats voor bewolking, die uiteindelijk tijdens Kreator wordt verzilverd in een verfrissende bui. Op een slechte dag is het vlaggenschip van de Duitse thrash metal zelden te betrappen. 'Flag of Hate', 'Pleasure to Kill', 'Enemy of God' en 'Phobia' worden met veel venijn afgevuurd op een menigte die de stortbui met graagte doorstaat. De oude rotten verzorgen zelfs in de regen een explosief optreden. (RvE)

De melodieuze metalcore van Killswitch Engage [foto hierboven] verzandt op plaat nog wel eens in larmoyante postgrunge. Live is het echter vrolijkheid troef en wordt ook meteen duidelijk waarom het vijftal uit Massachusetts vooral in eigen land zo'n grote band is. Met een glansrol voor gitarist Adam Dutkiewicz, een soort kruising tussen Angus en een doorgesnoven fitnessgoeroe, zet 'KSE' een geweldige, op-en-top Amerikaanse show neer met behalve hoogstaand spel ook veel ongein, zelfspot en vooral busladingen energie. De verwachte afsluiter is de puike groovemetalcover van 'Holy Diver', nu helemaal toepasselijk als eerbetoon aan de recent overleden Ronnie James Dio. (TG)

Het aldus van een nieuwe dosis energie voorziene publiek kan meteen doorgaan met springen bij het hoofdpodium. Het leger huurlingen dat tegenwoordig gestalte geeft aan Suicidal Tendencies [foto hieronder] voorziet de band van een dikke Infectious Groovesaus. Met name de ritmesectie gaat zich te buiten aan funky improvisaties waardoor 'Possessed to Skate', 'We Are Family' en de steevaste opener 'You Can't Bring Me Down' nogal afwijken van hun originelen. Daar staat tegenover dat er op hoog niveau gemusiceerd wordt. Suicidal Tendencies weet zijn speeltijd makkelijk te vullen met alleen maar hits, terwijl Mike Muir tussen het rondrennen door nog maar eens preekt voor eigen parochie. (RvE)

Had de eerste editie van Fortarock met Moonspell nog een sfeervolle grootse afsluiter, bij Suicidal Tendencies als slotact op het hoofdpodium is er toch vooral sprake van een gezellige, nostalgische chaos die zich bovendien ook nog in het volle licht afspeelt. De vervelende, afstandelijke Metallica-via-Nickelback metalcore van de allerlaatste band van de dag Bullet for My Valentine is zelfs een regelrechte anticlimax, waar alleen een handvol jonge fans in een halflege tent nog vrolijk van wordt. Wat er nog over is van de oude garde puft nog even uit op het veld en vermaakt zich kostelijk met de aanblik van de letterlijk en figuurlijk afgeschminkte bandleden van Watain die dan al een tijdje bezig zijn met een weergaloos wedstrijdje comazuipen.

Zo maken de kwaliteit van en de variatie in het muzikale aanbod en de knusse kleinschaligheid ook de tweede editie van Fortarock zonder meer tot een geslaagd metalfeestje voor de breed georiënteerde liefhebber. Aan de andere kant wreekt de filosofie van het wedden op meerdere paarden zonder echte headliner zich in extremis toch ook enigszins, met nogal wat voortijdig vertrekkende bezoekers als gevolg. De hoogtepunten zijn met name te vinden geweest in de marge (Decapitated, Watain, Baroness) en bij de altijd gemakkelijk scorende groovegerichte acts (Fear Factory, Killswitch Engage, Suicidal Tendencies). Zonder grote metalfestivals in het verschiet zal headbangend Nederland hier toch maar gewoon aan moeten wennen, al valt dat het buitengewoon sympathieke Fortarock natuurlijk niet aan te rekenen. (TG)