• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

5 days off 2007

Uitverkochte zalen, tevreden gezichten.
04 juli 2007, Melkweg / Paradiso

Tekst: René Passet

Beeld: Niels Vinck

Publicatiedatum: 18 juli 2007

 
Met meer bezoekers dan ooit en een ijzersterke programmering stond het Amsterdamse 5 Days Off-festival dit jaar als een huis. Of als een pyramide, als het aan Daft Punk had gelegen. Hun openingsconcert was in ieder geval goed voor veel rumoer.

“Wat nou afgelopen?”, roept Richie Hawtin rond sluitingstijd in een nog altijd gezellig Paradiso. De geluidsman is echter onvermurwbaar. Z’n horloge wijst half zeven aan en hij wil naar bed. Hawtin rent daarop naar de andere kant van de zaal, kruipt achter de enorme geluidstafel en zet de schuif hoogstpersoonlijk weer omhoog. Waarna even later de houseklassieker 'The Pressure Cooker' uit de boxen knalt.

Het is illustratief voor de afgelopen editie van 5 Days Off. Veel sfeer, goede muziek en avond aan avond uitverkochte zalen. Ruim 21.000 mensen trokken er in vijf nachten langs de kassa's van Melkweg en Paradiso. Voor het openingsconcert van Daft Punk in de Heineken Music Hall was al weken van tevoren geen kaartje meer te krijgen.

Maar dat had - om eerlijk te zijn - een andere oorzaak. Het Franse duo speelt immers zelden live en hun laatste bezoek aan Nederland was bijna tien jaar terug.
Al sinds hun debuutalbum Homework maakt Daft Punk de tongen los en dat was na afloop van hun Nederlandse concert niet anders. Want was het eigenlijk wel een concert? Of zagen de 5000 bezoekers vooral een show, waarin groene lasers, witte buizen en een ruimtepyramide annex videoscherm annex dj-booth de hoofdrolspelers waren?

De twee heren op het podium gingen immers schuil achter zwartleren pakken en zilveren helmen. Het hadden net zo goed de roadies kunnen zijn, zoals vorig jaar werd gefluisterd na afloop van het Daft Punk-concert op Pukkelpop.

De medley van oude hits ging er in ieder geval in als koek en je moest wel een grote azijnpisser zijn als je niet opgewonden werd van de spectaculaire lichtshow die de Parijzenaars hadden meegenomen.

Later diezelfde avond betonen de jonge honden van Digitalism [foto boven] gepaste eer aan het Franse tweetal door een oude Daft Punk-single te verwerken in hun opwindende & rauwe liveset. Het duo Digitalism wordt in de muziekpers vaak vergeleken met hun helden. Dezelfde crossover-mentaliteit, hetzelfde lef en dezelfde aanstekelijke beats. Sommigen denken zelfs dat Digitalism Frans is, maar dat geldt enkel voor het platenlabel waarop ze hun singles uitbrengen: Kitsuné.

Dat label heeft net zo'n straatvechtersmentaliteit als Ed Banger, waarvan een valszingende Uffie is afgevaardigd. De jonge rapster blijkt razend populair en vooraan worden haar sekssongs (“Ready to Fuck”) dan ook woord voor woord meegezongen.

Wat dat betreft is de donderdagavond in Paradiso en de vrijdagavond in de Oude Zaal van de Melkweg een stuk serieuzer. Op die avonden is een dwarsdoorsnede te zien van de elektronische avant garde in de dance, met namen als Pan Sonic (loeihard), Thomas Brinkmann (zonder twee-armige draaitafels dit keer) en Frank Bretschneider. Verder zijn er Dolby 5.1 presentaties van het dvd-label Optofonica.

Maar wie wil er naar dvd’s kijken als in de andere zaal van de Melkweg twee minimalhelden (Ricardo Villalobos en Luciano) van formaat back to back staan te draaien? Hun set in de Max begint vrijdagavond door technische problemen met wat horten en stoten maar als het baardige duo uiteindelijk de draaitafels in beweging heeft, horen we waarom minimal door velen wordt beschouwd als de opwindendste dansmuzieksoort van dit moment.

Het duo draait een soort tribal minimal, waarin de groove zwart is en de percussie nooit ver weg. Het lijkt af en toe wel alsof er pure MDMA uit de speakers druipt. Alle vezels in je lichaam schreeuwen om beweging. Dansen, dansen, dansen. Tot het zweet uit alle poriën van je lichaam gutst.

Soortgelijke opwinding is er donderdagavond tijdens de übervette dj-set van Kode9. Helaas zonder zieke Space Ape, maar ook op halve kracht en alleen een platenkoffer weet de Schotse dubstepper te imponeren. Een zaal vol lippiercings en dreads danst in slow motion tegen een muur van bas, terwijl vette wietdampen boven het publiek kringelen.

De grootste verrassing van het festival komt evenwel uit Japan, uit onverwachte hoek nog wel. Want hoeveel vernieuwing zit er anno 2007 nog in de jazz?

Genoeg, zo bewijst Soil & Pimp Sessions [foto rechts]. Een zestal knotsgekke muzikanten uit Tokyo dat de kleine zaal van Paradiso volledig omver blaast met razende en ultra-energieke punkjazz. ‘Death Jazz’ noemen ze het zelf.

Beide blazers bespelen hun instrumenten alsof het rockgitaren zijn en de drummer slaat zo fel en strak dat je vreest voor de vellen op z’n drumkit. Voeg daarbij een dikke Japanse André Hazes-lookalike die de boel staat op te jutten, compleet met gleufhoed, zwart pak en diamanten kruis op z’n borst, en je snapt: het is feest. Gilles Peterson is niet voor niets fan van deze Japanse sensatie.
Na afloop van de Japanse storm moeten beide blazers bijna aan het zuurstof, zo heftig hebben ze zich gegeven.

Minder verrassend (want verwacht) maar wel een van de hoogtepunten van 5 Days Off is het optreden van de Deense ‘technoprins’ Trentemøller, die zondag de vijf bezwete nachten afsluit met een prachtig concert waarin z’n subtiele luisteralbum The Last Resort alle ruimte krijgt.

Live is bij de Deen ook echt live. Samen met een bassist en een drummer gebruikt Trentemoller alle 24 sporen op de mengtafel, hetgeen te horen is aan het uitzonderlijke rijke en gelaagde geluid tijdens nummers als 'Take Me into Your Skin', het donkere 'Snowflake' en publieksfavoriet 'Moan'.

Het trio heeft duidelijk weken in de oefenruimte doorgebracht om de opnieuw gearrangeerde nummers te leren spelen. Weliswaar ontbreekt de routine nog maar dat is juist de charme van Trentemøllers podiumdebuut. De potentie is hoorbaar. En maakt nieuwsgierig naar zijn optreden straks op Lowlands.

Er is dit jaar weinig programmaoverlap met het oudere Belgische zusterfestival 10 Days Off. Om de simpele reden dat 5 Days Off vanwege Dance Valley een week naar voren is gezet. Een juiste beslissing, afgaande op de gestegen bezoekersaantallen.

Maar aan ieder feest komt een eind. Zelfs aan de lange labelnacht van Richie Hawtin.

http://www.kindamuzik.net/live/five-days-off/5-days-off-2007/15757/
Meer Five Days Off op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/five-days-off