• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

El Presidente

Onbeschaamde glamour op het randje van kitsch.
19 april 2006, Paradiso (bovenzaal), Amsterdam (NL)

Tekst: Sven Schlijper

Beeld: Martijn Booij

Publicatiedatum: 24 april 2006

Dat Glasgow muzikaal gezien meer te bieden heeft dan weemoedige pop of muren van gitaargeweld is inmiddels wel bekend. Belle & Sebastian, Mogwai en My Bloody Valentine hebben gezelschap gekregen van Franz Ferdinand, Glasvegas of My Latest Novel en aan het rijtje nieuwkomers mag El Presidente worden toegevoegd.

De groep bestaat uit vijf totaal verschillende figuren. Rocker Johnny McGlynn, die elk moment een spetterende solo uit zijn gitaar lijkt te willen persen, en Thomas McNeice, de ogenschijnlijk uit een nu metalband weggelopen bassist, flankeren de frontman Danti Gizzi (voorheen de bassist van Gun). Gestoken in een chique, felrood colbert heeft de zanger van een afstand wel wat weg van een kruising tussen Huey Morgan en Jonathan Ross. Achteraan vinden we Laura Marks achter de keyboards en de blikvanger van de band: de stoïcijnse drumster Dawn Zhu. Tot zover het plaatje, een beeld waarover nagedacht is. El Presidente is namelijk geen uit de garage weggerukt bandje. El Presidente weet dat het oog ook wat wil en vindt zijn imago in voor-elk-wat-wils-variatie en glamour.

Glamour tekent ook het bandgeluid. El Presidente speelt een dansbare mix van glamrock en funk. Vergelijkingen met Scissor Sisters of Electric Six zijn dan ook niet uit de lucht gegrepen. De nummers staan bol van Parliament en Funkadelic, met riffjes die aan T-Rex doen denken en zo nu en dan een snufje Prince en een toefje Led Zeppelin. El Presidente mengt deze delen tot een cocktail van aanhoudende, pakkende pop. Menige discodansvloer zal hierop snel gevuld zijn.

De band houdt tussen de stampende rockers en de melodieuze discokrakers de afwisseling erin en covert en passant zijn grote voorbeeld Prince. De nummers van El Presidente zijn stuk voor stuk feilloze pophits in de dop. Waar de beat strak blijft pompen, de basgitaar de ingewanden doet schudden en Gizzi met sterallures bokkensprongen maakt, lijkt alles koek en ei voor El Presidente.

Toch breekt de groep maar niet door, niet in Engeland en ook niet op het vasteland van Europa. Dat Oasis-voorman Liam Gallagher fan is en de groep uitnodigt voor een voorprogramma, noch een tour met Duran Duran veranderen daar iets aan. Over de volle lengte van het concert verwordt El Presidentes popglamour gaandeweg namelijk tot klatergoud. Een onvervalste Axl Rose-achtige stem ten spijt blijft de band veel gecalculeerde buitenkant en weinig inhoud. Kitsch ligt nadrukkelijk op de loer en een exuberante podiumverschijning als Gizzi gaat na een tijdje op een poseur lijken.

Een doordacht imago, het grote gebaar en gladde glamfunk gaan natuurlijk hand in hand. De popdeunen die El Presidente serveert, worden er niet minder om. Onbeschaamde pop op het randje van kitsch is in deze Glasgowse handen namelijk verschrikkelijk aanstekelijk. Smaakmakers als '100MPH' en afsluiter 'Rocket' zullen het Haarlemse Bevrijdingsfestival dan ook vast en zeker tot dansen weten aan te zetten. El Presidente staat synoniem voor schitterend feest en meer moet dat niet zijn.

http://www.kindamuzik.net/live/el-presidente/el-presidente-2540/12624/
Meer El Presidente op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/el-presidente