• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Eindhoven Psych Lab: de zaterdag

Een broeierige tweede dag.
07 juni 2014, Effenaar, Eindhoven

Tekst: Nienke Franzen

Publicatiedatum: 10 juni 2014

Het is heet in Eindhoven, en zoals het ernaar uitziet zullen de bands die vandaag op het programma staan alleen maar voor nog meer bezwete lichamen zorgen. En zo hoort het ook. Het zijn de ideale omstandigheden voor een psychedelisch dagje.

Vandaag is het Elephant Stone [bovenste foto] dat de bezoekers als eerste uit hun plekje in de schaduw mag trekken naar het Main Lab in de Effenaar. De band is Canadees en dat zegt al veel. Het Utrechtse Le Guess Who, met wiens line-up Psych Lab verwantschappen vertoont, begon niet voor niets ooit als promotor van Canadese muziek. Alhoewel, echt Canadees is de band ook weer niet, met de in India geboren zanger Rishi Dhir en de Indiase muziekinvloeden.

Blootsvoets komt de kleine Dhir het podium op, vergezeld van de andere drie bandleden. De popliedjes van Elephant Stone en met name de warme, hoge stem van Dhir zijn bij vlagen betoverend. Maar psychedelisch rocken kan de groep ook, zo blijkt bijvoorbeeld uit 'Setting Sun', dat lieflijk begint, maar uitmondt in een jamsessie. Het Indiase element komt duidelijk naar voren als Dhir in kleermakerszit plaatsneemt op een vloerkleedje en daar zijn sitar bespeelt. Met Elephant Stone kent de dag een kleurrijk en zonnig begin.

Iets minder kleurrijk en zonnig is het Deense The Woken Trees. Het gros van de zeskoppige band is volledig in zwart gekleed en gezien de muziekstijl van de groep is dat niet verwonderlijk. De liedjes op debuutalbum Nnon zijn in alle opzichten duister te noemen: zang, geluid en teksten. Bekijk alleen al de videoclip van 'Succubus' en de aard wordt wel duidelijk.

Met de duisterheid komt een zekere ontoegankelijkheid en tijdens de eerste noten is het dan ook nog even wennen, met name aan de lage, donkere stem van zanger Kim Heyst. Als die gewenning er eenmaal is, dan kan er alleen maar genoten worden van de vol overgave spelende band. Met de ogen dicht waan je je in een duivels hiernamaals, want daar wordt The Woken Trees vast een van de huisbands.

Daarna is het even bijkomen geblazen en de weg leidt naar een interessant hoekje in de grote zaal waar cassetterecorders aan de muur hangen. Op een tafel liggen cassettebandjes in gele hoesjes, waarop opnames staan van de concerten. De Brit achter de tafel legt het idee uit. Een galerie in Liverpool waarin ook muziek gemaakt werd, mocht dit van het stadsbestuur niet voortzetten, omdat de locatie bestemd was als fabriek. En dus werden de concerten met cassetterecorders opgenomen, waarna de resultaten van het productieproces verkocht werden aan de bezoekers. Tada, een fabriek! Nu dus ook in Eindhoven. De bandjes worden alleen bij de concerten verkocht, en wat er niet verkocht wordt, wordt overschreven met andere muziek. Zo is er over de tapes van zestig minuten Wooden Shjips al het concert van Hookworms opgenomen.

Zou Stephen McBean (ook bekend van Black Mountain) met zijn Pink Mountaintops [foto hierboven] een optreden kunnen geven dat het overschrijven van het cassettebandje bespaard kan blijven? Met een sterk nieuw album zijn de verwachtingen voor Pink Mountaintops in ieder geval hoog en de zaal is aardig gevuld.

De band trapt af met de opener van de nieuwe plaat, 'Ambulance City'. Het geluid laat te wensen over - vooral de zang is veel te zacht - en dat merkt ook McBean. Tijdens het nummer trekt hij de stekker even uit zijn gitaar en maakt hij een wandelingetje naar de geluidsman. En na het liedje nog eens. En dan sleutelt hij nog wat aan knoppen. Wat gebaren naar de geluidsman. Hup, weer de stekker eruit, nu naar de andere kant van de coulissen om een andere gitaar te pakken. Hoe langer het duurt, hoe meer je het idee krijgt dat het niet aan de geluidsman ligt. Onverwacht blijkt McBean een ware diva. Ook als het geluid wel in orde is, valt het allemaal wat tegen. Op het album zijn veel elementen als trompetten, vrouwelijke achtergrondzang en raps aanwezig, die live allemaal ontbreken. Uitgekleed stellen de nummers dan toch een stuk minder voor.

Een stuk relaxter van aard dan McBean zijn de Californiërs van The Growlers [foto hierboven], die luchtige garagepop maken. Als je het woord nonchalance op zou zoeken in een videowoordenboek, dan zou er vast een filmpje van een concert van deze band te vinden zijn. De hoofden kunnen even rust krijgen van het headbangen, en de heupen en voeten mogen los.

Over voeten gesproken: door zanger Brooks Nielsen zal er niet veel gedanst worden. In een rolstoel zittend rolt hij het podium op, met zijn voet in het gips. Maar stilzitten kan de charismatische zanger niet en dus brengt hij de liedjes al leunend op de microfoonstandaard ter gehore. Het geeft het geheel een nog nonchalantere uitstraling. The Growlers vermaken een halfuur lang goed, maar moeten daarna uitkijken niet té laid-back te worden. Het publiek heeft tenslotte nog een lange avond te gaan en kan het zich nog niet veroorloven in te kakken.

Enkele uren later is een deel van het volk al onderweg naar huis - of wankelt het door de stad heen. Toch jammer voor het Britse Mugstar [foto hieronder], want deze ervaren rockers verdienen meer dan een vrijwel lege zaal. De vele plastic bekertjes knisperen geniepig onder de voeten van de laatkomers. Het is misschien dan ook geen ideale programmering dat Mugstar na een lange warme dag zijn psychedelische harde rock nog aan de man moet brengen. Het publiek dat er staat kan echter een uur lang genieten, want deze mannen spelen hard en strak.

Aan elk goeds komt een eind, maar niet voordat de sleazy rockers van Night Beats het publiek hebben uitgezwaaid. Night Beats is zo'n band die altijd in de late uurtjes geprogrammeerd wordt en dat is niet voor niets. Het is de ideale muziek om nog één keer een feestje te bouwen voor het grotendeels straalbezopen publiek. En ach, een dronken publiek is niet zo kritisch meer. Er wordt hard doorgeramd op de gitaren en de drums, maar kwalitatief hoogwaardig is het allemaal niet. Gelukkig vormen de vele bandleden van eerdere bands die naast het podium hangen - of, in het geval van de zanger van The Growlers, zitten - een vrolijke afleiding.

En uit het feit dat er tijdens het hele festival overal - in de zalen, in de stad, bij het buffet - bandleden te spotten zijn van optredende en niet optredende bands die net zo hard genieten als het 'gewone' publiek, kan toch wel geconcludeerd worden dat dit een zeer geslaagde eerste editie was van Eindhoven Psych Lab. Hopelijk vond de organisatie dat ook en kunnen we uitkijken naar een vervolg in 2015.

Foto Elephant Stone uit het KindaMuzik archief door Bart van den Hoogenhoff, andere foto's uit het archief van Josh Bis (Pink Mountaintops), Zack Gingg (The Growlers), Dani Cantó (Mugstar)

http://www.kindamuzik.net/live/eindhoven-psych-lab/eindhoven-psych-lab-de-zaterdag/25077/
Meer Eindhoven Psych Lab op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/eindhoven-psych-lab