• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Echo and The Bunnymen

Onknusheid en gelukzalige blikken van herkenning.
21 januari 2012, Paradiso, Amsterdam

Tekst: Sven Schlijper

Beeld: Remco Brinkhuis

Publicatiedatum: 23 januari 2012

Rookverbod? Volumebegrenzing? Een lichtshow die geen epileptische aanvallen aanwakkert? Hiervoor ben je bij Echo and The Bunnymen overduidelijk aan het verkeerde adres. Wolken slaan vanaf het plankier, gitaren gaan op cirkelzaagimpact dwars door je heen en Paradiso schudt op de grondvesten van de donderende bassen. Met vrijwel alleen maar wit licht, van achter de band natuurlijk, en stroboscopen knipperen de lampen veelvuldig in harde en kille tonen. De camoeflagenetten en combat-outfit helpen de bepaald niet knusse sfeer verder.

Ian McCulloch en de zijnen maken meteen helder dat ze geen bedaarde of ingekakte retroact zijn die nog één keer het circusnummertje komt opvoeren. Het spreekt echter voor zich dat nostalgie overheerst, waar het publiek voornamelijk bestaat uit inmiddels oudere jongeren. Dat heeft de band met zijn aanhangers gemeen dan, maar het weerhoudt de geoliede machinerie er niet van zich van haar meest gretige kant te laten kennen. De voorman zelf gromt vervaarlijk en de gitaren zijn splijtend en trefzeker. Te gruizig in Arno-regionen komt McCulloch gelukkig niet uit en zo blijft hij opvallend verstaanbaar.

Echo and The Bunnymen kondigden aan deze keer de eerste twee albums integraal te spelen, met een pauze van een kwartier ertussen. Net als de diesel op stoom is, zakt de spanningscurvve door de rust wel danig in. Het gevoel overheerst sowieso dat de groep zijn kruit aardig verschoten heeft in het begin, want vooral tijdens de uitvoering van Heaven Up Here vallen her en der meerdere steken. Daar staat dan weer tegenover dat als het glansrijk lukt, de gelukzalige blikken van herkenning door de zaal schieten.

Vreemd genoeg wordt de tweede plaat niet helemaal ten tonele gevoerd. Heel dramatisch is dat niet, want ook Echo and The Bunnymen hadden wat fillers nodig om de albums te completeren. Met 'Killing Moon' en vooral het afsluitende 'Lips Like Sugar' worden in ieder geval killers geserveerd; al zijn die dan van latere datum.

Een paar dips in een show van zo'n twee uur zijn te vergeven. Vooral daar waar Echo and The Bunnymen er met een gestrekt been invliegen en daarmee overrompelen, soms even op adem moeten komen en een welkom rustpunt laten vallen. Tegelijkertijd tonen ze aan dat het in de basis nog altijd om de liedjes gaat. Gelukkig hebben ze die in overvloede (iets in het kraanwater in Liverpool wellicht?). Knus wil het niet worden; precies zoals het hoort; toen en zeker ook nu. De strobe knettert nog een keer, McCulloch steekt nog eens een sigaret aan en zag dat het goed was.

http://www.kindamuzik.net/live/echo-and-the-bunnymen/echo-and-the-bunnymen/22490/
Meer Echo and The Bunnymen op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/echo-and-the-bunnymen