Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Zangeres Bineta Saware van Dario Mars & The Guillotines vindt dat er gedanst moet worden, ook op de maandagavond door stonerrockers die voor Earthless zijn gekomen. Ze geeft zeer enthousiast het goede voorbeeld. Ze is dan ook een beest met de tamboerijn; daar kan zelfs tamboerijngod Ian Astbury van The Cult nog een puntje aan zuigen. Maar ja, stonerrockers dansen niet, die knikken alleen met hun hoofd. Saware laat het er niet bij zitten; dan maar de zaal in voor de rechtstreekse aanpak. Meerdere toeschouwers krijgen op korte afstand les in met de heupen schudden. Dat helpt. Nou ja, een klein beetje en maar voor even. Het blijven toch stonerrockers.
Met de podiumuitstraling van Dario Mars & The Guillotines is niets mis, moge blijken. Met het gitaarspel van de van Hulk bekende bandleider Renaud Mayeur ook niet. De mix van surf, soul en hardrock is ook origineel te noemen. Toch vallen alle puzzelstukjes nog net niet op zijn plaats. Het meest duidelijke punt is dat de zang te zacht in de mix staat en de bas te hard. Een echte stonerrockmix dus, terwijl Dario Mars & The Guillotines juist een andere, meer liedjesgerichte en dus vocale kant op gaat. Verder lijkt het vooral een optelsom van kleine details en slordigheden waardoor Dario Mars & The Guillotines het nu nog net niet heeft. Je voelt wel dat het er in moet zitten om die laatste stap te maken.
Earthless heeft die stap allang gezet. Maar niet omdat het nu echte, charismatische rocksterren zijn. De bassist is een harige tuinkabouter, de drummer ziet eruit als Benicio del Toro die method acting toepast op een rol van verlopen rockster en de gitarist is een bleekneus met een buikje. Maar uiterlijk vertoon is niet nodig als je echt heel goed bent. En Earthless is echt heel goed. Als het gaat om instrumentale rock zijn ze zelfs gewoon de beste (sorry, Karma to Burn - het scheelt niet veel). Die informatie wordt ook steeds wijder bekend, want de kleine zaal van 013 is helemaal vol.
Er wordt nog wel eens lacherig gedaan over hoe de grote rockbands van de jaren zeventig - de Lep Zeps en de Deep Purples - hun nummers live enorm oprekten. Dit vooral door fans van indierockbands die nauwelijks een gitaar vast kunnen houden. Die critici missen het essentiële verschil tussen inderdaad vreselijk, lsd-aangedreven gepriegel en een non-stop doorgaande monsterlijke rockgroove. Dat laatste is het beste wat er bestaat in de gitaarmuziek en heeft hetzelfde hypnotiserende, extatische effect als waar in dance op wordt gemikt. Earthless begrijpt dat verschil perfect. De sologitaar van Isaiah Mitchell is dan ook niet de kern van Earthless' muziek, maar de kers op de taart. Earthless gaat voor 90% om wat bassist Mike Eginton en drummer Mario Rubalcaba spelen.
Tijdens het eerste nummer moet de band nog even warmdraaien. De groove is wel vanaf het begin goed, maar het lyrische mist nog. Gelukkig is het voor Earthlessbegrippen een korte track, een opwarmrondje. Daarna gaat het al snel weer naar extatische hoogte. Bij een eerste kennismaking kan het overkomen of Earthless pure jams speelt, maar wie de band vaker ziet weet dat er wel degelijk sprake is van een vastgelegde basis met daarin een goed uitgedachte opbouw. Langzaam beginnen, steeds het tempo verhogen, dan even gas terug om de climax nog effectiever te laten zijn. Het zijn de bekende trucs, maar wel de bekende trucs die altijd werken. Verder is het geweldig te zien hoe goed de bandleden op elkaar zijn ingespeeld. Ritmewisselingen worden vloeiend uitgevoerd zonder dat de bandleden elkaar een blik waardig gunnen. Dat is niet alleen genieten voor het publiek, maar ook voor de muzikanten: hoewel het het laatste optreden van de tour is, spat het enthousiasme er nog steeds af. Earthless blijft bij de absolute top van de gitaarbands horen als het om de liveoptredens gaat.
http://www.kindamuzik.net/live/earthless/earthless-dario-mars-the-guillotines/25472/
Meer Earthless op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/earthless
Deel dit artikel: