Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Doom metal kan claimen de originele vorm van metal te zijn. Algemeen wordt immers het debuut van Black Sabbath beschouwd als de oorsprong van zowel metal in het algemeen als van doom metal in het bijzonder. Die bijzondere status vertaalt zich niet in populariteit; het is zelfs een van de meer niche-subgenres. Waar een blackmetalband als Watain eigenlijk al te groot is voor de Baroeg, daar krijgt de Dutch Doom Day, met een line-up met een topnaam in het genre als Funeral en het Nederlandse debuut van het toch behoorlijke gehypete Hooded Menace, het duistere zaaltje nog niet eens half vol.
Een band als The Bottle Doom Lazy Band [foto links] is ook niet bepaald een must see. Zanger Bottleben hangt op blote voeten en met de harige bierpens uit het niet dichtgeknoopte overhemd hangend flink het beest uit op het podium, maar muzikaal is het allemaal maar matig. De leadgitarist is meer bezig met zijn wah-wahpedaal dan met vette riffs en Bottleben zelf geeft een zwalkende dronkenmansvariant van de Candlemassstijl van epische doomgalm.
Ongeveer het andere uiterste is Funeral. Glimmende dure gitaren, in-earmonitors en overhemden met stropdassen bepalen het beeld van de band. Funeral treedt op met een nieuwe zanger en bassist (drummer Anders Eek is sowieso het enige originele bandlid), maar maakt al een ingespeelde indruk. Zanger Sindre Nedland heeft een goede stem voor het materiaal. Als gitarist Mats Lerberg zich er ook vocaal mee gaat bemoeien, gaat het wat betreft de zanglijnen een beetje naar Wardruna toe. De muziek is traag en bombastisch en heeft een redelijk percentage prog in zich. Dat het allemaal wat artificieel overkomt weegt daarbij minder zwaar dan dat het staat als een huis.
Maar de echte revelatie van de avond is toch Hooded Menace [bovenste foto]. De combinatie van death en doom metal wordt zonder veel poespas gebracht: de bandleden dragen inderdaad hoodies, maar daar houden de showeffecten wel mee op. Bergen apparatuur op het podium of constant van gitaar wisselen blijken ook nergens voor nodig, zo toont Lasse Pyykkö aan. Zanger Oula Kerkelä heeft met zijn klauwhandje en diepe grunt desondanks wel degelijk podiumuitstraling. De rest van de band richt zich vooral op goed musiceren. Het loodzware materiaal zit vol met goede riffs en verrassende melodieuze wendingen. Als Hooded Menace net zo ondramatisch als ze opkwamen van het podium loopt, kan de conclusie alleen maar zijn dat het Nederlandse debuut van de Finnen meteen een van de beste metalconcerten van het jaar was.
Revelation heeft dan de ondankbare taak om de dag af te sluiten. Die taak wordt nog ondankbaarder doordat het programma wat is uitgelopen en het OV-reizend deel van het publiek daarom vertrekt. Zo staat de band, die speciaal voor dit ene concert uit de Verenigde Staten is overgekomen, uiteindelijk voor een handjevol mensen te spelen. De sympathieke zanger-gitarist John Brenner lijkt er niet onder te lijden. Het publiek bestaat volgens hem niet uit fans, maar uit friends, die zijn gebleven ondanks dat Revelation soms klinkt als a Japanese popband. Inderdaad valt de zwaar op Black Sabbath leunende, traditionele doom van Revelation in een heel andere zwaarteklasse dan Hooded Menace. En de dunne, onzuivere stem van Brenner heeft ook wel iets van die van veel Japanse (indie)rockzangers. Maar zijn gitaarspel is wel mooi melancholisch melodieus. Precies waar de echte doommetalfan voor komt en de blijvers genieten dan ook. De grote oversteek voor het Europees debuut is daarmee artistiek in ieder geval een succes.
Met de erg goede concerten van Funeral en Revelation en het geweldige debuut van Hooded Menace kan dat ook van de eerste van de twee Dutch Doom Days gezegd worden.
http://www.kindamuzik.net/live/dutch-doom-day/dutch-doom-day-ix-zaterdag/20877/
Meer Dutch Doom Day op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/dutch-doom-day
Deel dit artikel: