http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Dungen / Lukas Kasha

Wakker worden in een Zweedse droom.
11 januari 2006, Rotown, Rotterdam (NL)

Tekst: Henri Oogjen

Publicatiedatum: 16 januari 2006

Woensdag had Rotterdam zijn eigen Eurosonicje met, wat mij betreft, het psychedelische hoofdgerecht van het tweedaagse festival in Groningen. In een gezellig gevuld Rotown bleken Lukas Kasha en zijn zes speelgenoten er bij aankomst al op los te jammen. Leuk geluid, maar wel iets te veel van het goede. De band zat qua sound ergens tussen een digitale Manic Street Preachers en Ultravox en, eerlijk is eerlijk, ook wel een beetje bij de coole Secret Machines. Less is more, is het eerste dat ik dacht toen ik de band zag spelen. Aan enthousiasme, net als aan een opzwepend ritmegevoel, ontbreekt het deze Noren niet. Ze zijn feilloos in staat om samen de digitale klanklandschappen in te vullen. Het verhaal had echter ook met drie man verteld kunnen worden. Ik kreeg het er warm van.

Hoofdact Dungen tapt genregewijs uit een ander vaatje, of beter gezegd vaatjes. De liefhebber van ouwe rock hoort al snel een portie Grateful Dead of Led Zeppelin in een psychedelische bui voorbijdrijven bij de mannen rond multi-instrumentalist Gustav Ejstes. Mensen die de laatste jaren uit hun muzikale doos zijn gekropen zeggen Sigur Rós te horen in een jam met The Stone Roses. Hoe dan ook is Dungen vooral Dungen, een band die sowieso zijn klassiekers kent, maar er op zo’n manier mee omgaat dat we het bijna een nieuw genre kunnen noemen: de Dungeneske sound.

Op het podium van Rotown lijkt de Zweedse band, die ook in Amerika wordt geroemd, in de eerste minuten een set jonge bleekscheetjes, dat verlegen het veelgeprezen album Ta Det Lugnt reproduceert. Een album dat de stuurloze psychedelica niet schuwt, maar te allen tijde het liedje als basis neemt. Opener ‘Panda’ is als song zo sterk, dat de koude uitvoering de groep direct is vergeven. Bij opvolgers ‘Gjort Bort Sig’ en ‘Festival’ ontpopt de band zich als een stelletje jonge honden. Voorman Gustav lijkt in zijn doen en laten op de vroegere Joe Cocker, die met zijn tamboerijn in de hand de Madchester scene heeft ontdekt. Zo krijgt het album ook live stapje voor stapje een gezicht. De afwisseling tussen psychedelische gitaarpartijen, concrete popliedjes en pure jazzritmes gaat zo vanzelf, dat je af en toe wakker wordt in een mooie Zweedse droom.

Een perfect optreden? Tja... De zang van Gustav is niet bepaald de beste van de wereld: snerend, zonder dat je er echt aan went. Ook gitarist Reine Fiske was af en toe iets te overenthousiast. Het concept van Dungen veegt echter de vloer aan met een hele hoop andere bands. De songkracht, de vloeiende afwisseling en de verrassing van Gustav en de zijnen legt de poplat weer wat hoger.