• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Down

Meer dan nostalgie.
05 april 2008, Melkweg, Amsterdam

Tekst: Stéphan Lam

Beeld: Tim van Veen

Publicatiedatum: 08 april 2008

Wapens, de ketting aan je portemonnee en spikes. Een greep uit de voorwerpen die op verzoek van Down de Melkweg niet inkomen, vermoedelijk vanwege het verleden rondom de moord op Dimebag Darrell. Het slot van de avond belicht de keuze op een ander manier. Phil Anselmo zingt het vanuit zijn tenen: "Way down inside, woman / You need love." En dat is alles wat je nodig hebt.

Niet nodig is een voorprogramma. In plaats daarvan start een film waarin de invloeden van Down aan bod komen. Thin Lizzy, Deep Purple en Black Sabbath liggen voor de hand, de hoge hakkenrock van Ted Nugent en The Scorpions wat minder. Qua image past dit niet bij de macho's van Down, maar het toont wel de echte liefde voor muziek.

Ook zie je Down op tournee op het scherm. Vol clichés. Down onderweg, met gitaar in de bus en de hotelscènes, waarin de band - hoe kan het ook anders - meubilair uit een hotelraam gooit.

De invloeden en kwajongensstreken staan nog vers op het netvlies terwijl Down echt start. De drummer, twee gitaristen en bassist hakken er meteen goed in met 'Underneath Everything'. De vocalen van Anselmo gaan op volle kracht. Zijn woorden uitgespuugd.

De zanger en zijn supergroep doen er alles aan om de fans te verwennen. Zo poseert Anselmo voor de fotocamera van een meisje op de eerste rij en schudt flink wat handen. Gitarist Kirk Windstein (tevens Crowbar) knipoogt goedkeurend naar de jongen die trots zijn tatoeages laat zien. De voltallige band laat niemand van de eerste rijen zonder plectrum de Melkweg verlaten.

Zonder enige haast werkt Down zijn set af. Met tussendoor tijd voor een babbel, een sigaret of een slok water. De pauzes verhogen de spanning, om vervolgens de zaal te overspoelen met Southern rock met metaltopping. Het publiek laat zich ophitsen door de zware stem van de voorman en een pit is onvermijdelijk.

Dat de band veel nummers van het debuut NOLA speelt, is logisch. Dit is hun beste werk. Neem het rustige 'Jail' dat de zaal even in hypnose brengt. Het nummer dat Downs antwoord op 'Planet Caravan' van Black Sabbath lijkt te zijn kleurt de zaal langzaam pikzwart. Als een zucht na een schreeuw.

Voordat Anselmo Robert Plant citeert sluiten de Amerikanen af met 'Bury Me in Smoke'. Terwijl de roadies het nummer afmaken komt het besef naar boven dat een optreden van Down meer is dan alleen nostalgie.

http://www.kindamuzik.net/live/down/down-7453/16816/
Meer Down op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/down