• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Isobel Campbell / Mi and L'Au / Ignatz @ Domino 2006

Een kleine gestalte met grootse daden.
12 april 2006, ABBox (Brussel)

Tekst: Dieter Craeye

Beeld: Kenn Verstraeten

Publicatiedatum: 15 april 2006

"Fascinerend debuut, opgebouwd uit gelijke delen folk, noise en experiment", aldus een collega in september vorig jaar over de debuutplaat van Ignatz [foto rechts]. Nadat ook Pitchforkmedia.com onlangs superlatieven (een zeldzame 8.0-quotering) tekort kwam, ziet het ernaar uit dat het Gentse (K-RAA-K)³ de komende weken nog de handen vol zal hebben.

Ignatz is de nom de plume van Brusselaar Bram Devens en hij mag de vierde Domino-avond op gang trekken. Een gitaar, effectpedalen en een sampler: meer heeft Devens niet nodig om zijn territorium af te bakenen in de ABBox. Vijfentwintig minuten is natuurlijk erg kort, maar blijkt toch voldoende om de luisteraar op sleeptouw te nemen naar de zompige katoenvelden in het diepe zuiden van de Verenigde Staten. Een non-conformistische en grotendeels geïmproviseerde geluidstrip van een cavalier seul, waar het laatste woord nog niet over gezegd en geschreven is.

De noise-erupties van Ignatz contrasteerden als dag en nacht met de stille patronen die het Frans-Finse duo Mi and L’Au [foto links] aan elkaar breien. Het statement "silence is sexy" van Blixa Bargeld nog steeds indachtig laten deze protégés van Michael Gira een erg intieme en ingetogen set optekenen die uitblinkt in eenvoud en minimalistische introspectie. De wonderbaarlijke fingerpicking van Laurent Leclère doet beginnende muzikanten prompt de moed in de schoenen zakken. Zijn onnavolgbare tongval lijkt geplukt uit een met uitsterven bedreigde zigeunercommune uit Oost-Europa.

Een bevreemdende ervaring, dit enigszins mensenschuwe duo. Dat moet ook het publiek denken, want het blijft als het ware versteend achter. Intrigerend op alle vlakken, op die ene voorwaarde dat je 's ochtends meteen het juiste gemoed te pakken had.

Ook Isobel Campbell [foto rechts] blijkt nogal begeesterd door het voorgaande duo en is aanvankelijk nauwelijks hoorbaar. Een valse start en doodjammer, vooral omdat we zo hadden uitgekeken naar de live-uitvoering van 'Deus Ibi Est', tot nader order de beste song die ons dit jaar ter ore kwam. Geen artieste overigens die ons de voorbije maanden dermate wist te beroeren. Doe uzelf Ballad of the Broken Seas ter hand en u weet waarover we spreken. Mede daarom zijn we enigszins verontwaardigd over de erg matige opkomst. Louter accidenteel als u het ons vraagt, want het lijkt slechts een kwestie van tijd vooraleer de Schotse schoonheid ergens tussen Leuven en Hasselt een bomvolle Marquee (al dan niet in piramidevorm) een voetje licht.

Van Mark Lanegan is, zoals aangekondigd, geen spoor te bekennen. Zijn rol wordt ingevuld door Eugene Kelly, voormalig boegbeeld van The Vaselines. Campbell en Kelly laveren tussen country, folk en broeierige rock. Dat hun stemmen perfect complementair zijn, ondervinden we aan den lijve bij knappe passages van 'The False Husband', 'Honey Child What Can I Do', het als wiegeliedje gemaskeerde walsje 'Dusty Wreath' en het desolate '(Do You Wanna) Come Walk with Me'. De begeleidingsband van de vroegere celliste van Belle & Sebastian klinkt opvallend coherent, terwijl de als diva opgedirkte Campbell zich afwisselend onderscheidt op percussie, tamboerijn en – uiteraard – haar favoriete strijkinstrument.

Eénmaal de stem van Isobel Campbell perfect in de geluidsbalans zit, is er geen weg meer terug. De mond valt wijd open bij zoveel vocale schoonheid, en dat amper een etmaal na de troonsbestijging van Emiliana Torrini. De plaatsjes worden duur aan de top. Verder halen ook enkele verrassende covers de setlist: 'Ramblin' Man' van Hank Williams kent u ongetwijfeld – al klinkt Campbells versie eerder routineus dan tijdloos, het onvermurwbare 'Love Hurts' (met Jim McCulloch op pedal steel) en als klap op de vuurpijl 'Son of a Gun'. Het nummer is oorspronkelijk van The Vaselines, maar het zou ons niet verwonderen mocht u het nummer vooral kennen in de versie van Nirvana.

Alvorens uit te kijken naar haar later dit jaar te verschijnen folkplaat, Milk White Sheets, bewijst Isobel Campbell in de ABBox klein van gestalte, maar groots van daden te zijn. Hou deze dame nauwkeurig in de gaten!

http://www.kindamuzik.net/live/domino/isobel-campbell-mi-and-l-au-ignatz-domino-2006/12554/
Meer Domino op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/domino