• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

DM Stith

Staande ovatie op bijzondere locatie.
11 mei 2009, De Duif, Amsterdam

Tekst: Hans Vrijmoed

Publicatiedatum: 13 mei 2009

Het zijn mooie tijden voor David Stith. Van verlegen gastmuzikant en illustrator voor Sufjan Stevens en Shara Worden (My Brightest Diamond) staat hij met album Heavy Ghost ineens zelf in het middelpunt van de belangstelling. Zonder de overtuigingskracht van die labelgenoten was de kans erg klein dat Stith überhaupt een album zou uitbrengen, laat staan optreden. Na een overkill aan muziek in zijn jeugd en lange avonden in de kerk bij uitvoeringen van zijn familieleden, stortte hij zich lange tijd op beeldende kunst. Totdat Shara Worden hem overtuigde om zelf een album op te nemen.

Wie zijn openhartige en bijzondere berichten op Stith's weblog leest, beseft pas hoe snel dat hele proces eigenlijk is gegaan. Dat debuut is nog geen twee maanden geleden verschenen, op dat moment had Stith pas drie keer opgetreden. Het concert in De Duif is pas de elfde keer ooit dat hij voor publiek speelt. Dat gebrek aan routine en tour-ervaring is hartverwarmend: als een groep eerstejaars op schoolreisje, zo onbevangen en enthousiast staan DM Stith en de begeleidingsband (bas, percussie, viool en cello) in het kleine kerkje aan de Prinsengracht.

Veel materiaal van Heavy Ghost is eveneens ontstaan in een kerk, en dat maakt De Duif een ideale locatie. Het achterlicht geeft de muzikanten een aureool, en de silhouetten op de muren maken een prachtig samenspel met het glas-in-lood en het beeldhouwwerk. De bezoekers (met glazen bier of wijn in de hand) luisteren op hun stoeltjes ademloos naar het vijftal voor het altaar. Op plaat neigt het sterk naar Patrick Watson en Antony & The Johnsons, maar live klinkt een veel persoonlijker geluid, met een prominente rol voor het bijna menselijk neuriën van de cello en de prachtig galmende trom. Maar het is vooral Stith's eigen stem die zich als een extra instrument in de klanken van gitaar en strijkers vervlecht.

Door de grappen van Stith (en het constante gerinkel van de glazen) wordt het gelukkig nooit te zwaar. Zo vertelt hij over zijn eerste rock-'n-rollmoment, twee dagen eerder in Rome. Bij het afdoen van z'n gitaar haalde hij z'n wenkbrauw open, en zat zijn gezicht onder het bloed. Nu prijkt er een vrolijk gekleurde Carebear-pleister op z'n voorhoofd. Ook de twee rode stofzuigerslangen van de celliste en violiste zien er op het eerste gezicht grappig uit, maar het voegt toch echt wat toe aan 'Braid of Voices', met Stith zelf op piano. Jammer dat hij na de eerste toegift door alle liedjes heen is. Wat rest is een welverdiende staande ovatie.

http://www.kindamuzik.net/live/dm-stith/dm-stith/18604/
Meer DM Stith op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/dm-stith