• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

SXSW 2006 (dag 2)

Grote sterren op enerverende tweede dag.
16 maart 2006, Austin, Texas (USA)

Tekst: Ronald Besemer, Maurice Dielemans en Han Orsel

Beeld: Kenn Verstraeten

Publicatiedatum: 27 maart 2006

Aan het ochtendinterview met Neil Young [foto rechts] gaat een opvoering van een kinderkoor vooraf. De Palm School Choir voert de spanning flink op voordat festivaloprichter Louis Black de loftrompet speelt over de Canadese songwriterlegende en natuurlijk over twintig jaar SXSW. Intussen nemen Neil Young en filmregisseur Jonathan Demme plaats in riante stoelen die nogal verschillen van de plastic kuipstoeltjes waar wij het mee moeten doen. Demme, bekend van kaskrakers als Silence of the Lambs en Philadelphia, is hier vanwege de première van de concertfilm Heart of Gold. De zaal is bomvol. Zelfs in de gang kijkt men naar het praatje met Young, die naar eigen zeggen geen speciaal persoon is en zijn inspiratie als een wild dier in een donker hol ziet. "Je moet het beest op een langzame manier zien te vangen", zegt de praatgrage en soms grappige zanger. Bovendien wil hij zich blijven vernieuwen, zoals hij deed met de conceptplaat Greendale en niet vastroesten in het verleden. Dat zijn laatste cd Prairie Wind weer een nostalgische countryplaat is, blijft echter onbespreekbaar. De interviewer is een giechelende dame op leeftijd, maar ze blijkt uiteindelijk toch de juiste persoon om antwoorden van Young los te krijgen.

Het label New West organiseert een party in Club de Ville aan onze favoriete straat van Austin, de Red River. Het is er ranziger dan in de centrale 6th Street, maar wel zo prettig. Joe Ely geeft een indrukwekkend optreden dat hij opdraagt aan de recent overleden gitarist Jesse Taylor. Ely vertelt smakelijke anekdotes en speelt louter songs die hij eerder met Taylor uitvoerde. Ook laat Ely zich kritisch uit over de Amerikaanse bemoeienis met Irak. Gejuich van de toehoorders is zijn deel.
Stephen Bruton kan ons minder boeien. Dan komt Kris Kristofferson [foto links] voorrijden om meteen het podium op te stappen. De man is een grootheid natuurlijk en heeft op hoge leeftijd onderdak gevonden bij New West. Alles wat Kristofferson zingt en speelt, vindt het publiek geweldig. Hoe vals hij ook gitaar speelt en hoe beroerd hij ook zingt, het maakt zijn vele fans niets uit. Een indrukwekkende vertoning, die we dubbelslachtig aanschouwen.
Nic Armstrong noemt zichzelf en zijn band tegenwoordig de IV Thieves en speelt een prima set Britse liedjes met kop en staart en geweldige samenzang. The Drams ten slotte doen nog een keer hun ding, waarover wij gisteren al berichtten.

Vanaf een strategische plek in de Headhunters kun je twee concerten tegelijk beluisteren. In de zaal speelt een aantal stonerrockbands en op de patio is een feestje aan de gang van het Mint en het Six Shooter label. Wij zijn vooral op het laatste afgekomen. Het gaat er rommelig aan toe. Muzikanten lopen af en aan en de patio lijkt vooral gevuld met bekenden van de muzikanten. Uiteindelijk begint het dan echt. De patio is een beetje krap en de bezoekers staan bijna op het podium. Carolyn Mark mag de aftrap doen. Ze was ons al opgevallen in haar prachtige jaren vijftig cocktailjurk. Mark laat heerlijke countryliedjes horen waar haar cd’s ook mee volstaan. Laat het maar aan Mark over om wat sfeer in een zaal te brengen. Die avond zien wij Mark ook optreden in één van de zaaltjes aan 6th Street. Voor je het in de gaten hebt, staat iedereen in het publiek met een brede glimlach op het gezicht. Vanwege heerlijke liedjes als ‘2 Days Smug and Sober’ en ‘Hangover’ en ook vanwege haar praatjes tussen de nummers. Mark is behalve een fantastische zangeres ook een eersteklas entertainer. Wanneer mogen we haar in Nederland of België bewonderen?
Intussen schuift de ene na de andere act voorbij in Headhunters. Po’Girl overtuigt, maar de Meat Purveyors zijn pas echt een feest om te zien. Ten slotte valt Rachelle van Zanten op. Ze oogt als een singer/songwriter, maar op het podium haalt ze de gemeenste klanken uit haar slidegitaar. Erg indrukwekkend.

In Spiro’s gaat Daniel Balthasar vooraf aan het Utrechtse Gem [foto rechts]. Een keurig optreden van de Luxemburgse Balthasar en zijn band, waar Gem gemakkelijk overheen knalt. De Utrechtse sensatie trekt behoorlijk wat mensen, allemaal jonge Texanen die wel in zijn voor de puntige en perfect gespeelde songs van Gems tweede plaat Escapades. De band heeft zich goed geprepareerd en gaat er echt voor. Dat werkt, ook al kennen de mensen de muziek niet of nauwelijks. Fantastisch gedaan.

In een festival vol gierende gitaren is David Bavas een vreemde vogel. Samen met zijn band Down Comforter treedt hij op in een zaaltje aan 6th Street. Voor een handjevol mensen verzorgt hij een prima optreden vol sombere pop. Bavas heeft uitstekende muzikanten meegenomen, waarbij vooral de gitarist en de celliste opvallen. De stem van Bavas geeft de songs een extra melancholische lading. We zijn hier niet op het terrein van bijvoorbeeld de Red House Painters, maar vrolijk is het niet. De muziek van Bavas is nu nog wat netjes. Hij heeft echter de stem, de liedjes en de muzikanten om absoluut nog te groeien.

De Austin Music Hall lijkt op de Heineken Music Hall. Hoewel het concert van Morrissey niet is uitverkocht – een kaartje kost vijftig dollar – is het binnen behoorlijk druk en donker. Vermoeide festivalgangers zitten op de grond of zoeken een plekje om ergens tegenaan te hangen. Aan de oeverloos saaie klanken van de Engelse zanger Richard Hawley (Pulp, Longpigs) en zijn band lijkt geen einde te komen. Er wordt nauwelijks gereageerd op de voortkabbelende liedjes tijdens deze showcase van BBC Radio 2, die begint met The Zutons uit Liverpool en afsluit met Goldfrapp uit Londen.
Het duurt even voordat opperdandy Morrissey van de partij is. De overdreven aankondiging jaagt hem waarschijnlijk de stuipen op het lijf. Als hij eenmaal 'Still Ill' van The Smiths inzet, wordt iedereen wakker. De menigte is door het dolle heen. Dat Morrissey bijna geen stem heeft, slechts drie keer van shirt wisselt en wat onhandig zijn microfoonsnoer in de lucht gooit, verstoort nauwelijks de feestvreugde onder de Amerikanen die hem vermoedelijk nooit eerder live zagen. Wij beginnen ons na vanavond toch een beetje zorgen te maken over de komende Europese tournee van de Britse volksheld.

Het feestje van Bloodshot Records vindt plaats in Bourbon Rocks, een soort luxe skihut, waar lachende meisjes zoete drankjes in buisjes serveren. “Moet ik echt de hele tijd op die tv-schermen naar worstelen kijken als ik hier sta te zingen?’. vraagt Masha Marjieh van de Deadstring Brothers [foto links] zich hardop af in deze vreselijke club. Gelukkig brengt zij het er goed van af en stomen de Deadstring Brothers lekker door met hun Stonesachtige nieuwe repertoire.
Alleskunner Scott H. Biram gaat tekeer als een wildeman. Als hij 'Black Betty' van Leadbelly speelt, zet hij heel 6th Street op z'n kop. Buiten staan cheerleaders en punkers vrolijk mee te zingen. Als slotacts Bobby Bare Jr. en de Bottle Rockets spelen, worden de eerste mensen naar buiten gedragen.

In elk artikel over Mates of State lees je dat bandleden Kori Gardner en Jason Hammel getrouwd zijn. Dat feit hoeven wij dus niet meer te vermelden. Kori en Jason hebben onlangs met Bring It Back misschien wel hun beste album tot nu toe uitgebracht en er wordt dus veel verwacht van hun optreden. Die verwachtingen worden volledig ingelost. Hammel drumt, Gardner speelt toetsen en beiden zingen. Het resultaat is aanstekelijke, stevige pop met heerlijke refreinen. Muziek waar we niet bij kunnen blijven zitten. Er is flink wat publiek afgekomen op het optreden van de Mates of State en dat reageert enthousiast. Terecht, want dit is een fantastische liveband.

In de clubs in de zijstraatjes van de zesde en drukste straat van Austin hangt een ontspannen sfeer. Steve Dawson, de jonge singer/songwriter en ex-zanger van de alternatieve countryrockgroep Dolly Varden, steelt de show in Habana Calle 6 Patio met eerlijke en gedreven liedjes. Dawson sluit af met een geweldige cover van de inmiddels overleden Buck Owens. Een van de interessantste ontdekkingen in Habana is het stevig countryrockende Hudson Bell uit San Francisco. De gepassioneerde zanger is een klein mannetje in een groot basketballshirt die het uitschreeuwt als klein kind dat net van zijn bal is beroofd.

De twee gasten van The Two Gallants [foto rechts] zijn al meer dan 24 uur in touw. Of het een gebrek aan nachtrust is of het gebruik van pillen durven we niet te zeggen, maar de set die Two Gallants in The Parish spelen, is van een huiveringwekkende ernst. Drummer Tyson Vogel timmert op zijn drumstel alsof deze zojuist zijn vriendin heeft ingepikt en zanger/gitarist Adam Stephens lijkt door de hellehonden achterna gezeten te worden.

Terug in de duistere rocklounge Spiro's moet het Rotterdamse San Andreas voor drie Hollandse bezoekers en het barpersoneel spelen. "Wat zingen die jongens?", vraagt de barvrouw die blij is dat ze een Lone Star kan slijten. Om er toch iets van te maken, stapt de band van het podium en vormt zo zelf haar eigen publiek.
In de buitenzaal van Spiro's is er voor dEUS [foto links] gelukkig voldoende volk. De Belgen spelen rond twee uur 's nachts een set waar Europeanen van dromen. Er worden vrijwel alleen oude nummer gespeeld, totdat de lokale state patrol poolshoogte komt nemen en een einde maakt aan het flink uitgelopen concert met vele technische problemen.

Na een pislink optreden van de ‘Texaanse Lou Reed’ James McMurtry, stapt even na half twee Hank Williams III het podium op. The son of the son wil maar niet naar Europa komen, dus zijn we blij hem een keer in het echt te zien. Wat een nacht zou dit worden! Nergens mag meer gerookt worden in Austin, maar de aanhang van de hellraiser blowt zich helemaal suf tijdens de show van de hillbillypunk. Hank Williams III sneert zich door de ene na de andere uptempo honkytonker, terwijl een hanenkam op contrabas het publiek opjut. In de geest van zijn grootvader rekent Hank Williams III af met Nashville en alle mietjes die de hedendaagse countrymuziek verzieken. Als één van ons achterna wordt gezeten door een vent die denkt dat onze verslaggever Jello Biafra is, rennen we vlak voor het einde van het optreden de zaal uit en de nacht in.

http://www.kindamuzik.net/live/diverse-artiesten/sxsw-2006-dag-2/12360/
Meer Diverse Artiesten op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/diverse-artiesten