• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Space is the Place

Ook het industriële erfgoed van Nederland is geschikt voor warmbloedige soul, funk en broken beats.
12 maart 2005, De Gashouder, Amsterdam (NL)

Tekst: René Passet

Beeld: Victoria Jacob

Publicatiedatum: 17 maart 2005

Is het industriële erfgoed van Nederland ook geschikt voor warmbloedige soul, funk en broken beats? Slaat die warme muziek niet volledig dood op de koude betonnen vloer? Nee, zo bleek tijdens Space is the Place.

Het regent zachtjes op het immense terrein van de Amsterdamse Westergasfabriek. Donkere monumenten, verlaten straten en staal. Veel staal. De Gashouder is ervan gemaakt. Het imposante, ronde gebouw is sinds een paar jaar synoniem met techno. Dankzij partyorganisatie Awakenings, die de onlangs gerestaureerde constructie al jaren test op bpm-bestendigheid. Hun immense technofeesten verkopen steevast uit en trekken duizenden technofreaks. Vanavond geen grimmig kijkende jongens, maar veel modieus geklede mensen. Veel vrouwen ook, want zwarte muziek werkt bij hen nu eenmaal beter op de heupen dan een beukende vierkwartsmaat. Uitzonderingen daargelaten natuurlijk.

Grote publiekstrekker vanavond is Roy Ayers. Althans, dat is de bedoeling. De invloedrijke funk-discomuzikant mag dan na James Brown de meest gesamplede artiest ter wereld zijn, anno 2005 is zijn naam vooral bekend bij fijnproevers, zo blijkt als hij rond elf uur ’s avonds het podium betreedt. De immense zaal biedt ruimte aan circa tweeduizend bezoekers, maar die zijn er nog lang niet. Supernatural steekt dan ook zijn nek uit met dit exclusieve optreden.

Er is er een heel feest omheen gebouwd, met deejays, kleine winkeltjes en knusse eettentjes. Een soort minifestival voor de soulfulminded. Om het kille, ronde gebouw wat meer intimiteit te geven is met zwarte doeken een vierkante dansvloer gecreëerd. Een verstandige zet, die bovendien de akoestiek ten goede komt.

Maar goed, Ayers dus. De echte fans zagen de Amerikaanse veteraan vorig jaar zomer natuurlijk al, op het North Sea Jazz Festival. Toen scheen de zon buiten. Dit keer moeten we die er zelf bij denken als Ayers – vanavond in clownesk streepjespak met Miami-petje op – ‘Everybody Loves the Sunshine’ inzet.

Maar de warmte komt ook nu. Aanvankelijk nog aarzelend, ondanks klassiekers als ‘Running Away’ en ‘Evolution’. Later met volle overtuiging, dankzij de geweldige band die Ayers achter zich heeft staan. Zo speelt de tonnetjeronde saxofonist simultaan synthesizer, en neemt zo in zijn eentje de hele blazerssectie voor zijn rekening. En ook de verrassend jonge drummer imponeert, tijdens een woeste ‘Animal’-drumsolo die quadrafonisch door de Gashouder knalt.

Toch komt het echte vuurwerk van Ayers zelf. Als die man tekeergaat op zijn vibrafoon, valt je mond vanzelf open. Handig jonglerend met vier stokjes tussen zijn flexibele vingers geeft hij ‘We Live in Brooklyn’ nog meer magie dan dat nummer op de plaat al heeft. Jammer is wel dat het geluid aanvankelijk te zacht is en dat de lichtjongen zondigt tegen regel nummer één bij zwarte muzikanten: gebruik geen paars en rood licht. Daar worden negers lelijk van.

‘Let’s Stay Together’ als laatste nummer, en dan met z’n allen een diepe buiging maken. Duidelijker kon de boodschap niet zijn: van Roy Ayers zijn we nog niet af. Ze hebben veel te veel lol met z’n allen.

Dat blijkt even later nogmaals, als de voltallige band met een stel mooie vrouwen naast DJ KC The Funkaholic staat te dansen. Op de dansvloer is namelijk geen plek meer, want inmiddels is het gebouw volgepakt met prachtige mensen. Jongens met hoedjes, negerinnen op high heels en blonde lookalikes van de zangeres van Moloko. Kortom: er valt veel te zien. En te bewegen, want de sets van KC en later van Svendex houden het vuur hoog in de Gashouder. Aanvankelijk met broken beats, soulvolle house en nu-jazz, later met steviger varianten zoals Felix da Housecat. Waarmee de weg geplaveid is voor het Franse Super Discount, dat omstreeks drie uur ’s nachts pittige electro en futuristische house uit zijn instrumenten trekt.

Supernatural blijft ook in deze extra-large-uitvoering glorieus overeind. Al hoorde ik mensen mopperen dat hun portemonnee al halfleeg was voordat ze überhaupt hadden gedanst (€ 30 toegang, € 5 voor de pendelbus, € 10 voor een kluisje inclusief borg en vervolgens minimaal € 10 aan consumptiebonnen). Maar toch, ze bewijzen dat er een grote markt is voor soulvolle, creatieve en sfeervolle party’s. En dat mensen bereid zijn daar flink voor in de buidel te tasten. We kijken dan ook uit naar de volgende editie van het Supernatural-festival nabij Utrecht, eind juli. Dan schijnt de zon vast en zeker weer.

» Bezoek de Supernatural-website

http://www.kindamuzik.net/live/diverse-artiesten/space-is-the-place/8897/
Meer Diverse Artiesten op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/diverse-artiesten