• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Rockin’ Park, met o.a. R.E.M., Queens of the Stone Age en Interpol.

Veilig vermaak op Rockin’ Park.
26 juni 2005, Goffertpark, Nijmegen (NL)

Tekst: Bart Breman

Beeld: Victoria Jacob

Publicatiedatum: 01 juli 2005

Voor diegenen die niet naar Pinkpop wilden vanwege het teleurstellende programma en het slechte weer bood het eendaagse festival Rockin’ Park in Nijmegen uitkomst. Publiekstrekkers als R.E.M., Keane [foto boven] en Lenny Kravitz (omdat dit het enige festival is waar hij nog niet heeft opgetreden) wisten zo’n 36.000 bezoekers te mobiliseren, die konden genieten van een weinig spannend, maar best vermakelijk festival.

Aan Racoon de eer om af te mogen trappen. Hun zomerse gitaarpop is, gezien het weer, in elk geval toepasselijk en de Zeeuwen doen het niet onaardig. De nummers van hun nieuwe cd Another Day klinken behoorlijk goed en laten zien de band progressie heeft gemaakt. Dit verhult echter maar voor een deel dat de band vaak behoorlijk saai klinkt. Af en toe brengt de band mooie puntige en melodieuze nummers, maar te vaak klinkt hun muziek wat uitgekauwd.
De tweede Nederlandse act Krezip valt behoorlijk door de mand. De Britney Spears-cover ‘Toxic’ is ongetwijfeld grappig bedoeld, maar illustreert in feite precies het manco van de Tilburgse band. Het nummer past precies binnen het repetoire van het vijftal en dat geeft te denken. Krezip maakt gladde, oppervlakkige pop zonder enige toegevoegde waarde. Het jeugdig enthousiasme lijkt te zijn verdwenen en wat rest is een onuitdagend residu, gemaakt door mensen die heel weinig te vertellen hebben.

Het Britse Feeder pakt de zaken muzikaal in elk geval beter aan dan Krezip. Het drietal doet het op routine, maar de band beschikt gelukkig over een aantal goede songs die degelijk worden uitgevoerd. Feeder werd ooit als grote belofte binnengehaald en heeft dat jammer genoeg nooit echt waar kunnen maken. De muziek is ook niet heel bijzonder, maar Feeder vermaakt wel en is nog altijd een goede band om op je festival te hebben.

Queens Of The Stone Age [foto links] is de eerste grote naam die mag aantreden en ze zijn meteen ook verantwoordelijk voor één van de hoogtepunten van het festival. De band rond Josh Homme zet een zeer goed optreden neer. De gortdroge en superstrak uitgevoerde stonerrock klinkt loeihard en wordt gedragen door goed gitaarspel en, vooral, de mokerslagen van drumbeest Joey Castillo. De band speelt, naast nummers van hun eerdere platen, ook flink wat werk van het meest recente Lullabies to Paralyze. De opvallend vreemde muziek van dit album gaat er prima in bij het publiek, dat toch het meest enthousiast reageert als het favoriete ‘No One Knows’ tot besluit wordt gespeeld.

Hooggespannen verwachtingen, voorafgaand aan het optreden van The Tears. Tussen Brett Anderson en Bernard Butler is alles koek en ei en wie weet lukt het ze om de glorietijd van Suede te doen herleven. Helaas blijkt daar heel weinig van terecht te komen. Anderson lijkt zich meer bezig te houden met poseren voor het publiek, dan dat hij de moeite neemt om gewoon te zingen. De zanger wil dramatisch overkomen, maar wekt vooral veel irritatie op. Hoewel de band niet zo slecht speelt - vooral het goede gitaarspel van Bernard Butler valt in positieve zin op - is het nieuwe songmateriaal op zijn best middelmatig te noemen. Dat is jammer, maar sluit wel weer naadloos aan op wat Suede deed in zijn laatste jaren.

Ook de het New Yorkse Interpol [foto rechts] valt enig maniërisme te te verwijten, maar bij deze band gaat het gelukkig niet ten koste van de muziek. Integendeel; Interpol beschikt over uitstekende nummers en de muziek wordt enthousiast gebracht. De band zet een gloedvol optreden neer met opvallend sterk spel. De uit een kledingreclame weggelopen bandleden lijken onder de indruk van het enthousiaste publiek en laten zich, naar mate het einde van het optreden nadert, steeds meer gaan in hun spel en podiumgedrag. Waar de singles ‘Evil’ en ‘Slow Hands’ met gejuich worden onthaald, zijn het de nummers van debuut-cd Turn On the Bright Lights die eigenlijk het beste overkomen. Het enige verwijt dat je Interpol zou kunnen maken is hun wat afstandelijke houding. Maar dat schijnt cool te zijn. Net als hun kleding en zonnebrillen. Het zij ze vergeven.

Terwijl Trent Reznor met zijn Nine Inch Nails zijn zelfbeklag van zich afschreeuwt in de Tent Stage, is het R.E.M. [foto onder] dat mag afsluiten op het hoofdpodium. De band rond frontman Michael Stipe speelt een gewonnen wedstrijd en weet dat ook. R.E.M. heeft een groot vat met succesnummers waar men naar hartelust uit kan putten. De drie oerleden, aangevuld met een drummer en gitarist/toetsenist Ken Stringfellow (The Posies) spelen te lang samen en zijn te ervaren om nog echt de fout in te gaan. De band teert op oude roem, maar speelt wel goed. En Michael Stipe is en blijft een blikvanger en publieksmenner pur sang. Waar nieuwer werk kwalitatief nog wel eens te kort schiet, zijn oudere nummers gelukkig altijd goed voor uitzinnige publieksreacties. De conclusie mag luiden dat het, hoe dan ook, nog steeds leuk is om naar R.E.M. te luisteren.

Met enkele uitschieters, een paar miskleunen en veel publiekstrekkers is Rockin’ Park erin geslaagd om te doen wat Pinkpop al jaren niet meer lukt: een goed bezocht festival neerzetten met een veilige ‘muziek-voor-het-hele-gezin’ programmering. Naar nieuwe, hippe bandjes blijft het helaas wat zoeken. Wel is er gezorgd voor een leuk festival, wat prima voldoet aan de verwachtingen: bekende namen, zon, veel bier, goed verzorgd eten (uiteraard wel voor de bekende woekerprijzen) en de gebruikelijke logistieke chaos. Voor mensen die zijn uitgekeken op Pinkpop en die Lowlands toch nèt iets te moeilijk vinden lijkt dit een heel goede uitkomst.

http://www.kindamuzik.net/live/diverse-artiesten/rockin-park-met-o-a-r-e-m-queens-of-the-stone-age-en-interpol/9958/
Meer Diverse Artiesten op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/diverse-artiesten