http://www.kindamuzik.net
ernaast
Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Millencolin/Lawrence Arms/Street Dogs/Cooper
Millencolin moet in de leer bij Street Dogs.
13 april 2005, Paradiso, Amsterdam (NL)
Tekst: Eric Looge
Beeld: Tim van Veen
Publicatiedatum: 18 april 2005
“I’m having a blast,” weet zanger/bassist Nikola van Millencolin na een half uurtje optreden te melden. Het is dat hij het zegt, want aan zijn podiumuitstraling valt het niet te zien. Volledig emotieloos doet hij zijn ding. Een beetje zingen, een beetje bassen: niets aan de hand. En dat terwijl er toch een bijzonder enthousiaste meute voor hem staat. De kids weten van geen ophouden: meezingen, pogoën, bier gooien, crowdsurfen, het is een flinke bende. Nikola kijkt alsof hij al een half uur naar het testbeeld tuurt. Wat dat betreft is alleen drummer Fredrik nog een slag erger. Hij gaapt nog net niet, maar zit volkomen zouteloos op zijn krukje zijn partijen weg te trommelen.
Nee, dan de gitaristen: die snappen dat je een beetje energiek uit de hoek moet komen. En vooral niet vergeten dat het enthousiaste publiek niet komt voor de nummers van de nieuwe plaat Kingwood. Die willen vooral de snelle skatepunk van Life on a Plate en Same Old Tunes horen. Dus komen onder andere jaren negentig-klassiekers als ‘Bullion’ en ‘Softworld’ voorbij, waarbij de vroegere ska-uitstapjes trouwens volledig worden genegeerd. Slim afgewisseld met wat nieuwer werk en een aantal tracks van Kingwood zorgt dit voor een prima setlist. Ze weten precies wat het publiek wil, die snelle Zweden. Nu alleen nog de broodnodige bezieling bij zanger en drummer.
Wat dat betreft begon het die avond goed. Paradiso is koud tien minuten geopend, of Cooper mag de nog lege zaal laten horen dat hun nieuwe album Makes Tomorrow Alright van internationale klasse is. Publiek of niet: Cooper gaat er tegenaan en laat horen dat punkrock niet alleen recht-toe-recht-aan ragwerk hoeft te zijn. Ook inventieve ritmewisselingen en Beach Boys-waardige koortjes passen prima.
Aan koortjes en ritmewisselingen heeft Street Dogs dan weer geen boodschap. Die willen alleen maar knallen met hun streetpunk. Vanaf opener ‘Savin Hill’ vliegen de bandleden over het podium, zanger Mike McColgan voorop. Hij hangt in de barriers, ligt in het publiek en schreeuwt de longen uit zijn lijf. Het publiek volgt. Street Dogs begrijpt dat je punk vol overgave moet brengen. Dat nummers als ‘Back to the World’ dan wat vals klinken maakt niks uit: Street Dogs vreet het publiek op.
Dat probeert Lawrence Arms ook, maar die band verslikt zich dan weer in hun enthousiasme. Er wordt erg slordig gespeeld: de bassist ragt regelmatig naast zijn snaren en het drietal overschreeuwt zichzelf volledig, waardoor de skatepunk nauwelijks meer te herkennen is.
Dat is jammer, maar Lawrence Arms probeert in ieder geval een gedreven show neer te zetten. En dat kan van Millencolin niet gezegd worden. Hun matige livereputatie wordt ook nu weer bevestigd. En dat terwijl de Zweden, een hele Europese toer lang, iedere avond bij de Street Dogs kunnen afkijken hoe het wél moet.
http://www.kindamuzik.net/live/diverse-artiesten/millencolin-lawrence-arms-street-dogs-cooper/9214/
Meer Diverse Artiesten op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/diverse-artiesten
Deel dit artikel: