Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Een verslag moest er komen. Om meer specifiek te zijn: een sfeerverslag. En of ik dat wilde doen, want ik kan dat zo leuk. Aldus het verzoek van de hoofdredacteur, die bezig was met de laatste details voor de eerste KindaMuzik Offline. En ik stemde toe. Dat had ik nooit moeten doen, maar nu zit ik er aan vast.
Het begint allemaal in de Kentucky Fried Chicken. Die heb je namelijk niet in Vlaanderen en daarom moest de Belgische Beats-delegatie er heen. So much voor de mythe van de Vlaming als Bourgondische gourmand.
De sfeer in de KFC was die van te kleine plastic tafeltjes onder tl-verlichting met daarop uitgestald, als een vroeg kerststalletje gekruid met de zeven geheime specerijen, de wonderen der bio-industrie. Er ontspon zich een discussie over het verband tussen de muzikant Earl Zinger en de Zinger burger van KFC. Die moesten wel iets met elkaar te maken hebben; waarom had Zinger de muzikant anders zijn eerste plaat Put Your Phasers on Stun, Throw Your Health Food Skyward genoemd?
Met dichtslibbende aderen van de cholesterol en afnemende libido’s van de hormonen trokken wij vervolgens naar Rotown. Daar verkopen ze alcohol en buiten was het koud en donker, een teken dat het wel eens december zou kunnen zijn. Onheilspellende voortekenen. Ik en december zijn al grotendeels incompatibel en onder invloed van alcohol kan er dan een allesverslindend intern zwart gat ontstaan dat niet goed samengaat met sfeerverslagen. Op zulke momenten is de aandrang te gaan drinken juist het grootst (“Ik voel me kut, misschien wordt het beter als ik wat drink.”)
De sfeer was dus waardeloos, ondanks de hoge opkomst, die binnen de kortste keren door het overactieve KM-promotieteam bebuttond was, de leuke stekkerlampen, het fleurige Offline-logo dat alle beplakbare oppervlakken in Rotown sierde en de muzikale inzet van bands als Cellophane en Voicst, die grotendeels aan me voorbij is gegaan terwijl ik achter in de zaal vrolijkheid simuleerde.
Wat ik wel weet is dat Voicst de merchandise niet professioneel aanpakt. Een enge man was heftig geïnteresseerd in de Voicst-onderbroek en heeft diverse malen bij de arme DR, die zichzelf tot laptop-bewaking had uitgeroepen, geïnformeerd hoeveel hij kostte. Dat bewaken ging Dave overigens goed af; een glanzende carrière bij de lokale Antwerpse GB of Delhaize ligt zeker binnen de mogelijkheden.
The Go Find is eigenlijk de enige band waarvan ik iets heb meegekregen, maar ook niet veel meer dan dat het nogal hard was op een shoegazer-achtige manier, waar ik jengelige indie had verwacht. De drummer ging er helemaal voor en drumde grote stukken door zijn hele romp te bewegen in plaats van zijn armen.
Verder weet ik nog goed dat ik een discussie met EK heb gehad over de voor- en nadelen van diverse internetbankiersystemen. Waarvoor ik hem hierbij alsnog mijn excuses wil aanbieden.
Heel anders was het gesprek dat ik met WI had over zijn favoriete band Hidden Cameras. Euforisch door de volle zaal en drank (dat schijnt ook te kunnen) kwam hij tot de volgende conclusie: “Fantastische band, man, met nummers over dildo’s. Alle bands zouden liedjes over dildo’s moeten maken. Wie houdt er nou niet van dildo’s?” Waarop WI armgebaren ging maken die ik niet anders kan omschrijven dan als ‘luchtdildozwaaien’.
Voor de externe PR van zijn geliefde online muziekblad valt te hopen dat hij de mensen die van de wc’s afkwamen met conventionelere argumenten heeft proberen te overtuigen van de noodzaak zich in te schrijven op de mailinglijst. Voicst-bassist Sven Woodside was er in ieder geval van onder de indruk, want die heeft zich meerdere keren met dikke merkstift aangemeld. En dat terwijl hij al lang lid was.
Svens enthousiasme voor de KM-zaak bleek ook uit zijn hulp bij de groepsfoto die werd genomen in de keuken van Rotown in de vorm van gekkebekkentrekken. Waarom juist in de keuken werd nooit helemaal duidelijk. Het eten bij Rotown is niet eens goed. Laatst hadden ze zalm in gember-tomatensaus op het menu staan. Een waarschijnlijk toch al niet al te sterk in zijn schoenen staand kweekzalm in gember-tomatensaus stoppen is het culinaire equivalent van het bombarderen van een Afghaanse herdershut met twintig Tomahawks.
De foto’s van DM zijn waarschijnlijk beter dan het eten, gezien ook de mooie foto’s van The (International) Noise Conspiracy die hij ooit maakte voor dat interview dat ik nog steeds niet uitgewerkt heb. Wat dus ‘proberen DM te vermijden’ toevoegde aan ‘sfeerverslag’ als opdrachten voor de avond.
Op een gegeven moment bleek het afgelopen te zijn. En was iedereen weg, behalve NT, de man van de opdracht, LB, die haar stem kwijt was en ik, wankelend, maar toch nog steeds de sfeer opnemend. Op dat moment was de notering: ‘doodeng’, omdat een stomdronken NT hoog boven op een gammele ladder aan een elektriciteitssnoer stond te sjorren. Maar uiteindelijk is zonder ongelukken alles netjes opgeruimd.
NT en LB moesten richting station. Ik liep mee en dat kwam ze mooi uit, want dan kon ik de laptop wel dragen, want die was veel te zwaar. Er was nog tijd voor een pitstop bij de vierentwintiguursdöner. NT en LB scheurden naar binnen, mij in de kou achterlatend met een laptop en fiets die op slot moest. De manier waarop ik enigszins beteuterd kwam binnensjokken, met een laptop in mijn ene en een plastic tasje in mijn andere hand bezorgde LB een lachstuip.
Voordat NT en LB het station in gingen zei LB nog met haar laatste Haagse volume: “Zo dah was ech een leuk feessie. Von jij ook nie, Martijn?” “Ja, hoor” zei ik, net overtuigend genoeg om een volslagen dronkenpersoon te kunnen overtuigen. Ondertussen vroeg ik me af hoe ik dat in hemelsnaam ging doen met dat sfeerverslag.
http://www.kindamuzik.net/live/diverse-artiesten/kindamuzik-offline/8194/
Meer Diverse Artiesten op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/diverse-artiesten
Deel dit artikel: