• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Harry Smith Festival

Een avond ter ere van een cineast, magiër, schilder, verzamelaar en visionair: Harry Smith
26 februari 2005, Paradiso, Amsterdam (NL)

Tekst: Maurice Dielemans en John Min

Publicatiedatum: 02 maart 2005

Cineast, magiër, schilder, verzamelaar en visionair: Harry Smith had meerdere beroepen. Wist u dat Harry Smith de grootste verzameling papieren vliegtuigen naliet? Voor de muziekwereld staat hij toch vooral bekend als de man die uit zijn enorme archief van 78-toerenplaatjes een bijzondere selectie songs op een zestal elpees maakte. Dat was niet zozeer zijn eigen idee, maar een verzoek van Moses Asch van Folkways Recordings.

Het eerste deel waren de ballads, deel twee omvatte social music en deel drie stond simpelweg voor songs. The Anthology of American Folk Music, zoals hij zijn levenswerk noemde, geldt tot de dag van vandaag als een bijbel voor Amerikaanse folkmuziek en is een reisgids voor the old, weird America, zoals muziekjournalist Greil Marcus het vooroorlogse Amerika formuleerde.

Dat oude, gekke Amerika is ook de inspiratiebron voor het wereldvreemde echtpaar Brett en Rennie Sparks uit Alberquerque in New Mexico, oftewel The Handsome Family (foto hierboven). Niet alleen lieten ze voor de gelegenheid hun eigen moordrepertoire achterwege en deden ze een unieke set met louter songs uit het rijke archief van Harry Smith, maar ze hadden ook een derde man als gitarist meegenomen. Voor de verandering klonk het zittende trio een stuk serieuzer. De grote zaal van Paradiso, die slechts voor nog geen driekwart gevuld bleek, is nu niet meteen de meest ideale setting voor de vreemde moordballades van The Handsome Family, maar desondanks luisterde het publiek aandachtig. De stokoude songs werden met een blikje bier en uiterste precisie uitgevoerd. De heksenstem van Rennie en de zware mannenstem van Brett vonden elkaar zonder al te veel moeite. De absolute hoogtepunten waren toch wel de griezelige vertolking van The Stoneman Family's 'Spanish Merchant's Daughter' en 'Cuckoo' van Clarence Ashley.

John the Revelator van Blind Willie Johnson vormde een link naar het optreden van de Friese zanger en historicus Meindert Talma (foto hiernaast) en zijn opmerkelijke begeleidingsband The Negroes, die voor de gelegenheid enkele American classics naar het Nederlands vertaalde en - naast liedjes van blinde bluesmuzikanten - ook het werk van The Carter Family door de vertaalmachine gooide. Het werkte wonderwel. Vooral het vaak gecoverde 'Stackalee' en 'Single Girl, Married Girl' ('Vrijgezellen meisje, Getrouwd Meisje') van The Carters werden door Meindert Talma And The Negroes bijzonder gedreven uitgevoerd. Alleen jammer dat de bewerkingen van onze favoriete Fries maar eenmalig waren. (MD)

Sssttt, ze zijn begonnen in de kleine zaal. Het folkduo Born Heller uit Chicago speelt zacht. Te zacht; een schuivende stoel of een kuchje stoort al snel. Jason Ajemian en Josephine Foster ogen schuchter, om niet te zeggen wereldvreemd. Ze lijken gespannen voor hun eerste optreden in Nederland. Jason plukt en strijkt de staande bas en Josephine zingt en tokkelt nog wat onzeker op de gitaar. De zangeres, die lijkt op de jonge Emmylou Harris, schrijft de meeste songs. Dat zijn melodramatische, licht experimentele, spannend gearrangeerde folkliedjes met veel dissonanten op bas en in de zang. Josephines stem is ongrijpbaar: ijl, klassiek, onvast, vibrerend, wereldvreemd en absoluut hypnotiserend. ´No More Lamps in the Morning´ en ´The Left Garden´ zijn de meest toegankelijke nummers. (“In the left garden, this dead bird is all I found”).
Jason heeft een mooie, halfoverslaande stem, hij is beter te verstaan en speelt ook gitaar. Hij zet zijn tanden in traditionals als ´Nine Pound Hammer´ en ´I've Been All Around This World´. Daar gaat het stemgewijs even mis. Ze schieten in de lach, maar pakken snel de draad weer op en sluiten af met ingetogen uitvoeringen van een paar songs uit The Anthology: ‘The Banks of the Ohio’ en ´Sugar Baby´ van Dock Boggs. Geen vlekkeloos, maar wel een charmant en spannend optreden. (JM)

Nee, David Eugene Edwards (foto hiernaast) speelde helemaal niets van het rode deel van The Anthology of American Folk Music, het deel waarop veel religieuze muziek een plaats heeft gevonden. Geen verrassende uitvoering van´Must Be Born Again´ van dominee J. M. Gates, ook geen gloedvolle vertolking van ´Dry Bones´ van Bascom Lamar Lunsford of ´John the Revelator´ van Blind Willie Johnson, dat door Meindert Talma die avond wél met overgave werd gecoverd.
Het optreden voldoet ruimschoots. Zijn bezieling en prachtig gitaarwerk zijn bekend. De dreigende, apocalyptische stem en het stampvoeten doen vanavond de rest. Maar, hey, we hadden graag net iets meer gezien dan de zoveelste 16HP-Woven Hand-compilatie. Dan de zoveelste oké-uitvoering op banjo van ´Wayfaring Stranger´ en ´Straw Foot´.

Natuurlijk brengt Edwards ook in zijn eigen songs hulde aan de erfenis van The Anthology. Maar net als alle andere artiesten, had hij in ieder geval één nummer van Smiths magnus opus moeten spelen. Waarom? Omdat een avond ter ere van Harry Smith en zijn bloemlezing niet anders kan eindigen dan met een song van The Anthology. (JM)

http://www.kindamuzik.net/live/diverse-artiesten/harry-smith-festival/8749/
Meer Diverse Artiesten op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/diverse-artiesten