• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Durango / Sioen

We vroegen: een man, een dijk van een stem en een piano. We kregen: een band.
28 februari 2005, De Brakke Grond, Amsterdam (NL)

Tekst: Manuel Aalbers

Beeld: Iwona Wozniakowska

Publicatiedatum: 09 maart 2005

Regelmatig presenteert Vlaams Cultuurhuis De Brakke Grond onder de naam PopGrond Belgisch muzikaal talent aan haar noorderburen. Het zijn meestal niet de grote namen die op PopGrond zijn te vinden, maar eerder bands die in België min of meer algemeen bekende namen zijn, maar in Nederland nog niet zo bekend zijn. Vaste prik is dat de bezoeker twee bands te zien krijgt – niet als voor- en hoofdprogramma, maar als dubbelprogramma. Voordeel van deze constructie is dat je twee bands voor de prijs van één te zien krijgt; nadeel is dat de muzikale oriëntatie van de beide bands nogal eens uiteen wil lopen.

Als eerste band trad deze avond Durango (foto boven) aan. De band schijnt het liefst meer mensen op het podium te zien dan in de zaal. Het bleef echter onduidelijk of dit betekende dat Durango zijn publiek graag dichtbij heeft of dat ze graag voor lege zalen spelen. Wat het ook zijn mag, Durango heeft haar doel in De Brakke Grond niet bereikt: de zaal zat goed vol en het podium was slechts gevuld door de heren van Durango.
Durango maakt blues in de brede zin des woords. En vanaf het vierde nummer van die avond ging dat in bijna elk nummer vergezeld van de mondharmonica. Zeker een handvol nummers swingden goed, ook al bleef het dansen beperkt tot Durango’s zanger Fred Verhaegen. Tijdens het op een na laatste nummer gaat het dansen van Verhaegen over in liggen op de grond. Heel erg rock-’n-roll allemaal, maar niet erg passend bij de muziek. Qua muziekstijl past Durango het best in het Zuiden van de VS, of wellicht nog iets zuidelijker, in Mexico. En voor wie zich afvroeg waar die Spaanse uitdrukkingen van Verhaegen vandaan komen, Durango is ook een Mexicaanse regio, in de eerste plaats een gebied van noest werkende landbouwers. De rauwheid van het land klinkt ook door in de muziek van Durango. Roots, bluegrass en een onvervalste dosis rock vervolmaken de Durango sound. Het publiek onderging dit alles vrij makjes, zonder uitgelatenheid of gemor. Tevreden, maar niet hilarisch.

Sioen (foto hiernaast en onder) is de hype van Vlaanderen. Of moet ik zeggen: een hype van Vlaanderen? Hoe dan ook, er wordt veel verwacht van Frederik Sioen en zijn band Sioen. Een speciale bijlage van Het Nieuwsblad die geheel aan Sioen is geweid, moet de tweede cd Ease Your Mind tot grote hoogte gaan brengen. Grootste verschil tussen de eerste en de tweede cd van Sioen, en tussen de optredens in 2002/2003 en nu, is dat Sioen de artiestennaam was van Frederik Sioen, terwijl het nu de naam van een band is die naar zijn zanger/pianist is vernoemd. Dit blijkt geen klein verschil te zijn.
Twee en een half jaar geleden werd ik getroffen door Sioen toen ik hem bijna per toeval op het muziekcongres Access to Amsterdam zag spelen (overigens ook in De Brakke Grond). Ik was geraakt door de schitterende pianocomposities en de rauwe, oude stem van deze jonge zanger/muzikant. Sioen anno nu klinkt voller, maar niet per se beter. De nieuwe nummers zijn simpel gezegd minder breekbaar en we horen Sioen minder die rauwe, oude kant van zijn stem gebruiken. En dat is jammer.

De nieuwe Sioen is zeker niet slecht en de piano en de viool doen het goed naast de vertrouwde rockinstrumenten. Maar als er zoiets als mainstream AOR zou bestaan, dan is dat de richting waarin Sioen als band beweegt. Daar is op zich niets mis mee – en de nieuwe Sioen brengt nog steeds op een professionele wijze mooie muziek ten gehore – maar het is wel minder origineel dan de oude Sioen. Frederik Sioen blijft net als toen hij solo zat het grootste deel van het concert ongeduldig op de pianokruk zitten, maar zijn vocale uitbarstingen bleven nu beperkt tot de nummers waarbij hij de piano verliet en voor zijn piano stond te zingen (en bijna schreeuwen).
De nummers waarbij de piano of de viool de gelegenheid krijgen om de boventoon te voeren, zijn de sterkste nummers. Dit zijn soms ‘zware’ rocknummers, maar soms ook zachtere breekbare nummers of momenten. Tijdens sommige andere rockers voert de bas te veel te boventoon en overvleugelt de andere instrumenten. Het publiek is echter vrij enthousiast en is duidelijk in de eerste plaats voor Sioen gekomen en niet voor Durango. Een toegift van twee nummers blijft dan ook niet uit. In een daarvan zien we Frederik Sioen in zijn oude rol: een man, een dijk van een stem en een piano.

http://www.kindamuzik.net/live/diverse-artiesten/durango-sioen/8857/
Meer Diverse Artiesten op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/diverse-artiesten