Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De donderdagavond van het Crossing Border-festival heeft altijd een bijzonder tintje. Op deze avond komt het Crossing Border-concept, zoals oprichter Louis Behre dat ooit voor ogen stond, het beste tot zijn recht.
Op de donderdagavond zie je een mix van literatuur en muziek. Je kunt als muziekliefhebber niet vluchten voor een schrijver, zoals dat op de andere avonden wel kan. Deze avond trekt dan ook een ander publiek. Er zijn veel veertigers, vijftigers, vaak echtparen. Dit is duidelijk meer het theaterpubliek. En de bezoekers kregen een smakelijk programma opgediend. De combinatie van schrijver Kader Abdolah en het computercollectief POW ensemble is natuurlijk de meest letterlijke mix van literatuur en muziek. Abdolah leest 13e eeuwse Perzische gedichten voor over de “computermuziek’ van het ensemble. Na schrijfster Kitty Fitzgerald en haar varkens- verhalen was het tijd voor het Vlaamse ensemble Dez Mona.
Blikvanger van de band is zanger Gregory Frateur. Met veel passie en theatrale gebaren brengt hij de songs. In zijn stem hoor je elementen van Billy MacKenzie en natuurlijk Jaques Brel. Frateur is een fantastische zanger, maar zijn uitstraling is iets te theatraal en hierdoor balanceert Dez Mona te vaak op het randje van ‘camp’. De band waagt zich zelfs aan Sandy Denny’s ‘Who Knows Where the Time Goes’. Door de ingetogen aanpak van het gezelschap is dit een van de sterkere nummers van de set. Gregory Frateur wordt bijgestaan door een bassist, accordeonist en trompettist. Vooral trompettist Sam Voerman krijgt volop de ruimte om te schitteren en hij doet ongelofelijke dingen met zijn trompet. Dez Mona valt bij het publiek in de smaak. Het is dan ook een band die hier uitstekend op zijn plaats is.
Dit alles was nog maar een aanloopje naar het bedoelde hoogtepunt van het programma: een eenmalige samenwerking tussen Henk Hofstede [foto boven], Värttina en het Zwitserse Ho Orchestra.
Op papier zag het er veelbelovend uit, maar in de praktijk viel het toch wat tegen.
Henk Hofstede is natuurlijk een uitstekend songschrijver en een prettige podiumpersoonlijkheid en de Finse dames van Värttina [foto]zijn altijd een feest om te zien en te horen.
Simon Ho en zijn orkest zijn in Zwitserland misschien wereldberoemd, maar hun muziek klinkt voor de doorgewinterde Nederlandse concertbezoeker toch wat belegen.
De muziek van Ho klinkt alsof de band in de jaren ’70 is blijven steken.
Dat neemt niet weg dat de leden stuk voor stuk uitstekende muzikanten zijn, waar Hofstede en Värttina op kunnen bouwen.
Om en om worden er nummers van de drie deelnemers gespeeld. Hofstede put uiteraard uit het rijke repertoire van de Nits. De dames van Värttina zingen hun eigen liederen, daarbij soms begeleid door het Ho Orchestra.
Värttina-accordeonist Markku Lepistö lijkt zich wel te amuseren. Als hij even niet aan de slag moet met zijn onnavolgbare accordeon-partijen kijkt hij vanaf zijn krukje goedkeurend naar de langbenige zangeressen van de Zwitserse band.
En ook het publiek had het naar de zin bij deze onalledaagse combinatie die vooral in de samenwerking tussen Hofstede en Värttina zijn hoogtepunten kende.
http://www.kindamuzik.net/live/diverse-artiesten/crossing-border-donderdag/11279/
Meer Diverse Artiesten op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/diverse-artiesten
Deel dit artikel: