• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Contrabanda!

Muzikale en mediagenieke mengelmoezen.
28 november 2009, Paradiso/Bimhuis, Amsterdam

Tekst: Peter Bartlema

Beeld: Peter

Publicatiedatum: 03 december 2009

Opgezet om de aandacht te vestigen op de muzikale smeltkroezen die Europese steden tegenwoordig zijn, is Contrabanda! alweer toe aan editie nummer vier. In Amsterdam, waar het festival zijn wortels heeft, vindt de aftrap plaats.

Het programma in Paradiso strekt zich uit over drie zalen. De kelder is daarbij het minst in trek: een documentaire over de hiphopscene van de Colombiaanse miljoenensteden Bogota en Cali dient voornamelijk als visueel behang. Ook de grote zaal is niet vol bij het Barcelonese Zulu 9.30 dat desondanks een energieke en strakke, maar ook wat voorspelbare set van reggae, ska en latin neerzet.

Eerder al, in een flink gevulde bovenzaal, hebben vurige Spaanse flamenco en jazzy Afro-Cubaanse klanken elkaar, onder de bezielende leiding van zangeres/danseres Nuria Manglano, ontmoet. Een fusie die recht doet aan het festivalcredo 'inspiratie door migratie'.

In dat licht is Caro Emerald een vreemde eend in de bijt. Vanavond maakt de in Amsterdam geboren en getogen zangeres haar Paradisodebuut en de zaal is stampvol. Knipogend naar Betty Boop en Amy Winehouse laat ze, begeleid door een puike band met prominente blazerssectie, horen dat haar verrassinghit 'Back It Up' geen losse flodder is.

Beduidend minder bijval oogst Rotfront uit Berlijn. Hun mix van Oost-Europese volksmuziek met (alweer) reggae en ska klinkt weliswaar feestelijk, maar ook tamelijk eenvormig. Bovendien is de show aan de melige kant.

Voor die valkuil moet de Amsterdamse band Hotel, met maar liefst negen nationaliteiten in de gelederen, ook oppassen. De clowneske voorman Arjan Amin werkt zich echter dusdanig in het zweet dat de in theorie nogal bizar aandoende mengelmoes van stijlen, van Mexicaanse mariachi tot Balkan blaasmuziek, live uitstekend tot zijn recht komt.

Op de tweede avond in het Bimhuis lijkt het festivalthema minder van toepassing. Dat maakt het programma er niet minder interessant op. Integendeel. Zo geeft de documentaire La Danse de Jupiter de nodige diepgang aan de avond. De film biedt een kijkje in het muziekleven van de Congolese hoofdstad Kinshasa, dat ondanks de getoonde treurnis en armoede levendig aandoet. Hinderlijk is wel dat het welvarende, al wat oudere publiek in de zaal lacht op de verkeerde momenten.

Chiwoniso [foto links] uit Zimbabwe demonstreert daarna de mbira, de duimpiano die bij de Shona in Zuidelijk Afrika vaak dienst doet bij religieuze ceremonies. Haar korte optreden besluit ze met een nummertje meezingen, wat de spirituele sfeer niet ten goede komt, maar de feestelijke wel.

Die komt er pas echt goed in bij het optreden van Staff Benda Bilili [foto boven]. Het mediagenieke gezelschap uit Kinshasa, met daarin een aantal poliopatiënten, maakt met rolstoelen en zelfgefabriceerde snaar- en percussieinstrumenten een ware triomftocht door West-Europa. Met vaak opzwepende en soms ook ingetogen klanken, gebaseerd op stijlen als rumba, son, funk en reggae, zet de groep een van levenslust overlopend optreden neer waarbij menigeen, een enkel muzikant incluis, als Lazarus uit de dood uit zijn zitplaats oprijst.

http://www.kindamuzik.net/live/diverse-artiesten/contrabanda/19531/
Meer Diverse Artiesten op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/diverse-artiesten