http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Dinosaur Jr.

Een weekendje Dinosaur Jr.
09 februari 2013, Paradiso/Trix

Tekst: Geertje Cools en Hans Wetzels

Beeld: Bart van den Hoogenhoff en Niels Vinck

Publicatiedatum: 13 februari 2013

Sinds 2005 is Dinosaur jr. herrezen in de originele bezetting die in de tweede helft van de jaren 1980 drie baanbrekende albums op de wereld losliet, in de wereld van de indierock wel te verstaan. Niet enkel live is het trio sindsdien in uitstekende vorm, ze maken opnieuw platen die relevant klinken, ondanks een geluid dat wel erg aan het typische gitaargeluid uit de jaren 1990 doet denken. Met hun laatste, I Bet On Sky, onder de arm, en een rijk oeuvre van een tiental platen waaruit ze kunnen putten, staat Dinosaur jr. anno 2013 zelfverzekerder dan ooit op het podium.

Desondanks opent zanger en gitarist J. Mascis de show in het Amsterdamse Paradiso op vrijdag 8 februari met een bijna verlegen ‘Hello’ terwijl hij rustig de tijd neemt om zijn gitaar te stemmen voor het eerste nummer. Dat nummer is ‘The Lung’, afkomstig van de cultklassieker You’re Living All Over Me uit 1987 en zorgt direct voor behoorlijk wat sfeer in een overvol Paradiso. Het drumstel van drummer Murph staat, opvallend genoeg, niet op een drumriser maar gewoon gelijkvloers op het podium. Het inmiddels flink op leeftijd geraakte drietal speelt excellent maar blijft op een heerlijke manier ongemakkelijk in de interactie met het publiek en met elkaar. Als het derde nummer van de set, ‘The Wagon’, van het album Green Mind uit 1991, ingezet wordt deert dat echter niemand meer en is het voor het voltallige publiek genieten geblazen in een uitverkochte Paradiso.

Dinosaur Jr. De nieuwe nummers, waarvan er een dag later vier gespeeld worden in de Antwerpse Trix, klinken fris, energiek, snedig en hebben nog groeipotentieel voor de luisteraar. De rest van de set bestaat als vanouds uit hun populairste nummers, vooral uit de drie platen die ze voor het vertrek van Lou Barlow in 1988 maakten. Maar ook Where You Been, dat exact twintig jaar geleden werd uitgebracht, en dat eigenlijk enkel door J. Mascis werd gemaakt, komt ruimschoots aan bod, wat gesmaakt wordt door het publiek.

Dat Dinosaur jr. luid speelt is een understatement, maar dat in de geluidsbrij alle subtiliteit verloren gaat, is niet waar. Het knappe aan hun liveshows is dat net doorheen de indrukwekkende noise verrassend heldere ritmes, melodieën en gitaarsolo’s naar boven drijven. De ondertussen behoorlijk grijs geworden Mascis stuwt de band, ondersteund door een erg goed spelende Lou Barlow, ingeklemd tussen zes Marshallversterkers naar grote hoogte. Zijn obligate solo’s zijn voorspelbaar, maar zowel in Antwerpen als in Amsterdam steeds van een even goede kwaliteit. Daarnaast is er ook plaats voor emoties, want de teksten blijven na al die jaren even kwetsbaar en herkenbaar.

‘No it’s not Freak Scenetime yet’ brult bassist Barlow halverwege de set tegen het Amsterdamse publiek om vervolgens een nummer van de nieuwste plaat in te zetten. Als de reguliere set iets later tot een eind komt door onder andere de gruizige klassieker ‘Freak Scene’ te spelen, komt het publiek nog even behoorlijk in beweging, opgezweept door een ondertussen heel fanatiek spelende Barlow.

Speelt het drietal in Antwerpen tijdens de gewone set soms ietwat loom, onder invloed van de recente, rustigere nummers ongetwijfeld, tijdens de bisronde lukt het hen om boven zichzelf uit te stijgen met het fantastische trio ‘Raisins’, ‘Just Like Heaven’ en ‘Sludgefeast’ als kers op de taart. “Dinosaur jr. live is als een jeans van Levi’s”, zegt achteraf een kenner, “je weet wat je krijgt, maar het is altijd goed”.

Dinosaur Jr.