Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Soms hebben voor- en hoofdprogramma in muzikaal opzicht weinig overeenkomsten. Dit blijkt in Vera, waar Herrek [foto rechts] met sfeervolle klanken opent voor de rammelende slackerrock van Dignan Porch. Frontman Gerrit van der Scheer bracht als zoon van een predikant zijn eerste negen levensjaren door op Papoea-Nieuw-Guinea. Herinneringen aan die tijd verwerkt hij op het prachtige Waktu Dulu, Indonesisch voor 'vroeger'.
Vergeleken met zijn andere projecten (Bonne Aparte, Adept, Luik) is Herrek het meest interessant. Het vijftal maakt mystieke dreamfolk met raakvlakken aan shoegaze en slowcore. Van der Scheer, in bezit van een fraaie, donkerbruine stem, roept met pastorale vertelzang beelden op van de unieke leefwereld uit zijn jeugd. Terwijl hij begeleid wordt door krekelgeluiden, gamelanklanken en zwoele tonen uit keyboard en effectapparaten, creëert Herrek een fijnzinnige sound.
De muziek is minimalistisch, maar krijgt body door gloedvolle samenzang, tribale drums en vooral door gitaaruitbarstingen, die heel abrupt weer kunnen overgaan in filmische berusting. Hiermee toont de band tevens zijn speltechnische vernuft aan. Herrek schept een originele muzikale wereld waar je volledig in op kunt gaan en toont aan dat onder de oppervlakte van de Nederlandse popmuziek interessante dingen gebeuren.
Op Nothing Bad Will Ever Happen gaan de Londenaren van Dignan Porch [foto links] geslaagd aan de haal met de jarennegentig-slackerrock van Pavement en Guided by Voices. Live versterken ze de badkamergalm van die plaat zodat de op hoog volume ronkende fuzzgitaargeluiden extra cachet krijgen. Toch moeten de mannelijke antisterren in het begin nogal opboksen tegen het jengelende keyboard van de enige dame in het gezelschap.
Zo klinkt het eerst als een overstuurde versie van het onvolprezen Caesars Palace. Wanneer de vervorming meer in evenwicht is, komt de klasse van Dignan Porch bovendrijven. Zoals in topsong 'Sad Shape', die met twinkelende gitaren en fraaie jongen-meisjezang menig stel heupen laat schudden. Tegen het einde gaan de goed verstaanbare vocalen van Joe Walsh een beetje richting vocoderzang en dit voorkomt eenzijdigheid.
Hoewel de slackerrockers van weleer soms uit de bocht vlogen, kwamen onder de lofi-verf vaak uitstekende songs tevoorschijn. Op dat punt vertoont Dignan Porch overeenkomsten met hen: de ene na de andere melodieuze parel komt voorbij, op zijn tijd vergezeld van een dissonant. Ondanks de korte duur geeft de band dan ook een boeiend optreden.
http://www.kindamuzik.net/live/dignan-porch/dignan-porch-herrek/23713/
Meer Dignan Porch op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/dignan-porch
Deel dit artikel: