http://www.kindamuzik.net
ernaast
Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Deftones
Ondanks een sterk optreden is de echte adrenaline ver te zoeken.
10 juni 2006, Tivoli, Utrecht
Tekst: Eric Looge
Beeld: Paco Weekenstroo
Publicatiedatum: 13 juni 2006
Waar Deftones de afgelopen jaren hallen als Ahoy’ en de HMH vulde, heeft de band in 2006 moeite om het relatief kleine Tivoli uit te verkopen. Pas een uurtje voor aanvang ging het laatste kaartje over de toonbank. De tijden dat mensen in de rij lagen om de nu-metalband te kunnen zien, zijn geweest.
Dat kan ook komen door de dubieuze livereputatie van het vijftal. Tot ongeveer 2000 was die fenomenaal: agressieve maar toch emotionele optredens van een band die er toe deed. Zanger Chino Moreno was een voorman die zijn band tot grote hoogte kon stuwen met zijn bezeten blik en tomeloze inzet. Toen Deftones naar aanleiding van hun definitieve doorbraakalbum White Pony in grote hallen ging spelen, veranderde dat. De band was te vaak dronken of stoned en kwam verwend, gemakzuchtig en ongeïnteresseerd over. Het absolute dieptepunt was het optreden op Waldrock in 2001, waar Moreno letterlijk te dronken was om op zijn benen te staan.
Tivoli is uiteindelijk toch uitverkocht en de temperatuur is zo’n honderdvijfenzestig graden boven nul. De band ziet er nuchter uit en wisselt ouderwetse beuknummers (‘Hexagram’, ‘Around the Fur’, ‘Korea’) af met trage, sfeervolle nummers in de lijn van Moreno’s hobbyband Team Sleep (‘Knife Prty’, ‘Digital Bath’). Een opvallende cover van The Cure (‘If Only Tonight I Could Sleep’) en een nieuw, weinig opvallend nummer zorgen voor enige verrassing. Deftones speelt gedegen, professioneel en behoorlijk fanatiek. De bandleden zijn allemaal behoorlijk aangekomen en zweten als otters, maar toch: aan inzet geen gebrek en dat is ook wel eens anders geweest.
Toch ontploft de zaal pas echt als de band aan de toegift begint, die in zijn geheel uit vijf nummers van hun debuut Adrenaline bestaat. Pas dan komt -heel even maar- de echte passie en frustratie eruit. De rest van de show is weliswaar goed (het beste van de afgelopen vijf jaar) maar dat magische beetje extra is nooit aanwezig.
Dat is precies het manco van Deftones vandaag de dag: hun licht ontvlambare muziek moet exploderen, het moet snoeihard in your face. De frustratie en emotie die ooit de aanleiding vormden om het nummer te schrijven moeten weer opgehaald worden om het geloofwaardig neer te zetten. Tuurlijk: de lange haren worden wild heen en weer gezwaaid en Moreno krijst de longen uit zijn lijf, maar dat is niet genoeg. Hij krijst omdat hij op dat punt in het nummer moét krijsen, niet omdat hij dat op dat moment echt voélt.
Is het eerlijk om een band die al meer dan tien jaar bezig is hierop af te rekenen? Is het sowieso nog mogelijk om als band dat gevoel iedere avond terug te halen? Misschien niet, maar het maakt wel het verschil tussen de fabuleuze optredens van tien jaar geleden en een goed optreden in 2006 en dat verschil is essentieel binnen de ooit zo gepassioneerde muziek van deze band..
http://www.kindamuzik.net/live/deftones/deftones-3379/13147/
Meer Deftones op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/deftones
Deel dit artikel: