• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

De Mens Akoestisch

Het akoestisch optreden van De Mens in de Bourla neigde naar cabaret.
19 februari 2004, Bourla, Antwerpen (B)

Tekst: Ute Egghe

Publicatiedatum: 25 februari 2004

Het lijkt een traditie dat de lage landen lief zijn voor mekaar (denk bijvoorbeeld aan de gulle scores op het Eurosongfestival). Een Nederlander schreef ooit een lied over Belgié: "Is er leven op Pluto?..." Enkele Belgen hebben als wederdienst het lied 'Nederland' gemaakt. Dat waren de sympathieke gasten van De Mens, een popgroep die in één adem met Gorki, Noordkaap en Monza wordt genoemd. Na het in 2003 uitgebrachte album Blond leveren de kale Frank Vander Linden en de zijnen een akoestisch produkt af met de toepasselijke naam De Mens Akoestisch. Daarop staan oude songs in een nieuw jasje én gloednieuwe nummers. Bij een nieuwe plaat hoort een toernee en zoals het hoort voor een akoestisch album verwelkomt De Mens de fans in verscheidene culturele centra van België en Nederland. Vorige week deed de band Antwerpen aan.

Hoe de kerels van De Mens op tijd aan de Bourlaschouwburg zijn geraakt met al die werken in de Scheldestad blijft me een raadsel! De majestueuze Bourla beleefde zo'n elf jaar geleden een wedergeboorte na een heuse renovatie. Ongeveer op hetzelfde ogenblik zag De Mens het eerste levenslicht. Het optreden afgelopen woensdag had veel weg van een heerlijke cabaretavond doordat zanger Frank Vander Linden bewees dat hij ook een grote grappenmaker kan zijn. Ja, je moet van de mens Frank Vander Linden houden om van De Mens te houden. Michel De Koster, de bassist, drukt zich naar eigen zeggen liever uitsluitend via zijn basgitaar uit en Dirk Jans bracht naast zijn drumstel ook een metalofoon mee "en heeft daar A3-diploma Metaal voor gestudeerd," grinnikte Vander Linden. Wie ook niet over het hoofd mag worden gezien, is gastmuzikant Steven De Bruyn, de mondharmonicavirtuoos van El Fish. Zijn aanwezigheid was ongetwijfeld een meerwaarde voor het concert.

Wat maakt een akoestische set van De Mens verschillend van een normaal optreden? Dat zijn zachte zetels in de zaal en huiskamertaferelen op het podium: tapijtjes, schemerlicht en drie ingelijste portretten van de bandleden toen ze nog elfjarige knapen waren. De grote verdienste van De Mens is de live-reputatie die de groep heeft opgebouwd. Hoewel de songs van de band nogal vaak uit hetzelfde hout zijn gesneden, gaat elk publiek uit de bol voor het speelplezier en de humor op het podium. Een akoestisch optreden is helaas niet ideaal omdat je daarvoor hele sterke nummers moet hebben om mee uit te pakken. Daarvan hebben de drie Belgen er te weinig in hun koffer zitten, maar het moet gezegd worden dat ze zich in Antwerpen volledig hebben gegeven. Op vele manieren trachtten ze variatie te brengen in hun nummers, waaronder de sterke performance van De Bruyn die met zijn "broodrooster" aan de mond het concert een niveau hoger heeft getild.
Jammergenoeg begon het optreden begon maar magertjes. Ondanks kleppers als 'Jeroen Brouwers' en 'Heimweeman' klonk het alsof ze het ene na het andere nummertje afhaspelden. Het bleek voor hen heel moeilijk een zittend publiek mee te sleuren in hun verhaal. De basgitarist voelde zich duidelijk ook ongemakkelijk met het nieuwe format; als een ondeugend jongetje kon hij maar niet op zijn kruk blijven zitten. Na meer dan een half uur kwam er eindelijk wat variatie. Zo nam Frank een klein gitaartje (zijn "Ben Crabbéke") en legde het naast zijn oor. Op die manier kon hij naar eigen zeggen beter luisteren naar zijn vertaalde versie van Brel's 'Voir un ami pleurer'. Daarop volgde een gospelversie van 'Soms denk ik dat ik een weeskind ben' en het publiek klapte gretig mee.
Na een korte pauze speelde zich weer hetzelfde scenario als in eerste deel af, maar 'Maandag' kondigde gelukkig vlugger een ommekeer aan. Wisselende ritmes en ruimte voor improvisatie konden eindelijk voorgoed de aandacht afleiden van het prachtige gewelf van de Bourla. Met het heel oprecht gebrachte 'Irene' toont Frank Vander Linden dat hij meer kan dan wat grappen vertellen. De debuutsingle uit 1992, 'Dit is mijn huis', wiegde voor de gelegenheid als een wals in de schouwburg.
De staande ovatie achteraf was zeker overdreven, ondanks alle lovenswaardige inspanningen. Ik verkies De Mens met een echte staande ovatie: op een festival.

http://www.kindamuzik.net/live/de-mens/de-mens-akoestisch/5256/
Meer De Mens op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/de-mens