• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Das Pop: electropop meets glamrock meets britpop

28 februari 2003, Paradiso, Amsterdam (NL)

Tekst: Theo Ploeg

Verdomd, na vier energieke opzwepende nummers vol bombast en harde gitaren lijkt Das Pop ook al bevangen te zijn door het rock’n’roll virus dat de popmuziek het afgelopen jaar heeft geteisterd. Gelukkig is de Belgische band meer dan dat. Veel meer. Toch is het even slikken wanneer de band na deze geslaagde overvaltactiek een mierzoet plaatje van het debuut I Love ten gehore brengt. We willen meer. Rock’n’roll wel te verstaan.


Met I Love heeft Das Pop zich niet in mijn muzikale geheugen gegrift. Een weinig memorabele plaat al deden de Belgen met de single ‘Electronica For Lovers’ en de cover ‘Dreiklangsdimensionen’ mijn hart sneller kloppen. Toch maar naar Paradiso. Met name omdat het eveneens Gentse Thou in het voorprogramma stond. De band trad een tijdje geleden al op in Amsterdam – De Brakke Grond – maar door discussies over wapenbezit, Amerikanen, Canadezen en oorlog zag ik maar een gedeelte van hun boeiende performance. De geschiedenis herhaalt zich immer. Ook dit maal miste ik Thou. KindaMuzik redacteur Alex Tobin vierde zijn trouwdag immers in het dorpje Zaltbommel en vervoer naar platteland naar stad speelt mij sinds de werkweigering van mijn Opel Manta danig parten.

Das Pop dan maar. Hun onlangs verschenen plaat The Human Thing verraste mij aangenaam. Weg ietwat saaie popsound, hier wordt flink op los gemusiceerd. Gerockt, want al is Das Pop een mengeling van jaren zeventig glamrock, jaren tachtig synthipop en jaren negentig britpop, er wordt energiek en gretig gespeeld. Incidenteel nemen de prog rock invloeden de overhand. Soms net over de grens van het toelaatbare. Wie zit er immers op een nieuwe Pink Floyd te wachten? Live weet Das Pop die valkuil met gemak te omzeilen. Sterker nog: live klinkt Das Pop nog meer rock’n’roll. Eenvoudige aankleding van het podium, spots van één kleur – de band baadde afwisselend in het wit, groen en paars – en onder aanvoering van zanger Bent van Looy een bewegelijke, enthousiaste band. Eigenlijk is dat vooral te danken aan de nieuwe nummers.

Het eerste kwartier jast Das Pop er vier nummer doorheen. Achteral elkaar, zonder pauze en vol opzwepend gitaarwerk. Met name door dat laatste – in combinatie met een springende Van Looy – maakt dat de band herhaaldelijk aan David Bowie, The Sweet en vooral Supergrass doet denken. Misschien is die nadruk op de gitaar wel te wijten aan het vertrek van toetsenist Tom Kestens. Zijn partijen worden live gedeeltelijk gebracht door Van Looy, maar komen vooral uit een doosje. Die wat mindere nadruk op het toetsenwerk maakt Das Pop eigenlijk beter. Elementen uit electropop en rock worden nu veel natuurlijker gecombineerd. De band voelt zich er zichtbaar gelukkig bij. Meer T Rex dus en minder Alan Parsons. En daar is het goed op dansen. Even komt er een kink in de kabel. Na het eerste kwartier neemt Das Pop gas terug. Het rustige ‘The One’ van de debuutplaat maakt pijnlijk duidelijk hoeveel beter het nieuwe materiaal is. Gelukkig trapt Das Pop daarna weer op het gaspedaal en spurt vooruit. Eerst traag dan sneller om tot een hoogtepunt te komen tijdens de vertolking van ‘Feel Good Factors’, ‘The Human Thing’ en ‘Feverman’ – de drie beste nummers van The Human Thing.

Das Pop weet live – nog veel meer dan op plaat – de verschillende elementen van haar muziek te laten versmelten tot een mooi geheel. Electropop meets glamrock meets britpop. Zeker gaan bekijken dus tijdens de uitgebreide toer door België en Nederland die de komende maanden op het programma staat.


Foto’s: Miranda van den Broek.

http://www.kindamuzik.net/live/das-pop/das-pop-electropop-meets-glamrock-meets-britpop/2628/
Meer Das Pop op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/das-pop