Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Op de avond van de verkiezingen treedt een grote groep muzikanten uit Baltimore aan in de Brusselse Botanique. Adventure mag het feest inleiden. Het duo bedient zich van synthesizers en maakt merkwaardige dansmuziek die je eerder tegen het ochtendgloren in bedenkelijke discotheken zou verwachten. Hetzelfde geldt voor de projecties die op de wand achter de band getoond worden. Gelukkig is hun set in tijd beperkt tot ruim een kwartier, en dat is zelfs inclusief een bisnummer.
Helaas moet ook Teeth Mountain zich aan een beperkte set houden, wat gezien het lijvige programma niet echt verwonderlijk is. De tribale psychedelica die dit collectief voortbrengt is in eerste instantie op dubbele percussie gebaseerd, maar wordt evenzeer ondersteund door samples, saxofoon en vervormde stemmen. Teeth Mountain zet een organische, maar iets te brave set neer – zeker in vergelijking met bands als Sunburned Hand of the Man, die toch in dezelfde vijver vissen. Door de beperkte tijd krijgt de groep echter ook niet echt de gelegenheid om zijn psychedelica in alle glorie te ontplooien.
Vervolgens is het aan Future Islands [foto hierboven], een trio dat er een moderne kijk op new wave op nahoudt. De melodieuze baslijnen en computergestuurde ritmiek en samples scheppen het kader waarbinnen zanger Sam Herring zijn ziel bloot legt. Herring profileert zich als een kruising tussen Morrissey en Stijn Meuris en kronkelt elegant over het podium. Ook al doet zijn mimiek denken aan André Hazes, het emo-gehalte van Future Islands klinkt na een tijdje toch behoorlijk klef en de nummers eindigen keer op keer onverwacht, alsof ze nog niet helemaal af zijn. Gelukkig vindt Herring het zelf plezant. Of anders kan hij heel goed doen alsof.
Tot slot is het tijd voor het Dan Deacon Ensemble [eerste foto]. Zowat alle muzikanten die eerder op het podium stonden treden aan, enkel Herring blijkt de grote afwezige. De dertien muzikanten zijn in het wit gekleed en zijn per instrument gegroepeerd. Een groepje speelt percussie, een ander keyboards, enzovoort. Dan Deacon is de entertainer van dienst en hij slaagt er wonderwel in om het publiek naar zijn hand te zetten. Wat nog begint met een zoektocht naar de grootste hand –waarbij iedereen zijn hand dient op te steken– ontaardt na enige tijd in een waar spektakel waarbij één gelukkige uit het publiek geselecteerd wordt om voor te dansen voor de grote menigte. Enige tijd later herschept Dan Deacon de Orangerie tot de setting voor een ware danswedstrijd waar de beide helften van de zaal elkaar beconcurreren. Maar dat is nog niets vergeleken met wat even later volgt. Het publiek gaat namelijk squaredans-gewijs in paartjes richting uitgang en de band blijft in een lege zaal over.
Ook al is het vooral deze volksmennerij die van een Dan Deacon concert een ware belevenis maakt, muzikaal is het toch ook niet oninteressant. De riffs die het ensemble voortbrengt zijn uitermate repetitief en vallen van de ene groove in de andere. Ze vormen de ideale voedingsbodem voor Dan Deacons creatieve speeltuin.
Foto van Dan Deacon door Mick O
http://www.kindamuzik.net/live/dan-deacon/dan-deacon-ensemble-future-islands-teeth-mountain-adventure/18737/
Meer Dan Deacon op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/dan-deacon
Deel dit artikel: