• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Dale Watson & His Lone Stars feat. James 'Slim' Hand

Jong belegen en oud op één plankje.
10 november 2006, 013, Tilburg

Tekst: Michel van der Westen

Beeld: Martijn de Laat

Publicatiedatum: 14 november 2006

James Hand is een 54-jarige laatbloeier uit Texas, The Lone Star State, waar ook zijn grootste fan woont. Met liefde en plezier stelt Dale Watson dan ook zijn begeleidingsband ter beschikking. Daar mag James Hand op zijn beurt erg blij mee zijn, want enkel dankzij Watsons Lone Stars komt hij redelijk uit de verf.

Hoewel hij dankzij zijn late debuut The Truth Will Set You Free een cultstatus in het countrywereldje heeft verworven, zijn vergelijkingen met Hank Williams geenszins terecht.

Hands liedjes zijn allesbehalve beroerd, maar zijn stem en microfoontechniek kunnen niet door de beugel. Wellicht is zijn voormalig dagelijks werk als paardenfluisteraar daar debet aan. Telkens wanneer hij een countrysnik wil inzetten, weerklinkt een schaapachtig gehinnik. De fans van Dale Watson zijn vergevingsgezind en de ouderwetste, melancholieke countrysongs gaan erin als koek. De sympathieke Texaan geniet met volle teugen van het warme onthaal en kondigt bijna nederig zijn tien jaar jongere fan aan.

Vroeggrijs, vet gekuifd en volgetatoeëerd vangt Dale Watson aan met 'Honky Tonkers Don't Cry', waarmee de thematische toon voor de rest van de avond gezet wordt. Zowel in zijn teksten als in de kleine zaal van 013 vloeit het bier rijkelijk en vanaf het tweede nummer laaft Watson de dorst naar bitterzoete drinkliederen, die uiteraard overlopen van liefdesverdriet. Als geen ander weet hij hoe het voelt om je geliefde te verliezen en daarna jezelf...in drank en drugs.

Dale Watson kent zijn klanten en zijn klanten kennen hem. Zijn set bestaat dan ook volledig uit verzoeknummers, waardoor zowel kwaliteit als kwantiteit gewaarborgd zijn. Alle hoogtepunten uit zijn inmiddels imposante oeuvre komen aan bod, en ook deze frontman mag in zijn handjes wrijven met zijn vier sidekicks.

Violist Don Raby vult virtuoos de nodige gaatjes, bassist Gene Kurtz zingt de tweede viool en Don 'Don' Pawlak steelt om de paar minuten de show met zijn avontuurlijke spel op de pedal steel. In 'I Hate These Songs' soleert hij unisono met zijn werkgever, alsof zijn eindejaarsbonus ervan afhangt. Een sterk staaltje fijne motoriek!

Ondanks (of dankzij) de indrukwekkende instrumentbeheersing van de heren verloopt de eerste helft van het optreden vrij routinematig en blijft de sfeer een beetje belegen. Pas bij 'Exit 109' wordt het gaspedaal ingetrapt en vliegen de Lone Stars lekker uit de bocht.

Dale Watson steekt met zijn staccato frasering de legendarische C.W. McCall naar de kroon en halverwege de afslag geeft hij drummer Herb Belofsky alle ruimte voor een lekker losse solo. Hierna wordt de snelheidsbegrenzer definitief uitgeschakeld en komt de welverdiende toegift snel in zicht.

Ook 'Slim' wordt het podium opgevraagd voor het 'afpilsen'. Klassiekers als 'Stag O Lee' en 'Jambalaya' ondergaan een tweestemmige behandeling, waarna een second opinion overbodig blijkt. Dale Watsons stem klinkt als een klok en James Hand zoekt de klepel nog. Het mag de pret niet drukken. "We'll drink any beer, anytime, anywhere!" Proost, Dale!

http://www.kindamuzik.net/live/dale-watson/dale-watson-his-lone-stars-feat-james-slim-hand/14385/
Meer Dale Watson op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/dale-watson